ΜΗΝΥΜΑ

ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ...ΚΑΠΑΚΩΝΕΙ..ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΔΕΙΑΖΕΤΕ ΤΑ.....ΒΑΡΗ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΣΑΣ!ΚΑΙΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ!ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣΤΕ!!!!....
JellyMuffin.com

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΕΤΗ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ????




Η περίπτωση της κας Ελίνας Μαρκοπούλου

Τού π. Ιωνά, Ιεραποστόλου τής Ταϊβάν



Αναδημοσίευση από: http://asian-aroma.com/?p=1584



 Η κα Ελίνα Μαρκοπούλου, βρέθηκε πρόσφατα μπροστά στο μεγάλο δίλημμα της ζωής της: να πιεί ή να μην πιεί το ελιξήριο που της εξασφάλιζε αλλά 300 χρόνια ζωής; (ήταν κόρη του γιατρού και αλχημιστή —– που έχει ανακαλύψει το φάρμακο) αυτή ήταν αισίως 342 χρόνων, δηλ το ήπιε για πρώτη φορά στα 42 της, καλοστεκούμενη, καθόλου άσχημη ηλικία για μια γυναίκα, και παρέμεινε σε αυτή την ηλικία και καλεί βιολογική κατάσταση για τρακόσια χρόνια. Έζησε στην Ευρώπη χρησιμοποιώντας διάφορα ονόματα, όπως Emilia Marty, Ellian Macgregor, κτλ φροντίζοντας πάντα να κρατάει τα αρχικά Ε. Μ.

Έζησε κάθε εμπειρία, όλα αυτά τα χρόνια, και τελικά …βαρέθηκε. Η ζωή, οι εμπειρίες της δεν την τραβούν πια.

Μπροστά στο δίλημμα να επεκτείνει για αλλά 300 χρόνια μια ανούσια ζωή, γεμάτη πλήξη, προτιμά να μην πιεί το ελιξήριο, και τελικά να γεράσει και να πεθάνει φυσιολογικά, σαν καλεί γριούλα. (όσο για το ποθητό σε πολλούς ελιξήριο, δυστυχώς για μας, το καταστρέψει μια άλλη νεαρή γυναίκα παρά της διαμαρτυρίες ενός παρισταμένου γέρου, άρα… μη ψάχνετε)

Η ιστορία της είναι φυσικά ένας μύθος, μια όπερα του Karel Čapek, που παίχτηκε στην Πράγα με επιτυχία. Όμως είναι και ένα εξαιρετικό «πείραμα σκέψης» για το θέμα της αθανασίας.

Το πρόβλημα αυτό μπορεί στην Ελλάδα να μην απασχολεί πολλούς, διότι υποκαθίσταται από την θρησκευτική πίστη, (εννοώ δυστυχώς αρκετούς Ορθοδόξους που πηγαίνουν στην Εκκλησία κάθε Πάσχα για το κόκκινο αυγό). Όταν έρθουν οι μεταφυσικές ερωτήσεις (αν προλάβουν μεταξύ των καθημερινών ασχολιών και διασκεδάσεων, σε κάποια ώρα μοναξιάς που αποφεύγεται με κάθε τρόπο, ως επικίνδυνη) έχουμε έτοιμη την απάντηση για να τις φιμώσουμε: όλο και κάτι θα υπάρχει εκεί πάνω, είμαι Χριστιανός είναι αρκετό, ή αυτά τα ξέρουν οι παπάδες, ρωτά αυτούς, εγώ απλά τα πιστεύω.

Φυσικά υπάρχουν και πολλοί που λένε, δεν υπάρχει τίποτα, φάτε πιείτε κτλ, το γράφουν και το διαφημίζουν άλλωστε όλα τα ΜΜΕ.

Όμως στην φιλοσοφία είναι ένα σοβαρό ερώτημα. Αλλά και στην ιεραποστολή.

Διότι ο κινέζος σκέφτεται και ρωτάει. Καλά θα (αν) είμαι στον παράδεισο για πάντα τι θα κάνω εκεί; Προσευχές κάθε μέρα; Θα διαβάζω την βίβλο; πολύ πλήξη… κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια….

Ακόμα και με τον Θεό να μιλούσα, θα καταντούσε βαρετό μετά από χιλιάδες χρόνια….

Μου το έχουν πει πολλοί. Φοβούνται τον παράδεισο.

Και δυστυχώς αυτό για το οποίο μιλάει με κατανοητό τρόπο ο δυτικός Χριστιανισμός (η ορθοδοξία όπως την ήξερα εγώ στην Ελλάδα, μάλλον δεν μιλάει …. Καθόλου) είναι πως να αποφύγης την κόλαση. Πώς να μην τιμωρηθείς αιώνια, παρά την ενοχή σου.

Οπότε, λογικά ακόλουθη το ερώτημα: καλά, την γλύτωσα γινόμενος Χριστιανός, δεν πάω στην κόλαση, αλλά τότε που πάω; Μια κουβέντα είναι να μπεις στον Παράδεισο. Όσες φορές ζήτησα από μαθητές μου ή άλλους Χριστιανούς εδώ να μου περιγράψουν πιο αναλυτικά τι εννοούν, με κοίταγαν απορημένοι. Δεν ξέρουν να πουν.

Μάλιστα γελούν με την ιστορία του Καρκαβίτσα που τους λέω, για τον Κεφαλονίτη ναύτη, που βέβαια, ως βέρος Κεφαλονίτης δεν μπορούσε να πάει στον παράδεισο, αλλά ούτε και στην κόλαση τον δεχόταν ο διάβολος (διότι έσπασε το κεφάλι του να καταλάβει τι είναι η Κεφαλονίτικη σκούφια που βρήκε σε μια από τις. . Τακτικές επισκέψεις του στην Κεφαλονιά, δεν το βρήκε, κόντεψε να τρελαθεί, απελπίστηκε και φοβήθηκε ότι θα του αναστάτωση την κόλαση αν μπει) και έτσι κατασκήνωσε μεταξύ παραδείσου και κόλασης …και άραξε εκεί. (Υγ) Μάλλον προτιμούν και αυτοί κάτι τέτοιο.

Μπορούν μόνο αρνητικά να τον περιγράψουν, δηλ, Όχι βάσανα, Όχι πόνος κτλ Και όλοι βασικά συμφωνούν ότι μάλλον είναι πολύ πληκτικά εκεί, αν και διστάζουν να το παραδεχτούν δημόσια. Άλλωστε έχουμε και τα σχετικά ανέκδοτα, που συνήθως, εκ πρώτης όψεως ο μεταστάς και έχων την δυνατότητα να διαλέξει, συνήθως διαλέγει την κόλαση. (βέβαια την πατάει μετά, αλλά παραμένει το γεγονός ότι ο παράδεισος είναι πολύ πληκτικός).

Προσπαθώντας όμως να γράψω, μια κατήχηση, για τους κινέζους, όπως άλλωστε σε προηγούμενο άρθρο έχω ζητήσει, και εξακολουθώ να ζητώ ακόμα πιο πολύ, την βοήθεια σας, αντιμετωπίζω το πρόβλημα του κινήτρου.

Δεν μπορείς να λες σε ένα Κινέζο, που δεν έχει ανετράφη ως Έλληνας, και έχει την έννοια του παραδείσου, έστω τυφλά, χωρίς να καταλαβαίνει, αλλά την δέχεται (η υποκρίνεται ότι την δέχεται).

