αγαπη των.......παγανιστων!!!

Η αγάπη ως επίθετο

Γράφει ο κος Καζεπίδης:

"Οι επιπόλαιοι ιεροκήρυκες, που αρέσκονται στα ασαφή και ηχηρά συνθήματα, εξακολουθούν να μας μιλούν για την υπέρτατη των αρετών, την αγάπη, που εκήρυξε ο Χριστός. Αν όμως καλοκοιτάξουμε την αγάπη θα δούμε ότι δεν μπορεί με κανένα τρόπο να είναι αρετή. Πρώτ’ απ’ όλα όλες οι αρετές έχουν και το επίθετό τους: η δικαιοσύνη έχει το δίκαιος, η τιμιότητα το τίμιος, η μεγαλοψυχία το μεγαλόψυχος, η φιλανθρωπία το φιλάνθρωπος και ούτω καθεξής. Για την αγάπη όμως δεν υπάρχει αντίστοιχο επίθετο και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει. Δεν θα έπρεπε, αν η αγάπη ήταν η ύψιστη των αρετών να έχει και αυτή το επίθετό της με το οποίο θα χαρακτηρίζαμε τον φορέα της;"

Για να δούμε ποιος είναι επιπόλαιος εδώ! Άραγε έχει η λέξη "αγάπη", ένα παράγωγο, που να χαρακτηρίζει τον φορέα της; Για να δούμε, πόσο σωστό είναι αυτό που λέει ο κος Καζεπίδης, ότι δήθεν δεν έχει:

Σύμφωνα με το "Μέγα Λεξικόν όλης της Ελληνικής γλώσσης", η λέξη "αγάπη", έχει όχι μία, αλλά ΔΥΟ τέτοιες λέξεις. Μια αρχαιότερη, και μία νεότερη. Τις γράφουμε στη συνέχεια όπως τις αναφέρει το λεξικό, προς διάψευσιν του κου Καζεπίδη:

1. Αγαπητικός-ή-ον: Ο προς το αγαπάν επίφορος, στοργικός: Πλουτ. Σόλ. 7: "η ψυχή αγαπητικόν τι εν εαυτή έχει".

Και επειδή εδώ προφανώς έχουμε να κάνουμε με αναλφάβητους, να πούμε ότι "επίφορος" σημαίνει πάλι κατά το ίδιο λεξικό, "ο έχων ροπήν, διάθεσιν, κλίσιν προς τι". Με απλά λόγια, Αγαπητικός σημαίνει: "Αυτός που έχει κλίση στο να αγαπάει". Και μάλιστα είναι αρχαία λέξη, από μια εποχή που στους φιλοσόφους αυτή η σημαντική έννοια διέφευγε ως σημαντικός φιλοσοφικός όρος!

2. Αγαπησιάρης: "Ο έχων κλίσιν εις το να αγαπά".

Όχι μόνο υπάρχει λοιπόν τέτοια λέξη, αλλά υπάρχουν μάλιστα ΔΥΟ! Μια αρχαιότερη, και μια νεώτερη. Όμως ο κύριος καθηγητής Καζεπίδης, για να βρει επιχειρήματα, εκτός από φιλόσοφος, θέλησε να γίνει και γλωσσολόγος! Και δεν σκέφθηκε καν να ανοίξει ένα λεξικό, για να δει αν η θεωρία του στέκει! Ή ένιωθε σίγουρος ότι οι Νεοπαγανιστές που θα διαβάσουν το κείμενό του, δεν θα ψάξουν να δουν την αλήθεια, όπως δεν ψάχνουν για όλα τα παραμύθια που τους σερβίρουν οι αρχηγοί τους. Θα έπρεπε όμως να φαντασθεί ότι οι Χριστιανοί ΨΑΧΝΟΥΝ, και γνωρίζουν, και δεν καταπίνουν τα παραμύθια του Νεοπαγανισμού.

Όμως, δυστυχώς για τον κο Καζεπίδη, δεν θα μείνουμε μόνο σε αυτό. Θα ξετινάξουμε ΟΛΟΥΣ τους ισχυρισμούς του! Γράφει λίγο πιο κάτω, όπως θα δούμε:

"η αγάπη, σαν το μίσος, τον οίκτο, την ζήλια και τον φόβο είναι ένα συναίσθημα και όχι μιά αρετή"

Με άλλα λόγια, ο κος Καζεπίδης, λέει ότι η αγάπη δεν είναι αρετή, επειδή δεν έχει επίθετο για αυτόν που αγαπάει, όπως έχουν οι αρετές, αλλά είναι απλώς "συναίσθημα". Και μας γράφει κάποια συναισθήματα. Άραγε τα συναισθήματα αυτά που λέει ο κος Καζεπίδης, δεν έχουν επίθετα; Δεν είναι επίθετο ο "ζηλιάρης"; Δεν είναι επίθετο ο"φοβητσιάρης"; Δεν είναι επίθετο ο "οικτίρμων"; Το ότι έχουν επίθετα, μήπως τα κάνει κι αυτά "αρετές"; Ή μήπως επειδή έχουν επίθετα, δεν είναι συναισθήματα;

Είναι φανερή η γλωσσική αλχημεία που επιχειρεί εδώ ο κος καθηγητής, για να βρει κάτι να πει! Άρα το αν μια λέξη έχει ή όχι επίθετο, δεν έχει καμία σημασία, ως προς την κατάταξή της ως "συναίσθημα" ή "αρετή", και οι ισχυρισμοί του κου Καζεπίδη, εκτίθενται ως ανίδεοι και αυθαίρετοι.