Άλλωστε από τον βουδισμό, έχουμε την επίδραση ότι θεωρητικά μεν, δεν υπάρχει κανένας παράδεισος, αλλά η νιρβάνα, όπου δεν Υπάρχει (χρησιμοποιώ 3ο πρόσωπο, διότι δεν υπάρχει υποκείμενο) καμία προσκόλληση, καμία επιθυμία.

Για τον Βουδισμό, όπως αναφέρεται στις πηγές του, ’υπάρχει σωτηρία, αλλά δεν βρίσκεται ο σωζόμενος’

Για τον πρακτικό βουδισμό, υπάρχει ο (αλλοιωμένος) pure land παράδεισος, κάτι σαν τον παράδεισο τον δικό μας, το ζεν, που όπως είδαμε, το Εδώ και Τώρα είναι ο παράδεισος, στιγμιαία, και διάφορα αλλά. Όμως πριν φτάσουμε στον παράδεισο έχουμε δυστυχώς τις μετεμψυχώσεις και μάλιστα παρά πολλές για ένα κοινό άτομο, συνεπώς η ζωή είναι πεπερασμένη από την σκοπιά των επιδιώξεων, και οι συνεχείς μετενσαρκώσεις τονίζουν το πεπερασμένο των επιδιώξεων μας, και το μάταιο της αιωνιότητας.

ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΩΣ ΑΙΤΙΑ ΠΙΣΤΗΣ????






Στο σημείο αυτό, ίσως άνθρωποι εσχατολογικών αιρέσεων, μας υποδείξουν σημεία της Αγίας Γραφής, που με μια βιαστική ματιά, ή που με μια Παλαιοδιαθηκική θεώρηση, δείχνουν το "επείγον του τέλους". Τέτοια εδάφια όμως, με μια προσεκτική μελέτη και ανάλυση, όχι μόνο δεν παρουσιάζουν "το τέλος" ως αιτία της πίστης, αλλά το αντίθετο!

Επειδή είναι πολλά, ας δούμε το χαρακτηριστικότερο, που χρησιμοποιεί κατ' επανάληψιν η Σκοπιά, για να τονίσει τη σημαντικότητα και το επείγον του τέλους:

Εβραίους 10/ι: 25: "μη αφήνοντας το να συνερχόμαστε μαζί, όπως είναι συνήθεια σε μερικούς, αλλά προτρέποντας ο ένας τον άλλον· και μάλιστα, τόσο περισσότερο, όσο βλέπετε να πλησιάζει η ημέρα".

Τι λέει λοιπόν αυτό το εδάφιο; Μήπως παρουσιάζει "το τέλος", (την ημέρα εκείνη), ως ΤΟΝ ΒΑΣΙΚΟ ΛΟΓΟ  της πίστης μας; Μήπως δικαιώνει την αιρετική θεώρηση;

Όχι βέβαια! Προσέξτε καλύτερα το εδάφιο: Λέει "τόσο περισσότερο, όσο βλέπετε την ημέρα". Το πλησίασμα της ημέρας εκείνης, ΔΕΝ είναι Ο λόγος, αλλά ένας ακόμα επιπρόσθετος λόγος, πάνω στον βασικό λόγο, (που όπως εξηγήσαμε προηγουμένως πρέπει να είναι η αγάπη).

Και για ποιο πράγμα μιλάμε; Για το: "να μαζευόμαστε μαζί οι Χριστιανοί και να προτρέπουμε ο ένας τον άλλον"! Δεν μιλάει εδώ για ένταξη σε κάποια οργάνωση, δήθεν για σωτηρία από την καταστροφή. Μιλάει για ΣΧΕΣΗ ΑΓΑΠΗΣ μεταξύ των Χριστιανών, και για αλληλοενθάρρυνση προς τον σκοπό της Θέωσης!

Το τέλος τού Αντιχρίστου και η Παρουσία τού Χριστού

Το 1ο πρόβλημα, έγκειται στο ότι στην Αγία Γραφή περιγράφεται (όπως θα δούμε παρακάτω), ότι ο Χριστός με τη 2η Παρουσία Του αφανίζει τον Αντίχριστο. Πώς όμως είναι αυτό δυνατόν εφόσον ο Χριστός θα έρθει όταν ΕΜΕΙΣ τον καλέσουμε; Εάν τα έθνη είναι τότε με τον Αντίχριστο, πώς θα επιβάλλει δικτατορικά τη δική Του διακυβέρνηση;

Αντιθέτως, υπάρχουν άλλα εδάφια, που προφητεύουν ότι ΜΕΤΑ τον πόλεμο τού Γωγ και ΠΡΙΝ τη 2η Παρουσία τού Χριστού, θα υπάρξει κάποιο χρονικό διάστημα που τα έθνη θα πιστέψουν στον Χριστό, και θα τον καλέσουν να έρθει. Αυτό βέβαια λύνει το πρώτο πρόβλημα. Αλλά παραμένει η φαινομενική αντίφαση τών χωρίων αυτών, με τα άλλα χωρία, που θα δούμε αργότερα.


Χωρία πού μιλούν για χρονικό διάστημα ΜΕΤΑ τον πόλεμο

Συγκεκριμένα, έχουμε αναφερθεί σε χωρία όπως το παρακάτω:

Ησαϊας 2/β΄ 1 - 4: ΄΄Και θέλει κρίνει αναμέσον τών εθνών, και θέλει ελέγξει πολλούς λαούς. Και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα. Δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον΄΄.

Αυτό το εξηγήσαμε, ως εξής: Μετά από τον τελικό πόλεμο τού Γωγ, όπου θα ελεγχθούν τα έθνη, θα υπάρξει μια περίοδος ειρήνης για την ανθρωπότητα, όπου το Ευαγγέλιο θα κυριαρχήσει στην ανθρωπότητα, με αποτέλεσμα να επιστρέψει ο Χριστός στη δεύτερη παρουσία Του. Βεβαίως δεν αγνοούμε ότι το εδάφιο αυτό εφαρμόζεται ήδη σε μια πρώτη πνευματική εκπλήρωση στους Αγίους, που ήδη ζουν τον μέλλοντα αιώνα. Αλλά εδώ ασχολούμαστε με την κατά γράμμα εκπλήρωση τού χωρίου. Γιατί πέρα από τα όποια "επίπεδα" εκπληρώσεων, ΠΑΝΤΑ στα χωρία υπάρχει και η κατά γράμμα εκπλήρωση τών προφητειών.

Αναφερθήκαμε και στο εξής χωρίο:

Ζαχαρίας 14/ιδ΄ 16: ΄΄Και πας όστις υπολειφθεί εκ πάντων τών εθνών τών ελθόντων κατά τής Ιερουσαλήμ, θέλει αναβαίνει κατ' έτος δια να προσκυνεί τον Βασιλέα, τον Κύριον τών δυνάμεων΄΄.

Εδώ φαίνεται σαφώς (όπως και στη συνέχεια τής προφητείας για όποιον το δει), ότι θα υπάρξει μετά τον πόλεμο τού Γωγ και ΠΡΙΝ την παρουσία τού Χριστού, μια περίοδος που τα έθνη και ο Ισραήλ θα πιστέψουν όλοι στον Χριστό.

Ομοίως αυτό φαίνεται και στο εξής χωρίο:

Ιεζεκιήλ 19/ιθ΄ 9,10, 14,15: "9 και εξελεύσονται οι κατοικούντες τας πόλεις Ισραήλ και καύσουσιν εν τοις όπλοις, πέλταις και κοντοίς και τόξοις και τοξεύμασι και ράβδοις χειρών και λόγχαις· και καύσουσιν εν αυτοίς πυρ επτά έτη. 10 και ου μη λάβωσι ξύλα εκ του πεδίου ουδέ μη κόψωσιν εκ των δρυμών, αλλ' ή τα όπλα κατακαύσουσι πυρί· και προνομεύσουσι τους προνομεύσαντας αυτούς και σκυλεύσουσι τους σκυλεύσαντας αυτούς, λέγει Κύριος... 14 και άνδρας δια παντός διαστελούσιν επιπορευομένους την γην θάψαι τους καταλελειμμένους επί προσώπου της γης, καθαρίσαι αυτήν μετά την επτάμηνον, και εκζητήσουσι. 15 και πας ο διαπορευόμενος την γην και ιδών οστούν ανθρώπου οικοδομήσει παρ' αυτω σημείον, έως ότου θάψωσιν αυτό οι θάπτοντες εις το γαί το πολυάνδριον του Γώγ"

Ακόμα και αν τα 7 έτη και οι 7 μήνες που αναφέρονται εδώ είναι συμβολικό χρονικό διάστημα, σημαίνουν σαφώς κάποιο χρονικό διάστημα μεταξύ τού πολέμου τού Γωγ και τής 2ης Παρουσίας τού Χριστού. Και εδώ είναι το 2ο πρόβλημα: Πώς είναι δυνατόν αυτό, όταν τα στρατεύματα αυτά είναι τού Αντιχρίστου, και όταν ο Αντίχριστος αφανίζεται στην Παρουσία τού Χριστού; Αν δηλαδή ο τελικός αυτός πόλεμος τελειώνει με την Παρουσία τού Χριστού, πώς υπάρχει αυτό το χρονικό διάστημα;


Τα εδάφια για την Παρουσία και το στράτευμα τού Γωγ

Ας δούμε πρώτα την προφητεία τού αποστόλου Παύλου, που είναι ξεκάθαρη και σαφής:

Β΄ Θεσσ. 2/β΄ 8: "και τότε αποκαλυφθήσεται ο άνομος, ον ο Κύριος αναλώσει τω πνεύματι του στόματος αυτού και καταργήσει τη επιφανεία της παρουσίας αυτού".

Λέει το εδάφιο αυτό, ότι ο Κύριος θα αναλώσει, (θα λιώσει) με ένα φύσημα τού στόματός του, και θα τον καταργήσει με την επιφάνεια (δηλαδή με την λαμπρή Θεϊκή εμφάνιση) τής Παρουσίας Του. Εδώ λοιπόν εμφανίζεται το τέλος τού Αντιχρίστου όχι πριν, αλλά ταυτόχρονα με την Παρουσία τού Χριστού.


Η λύση τού προβλήματος

Τη λύση και το κλειδί τής κατανόησης, μας τα δίνει το παρακάτω χωρίο:

Αποκάλυψις 19/ιθ: "19 Και είδον το θηρίον και τους βασιλείς της γης και τα στρατεύματα αυτών συνηγμένα ποιήσαι τον πόλεμον μετά του καθημένου επί του ίππου και μετά του στρατεύματος αυτού. 20 και επιάσθη το θηρίον και ο μετ’ αυτού ψευδοπροφήτης ο ποιήσας τα σημεία ενώπιον αυτού, εν οίς επλάνησε τους λαβόντας το χάραγμα του θηρίου και τους προσκυνούντας τη εικόνι αυτού· ζώντες εβλήθησαν οι δύο εις την λίμνην του πυρός την καιομένην εν θείω. 21 και οι λοιποί απεκτάνθησαν εν τη ρομφαία του καθημένου επί του ίππου, τη εξελθούση εκ του στόματος αυτού· και πάντα τα όρνεα εχορτάσθησαν εκ των σαρκών αυτών.

Έχουμε αποδείξει στις μελέτες μας για τον Γωγ και για τη Χιλιετή Βασιλεία, ότι ο πόλεμος αυτός είναι ο τελικός πόλεμος, και ότι το στράτευμα του Γωγ ταυτίζεται με το στράτευμα τού Αντιχρίστου. Δείξαμε επίσης ότι το στράτευμα τού Χριστού σε αυτή τη μάχη, ΔΕΝ ταυτίζεται με την έλευση τών αγίων στη 2η Παρουσία Του, αλλά πρόκειται για την κατανίκηση τών δαιμονικών δυνάμεων που θα βοηθούν το στράτευμα τού Αντιχρίστου σε πνευματικό πεδίο.

Συνεπώς, το εδάφιο αυτό αφού δεν μιλάει για την Παρουσία τού Χριστού, δεν δημιουργεί το πρόβλημα που φαίνεται να δημιουργεί το εδάφιο τής Β΄ Θεσσαλονικείς 2/β΄ 8 που αναφέραμε πιο πάνω. Αντιθέτως όμως, ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ για να κατανοήσουμε τι θα συμβεί στον Αντίχριστο, και ποια θα είναι η σχέση του με την Παρουσία τού Χριστού!

Ενώ το παραπάνω χωρίο τής Αποκάλυψης ξεκαθαρίζει ότι στον πόλεμο οι στρατιώτες τού Γωγ θα σκοτωθούν ("οι λοιποί απεκτάνθησαν") Αντιθέτως για τον Αντίχριστο και τον Ψευδοπροφήτη λέει: "και επιάσθη το θηρίον και ο μετ’ αυτού ψευδοπροφήτης". Δηλαδή θα πιασθούν αιχμάλωτοι, και δεν θα σκοτωθούν. Και αυτό το κάνει πιο ξεκάθαρο, λέγοντας επίσης για το Αντίχριστο Θηρίο και τον ψευδοπροφήτη: "ζώντες εβλήθησαν οι δύο εις την λίμνην του πυρός". Αν λοιπόν ρίφθηκαν ζώντες, ενώ οι άλλοι σκοτωμένοι, σημαίνει το εξής:

Τα στρατεύματα τού Γωγ νικούνται. Οι στρατιώτες σκοτώνονται, αλλά ο Αντίχριστος και ο Ψευδοπροφήτης συλλαμβάνονται. ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Έτσι εξηγούνται τα λόγια τού Παύλου, που ξεκαθαρίζει σαφώς, ότι ο Αντίχριστος θα "αναλωθεί" και θα "καταργηθεί" στην Παρουσία τού Χριστού.

Αυτή η πλοκή, δείχνει ότι πράγματι θα υπάρχει ένα μικρό χρονικό διάστημα μεταξύ τού πολέμου τού Γωγ και τής Παρουσίας τού Χριστού, κατά το οποίο η Εκκλησία θα συμπεριλάβει στο Σώμα τού Χριστού όλα τα έθνη, και όλοι μαζί θα Τον καλέσουν. Και ενώ η Εκκλησία θα θριαμβεύει παγκόσμια, ο Αντίχριστος και ο Ψευδοπροφήτης θα παραμένουν ζωντανοί, φυλακισμένοι και χωρίς δυνάμεις πλέον. Και θα παραμείνουν αμετανόητοι ως το τέλος, ως την Παρουσία τού Χριστού, περνώντας ζωντανοί μέσα από τη φωτιά τής κρίσης που θα καθαρίσει και θα αφθαρτοποιήσει όλη την κτίση.


Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.......ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ!!!!