Περί του τι είναι η αγάπη, θα δούμε πιο κάτω. Εδώ όμως, μια και ο κος Καζεπίδης θέτει θέμα γλωσσολογίας, θέλουμε να σταθούμε και στο τι σημαίνει η λέξη: "αρετή", την οποία ο ίδιος ορίζει από το... αν έχει ή όχι "επίθετο" (sic!)

Κατά το ίδιο λοιπόν ανωτέρω λεξικό, η λέξη: "αρετή", είναι μια λέξη με πάρα πολλές έννοιες. Το λεξικό αυτό, απαριθμεί 17 διαφορετικές έννοιες!!! Είναι προφανές ότι ο κος Καζεπίδης διάλεξε μια εξαιρετικά πολυσήμαντη λέξη για να κάνει τις αλχημείες του!

Όμως εκτός από την έννοια: "υπεροχή", "ανδρεία", "γενναιότης" "θάρρος", που ανήκουν στην κατηγορία εννοιών που χρησιμοποιεί ο κος Καζεπίδης, και που υπάρχει στη 2η θέση των εννοιών του λεξικού, υπάρχει άλλη μία έννοια. Η μία από τις έννοιες της λέξης: "αρετή" στο λεξικό, είναι και η εξής, η οποία αριθμείται ως 12η:

"η ιδιότης, η εκδήλωσις και άσκησις ενεργείας του ατόμου η σύμφωνος προς τας καθιερωμένας ηθικάς αξίας, κοινωνικάς, θρησκευτικάς, οικογενειακάς, προσωπικάς, κ.τ.τ."

Με βάση αυτόν τον ορισμό, είμαστε υποχρεωμένοι να θεωρήσουμε την αγάπη, ως "μια εκδήλωση ή ιδιότητα των Χριστιανών, σύμφωνη προς τις καθιερωμένες θρησκευτικές τους αξίες". Τουλάχιστον αυτό σημαίνει η λέξη: "αρετή" στην Ελληνική γλώσσα. Αν δεν του αρέσουν τα Ελληνικά, ας φτιάξει μια δική του γλώσσα, και ας ορίσει όπως θέλει την κάθε λέξη, σύμφωνα με τους Νεοπαγανιστικούς παραλογισμούς!

Παρ' όλα αυτά, εμείς θα επιμείνουμε, ότι η αγάπη είναι πράγματι κάτι πολύ διαφορετικό από τις άλλες αρετές. Όχι επειδή είναι "συναίσθημα". Επειδή και η γενναιότητα, και το θάρρος, και η ανδρεία, τις οποίες ορίζει το λεξικό, συναισθηματικές καταστάσεις είναι. Η αγάπη για άλλον λόγο είναι ανώτερη. Επειδή χωρίς την αγάπη, οι υπόλοιπες αρετές, ΠΑΥΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΕΤΕΣ.

Για παράδειγμα, η γενναιότητα χωρίς αγάπη, δεν είναι αρετή, αν υπάρχει σε κάποιον ληστή, που με γενναιότητα ληστεύει την τράπεζα παρουσία φρουρών. Ομοίως και το θάρρος του ιδίου ανθρώπου, ομοίως και η ανδρεία του.

Ομοίως, η φιλανθρωπία, η τιμιότητα και η δικαιοσύνη που αναφέρει ο κος Καζεπίδης, παύουν να είναι αρετές, αν το κίνητρό τους δεν είναι η αγάπη. Επειδή μπορεί κάποιος να είναι φιλάνθρωπος ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΤΙΜΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, και όχι επειδή αγαπά τον αναξιοπαθούντα. Ο τίμιος μπορεί να είναι τίμιος, από μια ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ ΣΤΑΣΗ ΑΥΤΟΕΞΥΨΩΣΗΣ, για να νιώθει ο ίδιος "σπουδαίος" για την τιμιότητά του, και όχι επειδή πραγματικά αγαπάει αυτόν προς τον οποίον την εκδηλώνει. Και κάποιος μπορεί να είναι πράγματι ΔΙΚΑΙΟΣ, αλλά ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ. Και η δικαιοσύνη του, να ορίζει ότι ο φονιάς οφείλει να θανατωθεί, έστω κι αν μετάνιωσε!

Με άλλα λόγια, όταν η αγάπη απουσιάζει, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΕΤΗ. Και ακόμα και η ίδια η αγάπη, είναι αρετή, μόνο όταν στρέφεται προς τον πλησίον και προς τον Θεό. Επειδή όταν στρέφεται μόνο στον εαυτό μας, στα είδωλα, στα υλικά και στις ηδονές, ακόμα και η αγάπη αυτή, δεν είναι αρετή, αλλά ανθρωποκτόνο συναίσθημα. Τότε είναι "φιλαυτία" ή "ανοησία" και όχι αγάπη.

Η σωστά εκδηλούμενη αγάπη προς τον πλησίον και προς τον Θεό,  είναι κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο: "μητέρα των αρετών" και "ποιητική αρετής απάσης"(Εις Ρωμ. ομιλ. 23,3. PG 60,618). Σε αρμονία με τα παραπάνω, για όποιον έχει στοιχειώδη λογική, τα λόγια του Ιησού Χριστού είναι διαφωτιστικά: "εν ταύταις ταις δυσίν εντολαίς (της προς τον Θεόν και τον πλησίον αγάπης) όλος ο νόμος κρέμαται και οι προφήται" (Ματθαίος 22/κβ: 40). Εάν κάποιος ενεργεί με κίνητρο την αγάπη προς όλους και προς τον Θεό, δεν χρειάζεται κανένας νόμος. Γιατί αν αγαπά τους συνανθρώπους του, δεν θα κάνει κάτι που θα τους βλάπτει. Και αν αγαπάει τον Θεό, δεν θα κάνει κάτι  που θα τον "στεναχωρεί" (μιλάμε ανθρωποπαθώς).