Όπως όμως ΕΜΕΙΣ είμαστε υπεύθυνοι για το πότε θα αποκαλυφθεί ο Αντίχριστος, ομοίως είμαστε υπεύθυνοι και για το πότε θα αποκαλυφθεί ο Χριστός! Διαφορετικά, γιατί ο Σατανάς, ενώ γνωρίζει ότι μετά τον Αντίχριστο θα έρθει ο Χριστός, επιμένει να αγωνίζεται να τον φέρει στη γη; Η έλευση τού Αντιχρίστου, δεν φέρνει τον Χριστό ένα βήμα πιο κοντά μας;

Το ότι ο Σατανάς συνεχίζει να αγωνίζεται να φέρει τον Αντίχριστο, σημαίνει ότι κάτι τέτοιο δεν επιταχύνει, αλλά ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ την έλευση τού Κυρίου.

Όπως λιγότεροι "εν Αγίω Πνεύματι" προσευχόμενοι, έχουν σαν αποτέλεσμα την έλευση τού Αντιχρίστου, οι περισσότεροι "εν Αγίω Πνεύματι" προσευχόμενοι, έχουν σαν αποτέλεσμα την έλευση τού Χριστού! Γι' αυτό άλλωστε, και η Αποκάλυψη τελειώνει με την προσευχή: "Και το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν: ΄΄Έρχου!΄΄, και ο ακούων ειπάτω: ΄΄Έρχου!΄΄... Αμήν, έρχου Κύριε Ιησού!" -Αποκάλυψις 22/κβ΄ 17,21.

Εδώ υπάρχει όχι μόνο η ευχή τής Εκκλησίας και τού Αγίου Πνεύματος, αλλά παροτρύνεται όποιος ακούει να πει: "έρχου!" Δηλαδή να καλέσει τον Κύριο. Αυτό είναι σημαντικό, γιατί όπως το Άγιο Πνεύμα σέβεται τη βούλησή μας και φεύγει από την καρδιά μας, αν δεν το θέλουμε πραγματικά, ομοίως και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΛΕΣΟΥΜΕ. Και όχι μόνο στην καρδιά μας, αλλά και στη γη μας.

Να γιατί ο Σατανάς θέλει να φέρει τον Αντίχριστο. Όχι για να επιταχύνει, αλλά για να καθυστερήσει την παρουσία τού Κυρίου, πολεμώντας την Εκκλησία και νικώντας όσους θα μπορούσαν με την προσευχή τής καρδιάς να καλέσουν τον Κύριο, και να εμποδίσουν τα δικά του έργα. Ο ερχομός τού Αντιχρίστου, θα καθυστερήσει την παρουσία τού Κυρίου, δεν θα την επιταχύνει!

Αυτό με τη σειρά του, σημαίνει, ότι η παρουσία τού Κυρίου, δεν είναι προκαθορισμένη, αλλά προεγνωσμένη. Ο Θεός τη γνωρίζει, όχι επειδή έχει ορίσει χρόνο γι' αυτήν, αλλά επειδή ως παντογνώστης γνωρίζει πότε οι άνθρωποι θα είναι έτοιμοι να καλέσουν και να υποδεχτούν τον Κύριο.

Το ερώτημα είναι: Εμείς θα συνάγουμε με τον Κύριο; Ή θα σκορπίζουμε με το Σατανά;

N. M.

H ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ.



Το πώς οι προσευχές όλων τών αγίων, επιρρεάζουν τα γεγονότα στη γη, φαίνεται στο χωρίο Αποκάλυψις 8/η΄ 3-5:
"Και άλλος άγγελος ήλθεν και εστάθη επί τού θυσιαστηρίου έχων λιβανωτόν χρυσούν, και εδόθη αυτώ θυμιάματα πολλά, ίνα δώσει ταις προσευχαίς τών αγίων πάντων επί το θυσιαστήριον το χρυσούν το ενώπιον τού θρόνου. Και ανέβη ο καπνός τών θυμιαμάτων ταις προσευχαίς τών αγίων εκ χειρός τού αγγέλου ενώπιον τού Θεού. Και είληφεν ο άγγελος το λιβανωτόν και εγέμισεν αυτόν εκ τού πυρός τού θυσιαστηρίου και έβαλεν εις την γην, και εγένοντο βρονταί και φωναί και αστραπαί και σεισμός".
Ομοίως ο Χριστός είχε αναλύσει το πώς δένεται ο Σατανάς, με την ευκαιρία τής θεραπείας ενός δαιμονισμένου, στο χωρίο: Ματθαίος 12/ιβ΄ 29,30:
"ή πώς δύναταί τις εισελθείν εις την οικίαν τού ισχυρού και τα σκεύη αυτού αρπάσαι, εάν μη πρώτον δήση τον ισχυρόν; και τότε την την οικίαν αυτού διαρπάσει; Ο μη ων μετ' εμού κατ' εμού εστιν, και ο μη συνάγων μετ' εμού σκορπίζει".
Εδώ φαίνεται, το πώς δια τής προσευχής τού εξορκισμού, ελευθερώνεται "η οικία" (δηλαδή ο άνθρωπος) από το δαιμόνιο που τον κατοικεί. Και μάλιστα, πρέπει κάποιος να "δήση", (να δέσει) τον ισχυρό (δαίμονα) που κατοικεί εκεί.
Τα αμέσως επόμενα λόγια τού Κυρίου, δίνουν μια άλλη διάσταση στα έργα τού καθενός μας. Το να μην είναι κάποιος με το Χριστό, και να μη "συνάγει" "τα σκεύη"τού ισχυρού για το Χριστό, δηλαδή το να μην δένει τον ισχυρό (το διάβολο) ελευθερώνοντας τους ανθρώπους που κατείχε, στην πραγματικότητα τον ενισχύει. Γιατί η δική του αδιαφορία δίνει δύναμη στο Σατανά, να συνεχίζει το κακό του έργο. Και κάποιος είναι με το Χριστό, όταν μπορεί να δέσει τον ισχυρό, κάτι που γίνεται "δια προσευχής και νηστείας". -Μάρκος 9/θ΄ 29,30. Και μιλάμε για δυναμική προσευχή, για προσευχή "εν πνεύματι".
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, στο 11/ια΄ 24 - 26, μας δίνει μερικά στοιχεία ακόμα, για το τι είχε πει ο Κύριος τότε που εξέβαλε το δαιμόνιο:
"Όταν το ακάθαρτον πνεύμα εξέλθη από τού ανθρώπου, διέρχεται δι' ανύδρων τόπων ζητούν ανάπαυσιν και μη ευρίσκον. Τότε λέγει: ΄΄υποστρέψω εις τον οίκόν μου όθεν εξήλθον΄΄. Και ελθόν ευρίσκει σεσαρωμένον και κεκοσμημένον. Τότε πορεύεται και παραλαμβάνει έτερα πνεύματα πονηρότερα εαυτού επτά και εισελθόντα κατοικεί εκεί. και γίνεται τα έσχατα τού ανθρώπου εκείνου χείρονα τών πρώτων".
Από τι βρίσκει άδειο "το σπίτι" ο δαίμονας; Μα από Άγιο Πνεύμα. Έτσι αφύλαχτο όταν είναι, ο δαίμονας ξαναέρχεται μαζί με άλλους, ισχυρότερος.
Όταν όμως υπάρχον άγιοι που προσεύχονται "εν Αγίω Πνεύματι", ο Σατανάς βρίσκει εμπόδια στο έργο του. Οι άγγελοι τον εμποδίζουν εξ' αιτίας τών προσευχών τών αγίων, και εκείνος μένει "δεμένος" στο να προωθήσει τα σχέδιά του. Κάπως έτσι ο άγγελος που προαναφέραμε, και που αναφέρεται στην Αποκάλυψη 20/κ΄ 1 - 3,"κρατάει" "δεμένο" τον Σατανά, και έτσι εξηγούνται όλα. Ομοίως, ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιο έθνος, κάποια φυσική καταστροφή, ή κάποιον ηγέτη, για να εμποδίσει τα έργα τού Σατανά. Πάντοτε όμως, πίσω από κάθε θεϊκή ενέργεια, υπάρχουν οι "εν Αγίω Πνεύματι" προσευχές τών Αγίων.
Τι γίνεται όμως όταν σε κάποιες περιόδους, οι άνθρωποι αυτοί μειώνονται; Μα τότε ο Σατανάς λύνεται, και μπορεί να προχωρήσει στα σχέδιά του.

Όπως όμως ΕΜΕΙΣ είμαστε υπεύθυνοι για το πότε θα αποκαλυφθεί ο Αντίχριστος, ομοίως είμαστε υπεύθυνοι και για το πότε θα αποκαλυφθεί ο Χριστός! Διαφορετικά, γιατί ο Σατανάς, ενώ γνωρίζει ότι μετά τον Αντίχριστο θα έρθει ο Χριστός, επιμένει να αγωνίζεται να τον φέρει στη γη; Η έλευση τού Αντιχρίστου, δεν φέρνει τον Χριστό ένα βήμα πιο κοντά μας;
Το ότι ο Σατανάς συνεχίζει να αγωνίζεται να φέρει τον Αντίχριστο, σημαίνει ότι κάτι τέτοιο δεν επιταχύνει, αλλά ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ την έλευση τού Κυρίου.
Όπως λιγότεροι "εν Αγίω Πνεύματι" προσευχόμενοι, έχουν σαν αποτέλεσμα την έλευση τού Αντιχρίστου, οι περισσότεροι "εν Αγίω Πνεύματι" προσευχόμενοι, έχουν σαν αποτέλεσμα την έλευση τού Χριστού! Γι' αυτό άλλωστε, και η Αποκάλυψη τελειώνει με την προσευχή: "Και το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν: ΄΄Έρχου!΄΄, και ο ακούων ειπάτω: ΄΄Έρχου!΄΄... Αμήν, έρχου Κύριε Ιησού!" -Αποκάλυψις 22/κβ΄ 17,21.
Εδώ υπάρχει όχι μόνο η ευχή τής Εκκλησίας και τού Αγίου Πνεύματος, αλλά παροτρύνεται όποιος ακούει να πει: "έρχου!" Δηλαδή να καλέσει τον Κύριο. Αυτό είναι σημαντικό, γιατί όπως το Άγιο Πνεύμα σέβεται τη βούλησή μας και φεύγει από την καρδιά μας, αν δεν το θέλουμε πραγματικά, ομοίως και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΛΕΣΟΥΜΕ. Και όχι μόνο στην καρδιά μας, αλλά και στη γη μας.
Να γιατί ο Σατανάς θέλει να φέρει τον Αντίχριστο. Όχι για να επιταχύνει, αλλά για να καθυστερήσει την παρουσία τού Κυρίου, πολεμώντας την Εκκλησία και νικώντας όσους θα μπορούσαν με την προσευχή τής καρδιάς να καλέσουν τον Κύριο, και να εμποδίσουν τα δικά του έργα. Ο ερχομός τού Αντιχρίστου, θα καθυστερήσει την παρουσία τού Κυρίου, δεν θα την επιταχύνει!
Αυτό με τη σειρά του, σημαίνει, ότι η παρουσία τού Κυρίου, δεν είναι προκαθορισμένη, αλλά προεγνωσμένη. Ο Θεός τη γνωρίζει, όχι επειδή έχει ορίσει χρόνο γι' αυτήν, αλλά επειδή ως παντογνώστης γνωρίζει πότε οι άνθρωποι θα είναι έτοιμοι να καλέσουν και να υποδεχτούν τον Κύριο.
Το ερώτημα είναι: Εμείς θα συνάγουμε με τον Κύριο; Ή θα σκορπίζουμε με το Σατανά;
N. M.

ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΦΑΝΕΡΩΝΟΥΝ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΙΣΤΗ





Διάλεξη που παραδόθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου, 2000, στην Σύναξη της Σχολής του Κυρίου της Σρετένσκαγια στην Μόσχα από τον Α. Ι. Οσίποφ, καθηγητή της Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας.


Σ’ αυτό τον κόσμο του θρησκευτικού πλουραλισμού, συναντάτε ένα τόσο μεγάλο πλήθος ιεροκηρύκων, ο καθένας με τα δικά του ιδανικά και πρότυπα ζωής και θρησκευτικές απόψεις, που τα μέλη των προηγούμενων γενεών – ακόμα και η δική μου – αμφιβάλλω αν θα σας ζήλευε.  Για μας ήταν πιο απλά τα πράγματα:  το κύριο ζήτημα για μας ήταν θρησκεία ή αθεΐα.  Κάτι όμως πιο μεγάλο αιωρείται ενώπιόν σας.  Λύνοντας την απορία αν υπάρχει ή όχι ο Θεός είναι μόνο το πρώτο βήμα. Αν καταλήξουμε πως ο Θεός υπάρχει, μετά, τι γίνεται;  Ποια από τις πολλές θρησκείες θα πρέπει να υιοθετήσει;  Τον Χριστιανισμό;  Το Ισλάμ; Και γιατί όχι τον Βουδισμό, ή την Συνείδηση Κρίσνα; Ας πούμε λοιπόν πως διαπραγματεύεται τον κυκεώνα των θρησκειών, και διαπιστώνει πως ο Χριστιανισμός είναι η αληθινή θρησκεία.  Ποιο από τα πολλά της πρόσωπα να υιοθετήσει; Ορθοδοξία, Παπισμό, Πεντηκοστιανούς, Λουθηριανούς;  Πάλι βρίσκεται αντιμέτωπη η νεολαία με πληθώρα επιλογών στις μέρες μας.  Ταυτόχρονα, ετερόδοξες ομολογίες – παλιές και νέες – συνηθίζουν να διαφημίζονται πολύ περισσότερο από τους Ορθοδόξους, και διαθέτουν αισθητά μεγαλύτερους πόρους για να διεξάγουν την προπαγάνδα τους στα Μ.Μ.Ε. απ’ ότι διαθέτουμε εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Επειδή το πρώτο πράγμα που ο σύγχρονος άνθρωπος θα αναλογιστεί είναι αυτή την πληθώρα πίστεων, θρησκειών και κοσμοθεωριών, θα ήθελα να κάνουμε μια σύντομη βόλτα, διασχίζοντας όλα τα διαδοχικά δωμάτια που ανοίγονται μπροστά σε εκείνους που αναζητούν την αλήθεια.  Θα σας παρουσιάσω μια πολύ γενική και σύντομη έρευνα πάνω στους λόγους που θα έπρεπε (όχι μόνο θα μπορούσε, αλλά θα έπρεπε)  να γίνει Χριστιανός, και όχι απλώς Χριστιανός, αλλά Ορθόδοξος Χριστιανός.

Το εναρκτήριο ερώτημα είναι: «Πίστη ή αθεϊσμός;»  Σε σημαντικά συνέδρια, μπορεί κανείς να συναντήσει πραγματικά πολυμαθείς ακαδημαϊκούς, βαθύτατους στοχαστές οι οποίοι επανειλημμένως θέτουν τα ερωτήματα:  Ποιος είναι ο Θεός;  Υπάρχει;  Γιατί είναι αναγκαίος;  Ή, ακόμα:  Αν υπάρχει, γιατί δεν εμφανίζεται ενώπιον της ολομέλειας των Ηνωμένων Εθνών, να αναγγείλει τον Εαυτό Του;  Πώς απαντά κανείς σε τέτοια ερωτήματα;  Μου φαίνεται πως η απάντηση βρίσκεται στον πυρήνα της σύγχρονης φιλοσοφικής σκέψης, και διατυπώνεται πολύ πιο άνετα με υπαρξιακούς όρους.  Ποιος είναι ο «σκοπός της ζωής» του ανθρώπου, και ποια η ουσία της ύπαρξής του;  Πρώτα απ’ όλα, ποιος άλλος σκοπός θα μπορούσε να είναι, από το ζην;  Ποιον «σκοπό» βιώνω όταν κοιμάμαι;  Το νόημα βιώνεται μόνο μέσω της συνειδητοποίησης, όταν «γευόμαστε» τους καρπούς της ζωής μας, της δραστηριότητάς μας.  Κανείς, διαχρονικά, δεν έχει επιβεβαιώσει οριστικά – και ούτε πρόκειται ποτέ κανείς να επιβεβαιώσει οριστικά – πως ο απώτερος σκοπός της ζωής του ανθρώπου είναι ο θάνατος.  Εδώ ακριβώς εντοπίζεται το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στην πίστη και τον αθεϊσμό.  Ο Χριστιανισμός διαβεβαιώνει πως η επίγεια ζωή είναι μόνο μια αρχή, μια κατάσταση, και ένα μέσον προετοιμασίας για την αιωνιότητα.  Σου λέει να προετοιμάζεις τον εαυτό σου, επειδή σε περιμένει μια ατελεύτητη ζωή. Σου λέει τι να κάνεις, τι είδος άνθρωπος πρέπει να είσαι, για να μπεις μέσα στην αιώνια ζωή.  Ενώ ο αθεϊσμός τι σου λέει;  Πως δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει ψυχή, δεν υπάρχει αιωνιότητα, οπότε, ω άνθρωπε, να πιστεύεις πως μόνο ο αιώνιος θάνατος σε περιμένει!  Λόγια με τόση φρίκη, απαισιοδοξία και απόγνωση, που σε κάνουν να ανατριχιάζεις:  Άνθρωπε, σε περιμένει αιώνιος θάνατος... Χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν ποιο είναι το περίεργο υπόβαθρο μιας τέτοιας πρότασης, η ίδια η πρόταση είναι αρκετή για να προκαλέσει ρίγος μέσα στην ψυχή.  Όχι! Να μου λείπει τέτοια πίστη!

Αν κάποιος χάσει τον δρόμο του μέσα στο δάσος, και, καθώς θα αναζητά το μονοπάτι της επιστροφής για το σπίτι του, ξαφνικά συναντήσει κάποιον, θα τον ρωτήσει «Υπάρχει τρόπος να βγει κανείς από εδώ;»   Αν ο άλλος του απαντήσει «Όχι, δεν υπάρχει, μην κάνεις τον κόπο να ψάξεις, μόνο τακτοποιήσου εδώ πέρα όσο πιο καλά μπορείς», θα ακούσει την συμβουλή αυτή;  Δεν θα συνεχίσει την αναζήτησή του;  Αν πάλι βρει κάποιον άλλον, που θα του πει «Ναι, υπάρχει έξοδος, και θα σου δείξω τα σημάδια που δείχνουν προς τα κει», δεν θα βασιστεί σ’ αυτόν;  Ε, αυτό συμβαίνει όταν επιλέγουμε μια κοσμοθεωρία, όταν επιλέγουμε ανάμεσα στην θρησκεία και τον αθεϊσμό.  Όσο ο άνθρωπος έχει μέσα του έστω και μια σπίθα, έστω ένα ίχνος επιθυμίας να βρει την αλήθεια, να αναζητήσει τον σκοπό της ζωής, δεν πρόκειται να αποδεχθεί την πρόταση πως τον περιμένει μόνο ένας αιώνιος θάνατος, και αυτόν, και όλη την ανθρωπότητα.  Δεν θα αποδεχθεί το πόρισμα πως, προκειμένου να «πραγματοποιήσει» την ιδέα, πρέπει να επιδιώξει καλύτερες οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές συνθήκες ζωής, προσμένοντας πως αργότερα, όλα θα είναι «εντάξει».  Αύριο θα πεθάνεις και θα σε πάνε στο νεκροταφείο. Θαυμάσια.

Υπέδειξα μονάχα μία –ψυχολογικά πολύ σημαντική- άποψη. Μια, που όμως πιστεύω είναι αρκετή για να κάνει τον οποιοδήποτε άνθρωπο με ζωντανή ψυχή να κατανοήσει πως μόνο η θρησκευτική άποψη που αποδέχεται ως θεμέλιό της τον Ένα, που ονομάζουμε Θεό, μας επιτρέπει να συζητούμε περί σκοπού της ζωής.  Τώρα, έχοντας διασχίσει εκείνο το πρώτο δωμάτιο και καταφέρνοντας να πιστέψουμε στον Θεό, μπαίνουμε στο δεύτερο δωμάτιο.  Θεέ μου!  Τι είναι αυτά που βλέπουμε και ακούμε;  Είναι γεμάτο με ανθρώπους, και όλοι τους φωνάζουν «Μόνο εγώ κατέχω την αλήθεια!»  Τι πρόκληση και αυτή.... Μουσουλμάνοι, Κομφουκιανοί, Βουδιστές, Εβραίοι, λογής-λογής άλλοι, ακόμα και πολλοί που τώρα αυτοαποκαλούνται Χριστιανοί.  Έχουμε εδώ έναν Χριστιανό ιεροκήρυκα να στέκεται μαζί με τους άλλους, ενώ εγώ υποτίθεται πως πρέπει να διακρίνω ποιος είναι ο σωστός, ποιον να πιστέψω;

Δύο είναι οι τρόποι προσέγγισης του προβλήματος αυτού.  Ίσως να υπάρχουν και άλλοι, όμως εγώ θα απομονώσω τους δύο μόνο.  Ο ένας τρόπος για να πείσουμε κάποιον για το ποια είναι η αληθινή Πίστη (δηλαδή, εκείνη που είναι αντικειμενικά σύμφωνη με την ανθρώπινη φύση, τις ανθρώπινες προσπάθειες, την ανθρώπινη κατανόηση του νοήματος της ζωής), είναι η μεθοδολογία της συγκριτικής Θεολογίας.  Είναι ένα αρκετά μακρύ μονοπάτι, το οποίο απαιτεί λεπτομερή μελέτη της κάθε μίας θρησκείας.  Λίγοι έχουν την ικανότητα να ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι, διότι πρέπει να κατέχουν την δυνατότητα να απορροφούν όλη την ύλη και πρέπει να διαθέσουν πάρα πολύ χρόνο και κόπο σε μια διαδικασία πνευματικά απαιτητική..... Υπάρχει άλλος τρόπος. Σε τελευταία ανάλυση, η κάθε θρησκεία απευθύνεται σε ανθρώπους, στους οποίους λέει:  «Αυτό εδώ, και όχι κάτι άλλο, είναι η αλήθεια.»  Από αυτή την σκοπιά, σχεδόν όλες οι κοσμοθεωρίες και θρησκείες δηλώνουν ένα, απλό πράγμα, ήτοι:  πως οι συνθήκες υπό τις οποίες ζει ο άνθρωπος σήμερα – τις πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές συνθήκες από την μία και τις πνευματικές, ηθικές, πολιτιστικές κλπ. από την άλλη – είναι αφύσικες και συνεπώς δεν μπορούν να είναι επαρκώς ικανοποιητικές. Παρ’ ότι ένα συγκεκριμένο άτομο μπορεί να δηλώνει ικανοποιημένο, η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων υποφέρει από τις συνθήκες αυτές ως ένα βαθμό.  Η ανθρωπότητα παραμένει δυσαρεστημένη με την τωρινή κατάσταση των πραγμάτων και, στην αναζήτησή της για κάτι πιο σπουδαίο, για κάποιο «χρυσούν αιώνα», πασχίζει να προοδεύσει, κάπου μέσα στο άγνωστο μέλλον.

Είναι φανερός ο λόγος που σχεδόν όλες οι θρησκείες και κοσμοθεωρίες εστιάζουν στην μελέτη της σωτηρίας.  Εδώ είναι που συναντάμε αυτό που πιστεύω μας προσφέρει την ευκαιρία να κάνουμε μια συνειδητή, ενημερωμένη επιλογή ανάμεσα στο πλήθος των θρησκειών. Ο Χριστιανισμός μας διαβεβαιώνει για κάτι που οι άλλες θρησκείες και μη-θρησκευτικές κοσμοθεωρίες δεν κατανοούν με τίποτε, και που με πολύ αγανάκτηση απορρίπτουν. Αυτό το «κάτι» βρίσκεται μέσα στην δική μας αντίληψη περί της πρώτης αμαρτίας. Όλες οι θρησκείες και –κατά την γνώμη μου- όλες οι φιλοσοφίες περί ζωής, όλες οι ιδεολογίες, μιλούν για την αμαρτία, αν και με όρους που διαφέρουν.  Όμως, εκτός από τον Χριστιανισμό, καμία από αυτές δεν πιστεύει πως η ανθρώπινη φύση στην τωρινή της κατάσταση είναι άρρωστη.  Ο Χριστιανισμός διατείνεται πως η κατάσταση μέσα στην οποία οι άνθρωποι γεννώνται, υπάρχουν, αναπτύσσονται, εκπαιδεύονται, παίρνουν κουράγιο, ωριμάζουν, η κατάσταση μέσα στην οποία βρίσκουμε ευχαρίστηση, ψυχαγωγία, εκμάθηση, κάνουμε ανακαλύψεις κλπ., είναι κατάσταση μιας σοβαρής ασθένειας, η οποία μας προκαλεί βαθύτατη ζημιά.  Είμαστε άρρωστοι, αλλά όχι λόγω γρίπης, βρογχίτιδας, ή κάποιας ψυχιατρικής νόσου.  Είμαστε βιολογικά και ψυχολογικά εύρωστοι, είμαστε ικανοί να λύνουμε προβλήματα, και μπορούμε να πετάμε στο διάστημα.

Παρά ταύτα, ασθενούμε βαριά. Στην αρχή, η ενωμένη ανθρώπινη φύση υπέστη μια περίεργη και τραγική διάσπαση, που την χώρισε σε φαινομενικά αυτόνομα και συχνά αντιμαχόμενα μέρη – τον νου, την καρδιά και το σώμα. Ένα τέτοιο σχόλιο επισύρει παγκόσμια αγανάκτηση. «Δεν παραλογίζεται ο Χριστιανισμός;»  «Εγώ, ανώμαλος; Λυπάμαι, ίσως άλλοι να είναι, αλλά εγώ όχι!»   Αν όμως ο Χριστιανισμός τα λέει σωστά, τότε εδώ είναι η ρίζα του προβλήματος, ο λόγος που η ανθρώπινη ζωή, η ζωή του ατόμου και ολόκληρης της ανθρωπότητας, πηγαίνουν από την μια τραγωδία στην άλλη.  Αν ο άνθρωπος ασθενεί σοβαρά, αλλά δεν επιδιώκει να θεραπεύσει την ασθένεια επειδή δεν την έχει αντιληφθεί, σίγουρα θα τον βλάψει.

Οι άλλες θρησκείες δεν κατανοούν πως ο άνθρωπος φέρει μια τέτοια ασθένεια. Πιστεύουν πως ο άνθρωπος είναι ένας υγιής σπόρος, ο οποίος μπορεί να αναπτυχθεί φυσιολογικά ή αφύσικα, όπου η ανάπτυξη είναι εξαρτώμενη από τον κοινωνικό του περίγυρο, από οικονομικές συνθήκες, ψυχολογικούς παράγοντες, και πολλά άλλα πράγματα.

Ο άνθρωπος δύναται να είναι καλός ή κακός, αλλά εκ φύσεως είναι καλός. Στο σημείο αυτό βρίσκεται η κυρίαρχη αντίθεση, η συνείδηση του μη-Χριστιανού.  Δεν αναφέρομαι καν στους μη-θρησκευόμενους, για τους οποίους ο όρος «άνθρωπος» φαντάζει σαν «εξάσκηση στην έπαρση».  Μονάχα ο Χριστιανισμός επιβεβαιώνει πως η τωρινή μας κατάσταση είναι μια βαθύτατα κατεστραμμένη κατάσταση – τόσο κατεστραμμένη, που κανείς δεν μπορεί από μόνος του να την επισκευάσει.

Και αυτή είναι η θεμελιώδης αλήθεια επάνω στην οποία έχει οικοδομηθεί το μέγα Χριστιανικό δόγμα περί Χριστού ως Σωτήρος.  Αυτή η ιδέα είναι η κατ’ εξοχήν διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον Χριστιανισμό και τις άλλες θρησκείες.

Τώρα θα επιχειρήσω να καταδείξω πως, σε αντίθεση με τις άλλες θρησκείες, ο Χριστιανισμός εμπεριέχει αντικειμενικές διαβεβαιώσεις των ισχυρισμών του. Ας ανατρέξουμε στην Ιστορία της ανθρωπότητας, και στις φιλοδοξίες που έχει στηρίξει ο άνθρωπος την ζωή του, σε όλη την διαδρομή της γνωστής Ιστορίας. Φυσικά και έχει επιδιώξει ο άνθρωπος να δημιουργήσει την Βασιλεία του Θεού επί της γης.  Κάποιοι το επιδίωξαν με την βοήθεια του Θεού, ενώ ταυτόχρονα δεν Τον θεωρούσαν το υπέρτατο στόχο της ζωής, αλλά μόνο το μέσον δια του οποίου θα επιτύγχαναν το καλό επί της γης.  Άλλοι δεν Τον έλαβαν καθόλου υπ’ όψιν τον Θεό.  Όμως, άλλο είναι το σημαντικό.  Όλοι καταλαβαίνουν πως αυτή η Βασιλεία δεν μπορεί να υπάρξει επί της γης, χωρίς να υπάρχουν κάποια βασικά στοιχεία όπως η ειρήνη, η δικαιοσύνη, η αγάπη (άλλωστε τι είδους Παράδεισος κυβερνιέται από πόλεμο, αδικία, μίσος, κλπ;), ή, σε ακόμα πιο βασικό επίπεδο, ο αλληλοσεβασμός.  Σε όλους είναι απόλυτα κατανοητό πως χωρίς την εγκαθίδρυση και την τήρηση τέτοιων θεμελιωδών ηθικών αξιών, είναι αδύνατη η ευημερία επί της γης.  Και όμως, τι έχει κάνει κατά την διάρκεια της Ιστορίας της η ανθρωπότητα;  Ο Erich Fromme το διατύπωσε τέλεια, όταν είπε «Η Ιστορία της ανθρωπότητας είναι γραμμένη με αίμα. Είναι μια Ιστορία ατελείωτης βίας.»

Νομίζω πως οι ιστορικοί, προπαντός οι στρατιωτικοί ιστορικοί, μπορούν άνετα να σκιαγραφήσουν για μας αυτό που συνιστά «Ανθρώπινη Ιστορία»:  πόλεμοι, αιματοχυσία, βία, βαρβαρότητα.  Ο 20ος αιώνας θεωρείται περίοδος προηγμένου ανθρωπισμού. Και όμως, έχει επιδείξει τον βαθμό «τελειότητάς» του, με το να έχει υπερβεί σε ποσότητα αιματοχυσίας το αίμα που είχε χυθεί στο σύνολο των προηγούμενων αιώνων της ανθρώπινης Ιστορίας, αθροιστικά.  Αν είχαν την δυνατότητα οι πρόγονοί μας να δουν τι θα έφερνε ο 20ος αιώνας, θα είχαν ανατριχιάσει σύγκορμοι από τρόμο, αντικρύζοντας την εμβέλεια της βαρβαρότητας, της αδικίας και της εξαπάτησης.  Πρόκειται για ένα παράδοξο που ξεπερνά την ανθρώπινη κατανόηση:  καθώς ξετυλίγεται η Ιστορία της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος έχει κινηθεί σε τελεία αντίθεση από εκείνες τις κατευθύνουσες αρχές, τους στόχους και τα ιδανικά στα οποία είχε αρχικά στρέψει όλες του τις δυνάμεις.

Θα ήθελα να θέσω ένα ρητορικό ερώτημα:  «Μπορεί ένα ευφυές ον να συμπεριφέρεται κατά τέτοιον τρόπο;»  Η Ιστορία μας κοροϊδεύει κατάμουτρα, με τα ειρωνικά της σχόλια: «Ο άνθρωπος είναι στ’ αλήθεια σοφός και υγιής. Όχι, δεν είναι πνευματικά άρρωστος. Απλώς, κάνει λιγάκι πάρα πάνω, και συμπεριφέρεται λιγότερο σοφά από εκείνους που είναι κλειδωμένοι σε τρελοκομεία.»

Δυστυχώς, πρόκειται για ένα αδιαμφισβήτητο δεδομένο, που αποδεικνύει πως δεν έχουν ξεστρατίσει μεμονωμένα άτομα (στην πραγματικότητα, μόνο οι μεμονωμένοι πλέον δεν έχουν ξεστρατίσει), αλλά, παραδόξως, πως το ξεστράτισμα είναι ένα χαρακτηριστικό της σύνολης ανθρωπότητας.

Αν αναλογιστούμε το μεμονωμένο άτομο, ή, πιο σωστά, αν ένα άτομο έχει αρκετό ηθικό σθένος να εξετάσει τον εαυτό του, θα αντικρύσει μια εικόνα όχι λιγότερο υπερβολική.  Ο Απόστολος Παύλος το είχε περιγράψει με ακρίβεια: «....διότι το αγαθό που θα έπρεπε να κάνω δεν το κάνω, ενώ το κακό που δεν θα έπρεπε να κάνω, εκείνο κάνω...»    Στ’ αλήθεια, όποιος μπορεί να αναλογιστεί τι γίνεται μέσα στην ψυχή του, δεν θα μπορούσε παρά να παρατηρήσει πόσο άρρωστος είναι πνευματικά, και πόσο είναι υποκείμενος, πόσο υποδουλωμένος είναι στα διάφορα πάθη.  Είναι άσκοπο να ρωτήσει κανείς:  «Γιατί, δυστυχισμένε άνθρωπε, ενδίδεις στην λαιμαργία, στην μέθη, στο ψεύδος, στον φθόνο, στην μοιχεία, κλπ; Αφού έτσι σκοτώνεις τον εαυτό σου, καταστρέφεις την οικογένειά σου, σακατεύεις τα παιδιά σου, δηλητηριάζεις την ατμόσφαιρα γύρω σου.  Γιατί δέρνεις, σφάζεις και μαχαιρώνεις τον εαυτό σου, γιατί προξενείς τόση ζημιά στα νεύρα σου, στην ψυχή σου, στο σώμα σου; Έχεις συναίσθηση πως αυτά σε βλάπτουν;»  «Ναι, το αντιλαμβάνομαι, αλλά μου είναι αδύνατον να μην τα κάνω.»

Κατά κανόνα, ο πάσχων άνθρωπος δεν μπορεί να συγκρατήσει τον εαυτό του. Είναι σε αυτό ακριβώς το σημείο, στα κατάβαθα της ψυχής του, που ο κάθε λογικός άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με εκείνο στο οποίο αναφέρεται ο Χριστιανισμός: : «....διότι το αγαθό που θα έπρεπε να κάνω δεν το κάνω, ενώ το κακό που δεν θα έπρεπε να κάνω, εκείνο κάνω...». Τώρα, αυτό είναι υγεία, ή είναι αρρώστια;

Για χάρη σύγκρισης, ας αναλογισθούμε πώς ένα άτομο μπορεί να αλλάξει, ζώντας μια σωστή, Χριστιανική ζωή.  Όσοι καθαρίζουν τους εαυτούς τους από τα πάθη αποκτούν ταπείνωση, και, όπως λέει ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, έχουν «αποκτήσει το Άγιο Πνεύμα», φτάνουν σε μια κατάσταση εξαιρετικά συναρπαστική από ψυχολογικής απόψεως, ήτοι, θεωρούν τους εαυτούς τους πλέον ως τους χειρότερους όλων των ανθρώπων. Ο μέγας Ποιμήν είχε πει:  «Πιστέψτε με, αδέλφια μου, θα ριφθώ στο ίδιο μέρος όπου είναι ριγμένος και ο Σατανάς.»   Καθώς ο μέγας Σισώης πλησίαζε τον θάνατο, και το πρόσωπό του είχε γίνει λαμπρό σαν τον ήλιο, τόσο, που δεν μπορούσε κανείς να τον κοιτάξει, εκείνος εκλιπαρούσε τον Θεό να του δώσει λίγο χρόνο ακόμα, για να μετανοήσει... Τι πράγμα είναι αυτό; Κάποιο είδος υποκρισίας, κάποιο είδος ψευτο-ταπείνωσης;  Όχι βέβαια. Φοβούμενοι μήπως αμαρτήσουν ακόμα και με τον νου, εκστόμιζαν ό,τι ακριβώς ένοιωθαν.  Εμείς, από την άλλη, δεν έχουμε καμία τέτοια ευαισθησία.  Εγώ είμαι γεμάτος από κάθε λογής βρωμιά, και όμως, θεωρώ τον εαυτό μου ένα πολύ καλό άνθρωπο.  Εγώ, είμαι καλός άνθρωπος!  Αν κάνω κάτι κακό, ε, κανείς δεν είναι αναμάρτητος, οι άλλοι δεν είναι δα καλύτεροι από μένα, και ούτε εγώ είμαι τόσο ένοχος όσο εκείνος, εκείνη, ή οι άλλοι.  Επειδή δεν διακρίνουμε την κατάσταση της ψυχής μας, βλέπουμε τους εαυτούς μας τόσο καλούς!  Πόσο, πράγματι, διαφέρει η πνευματική όραση των αγίων από την δική μας!

Λοιπόν, ξαναδηλώνω: Ο Χριστιανισμός επιβεβαιώνει πως εκ φύσεως, στην λεγόμενη φυσιολογική του κατάσταση, ο άνθρωπος είναι βαθύτατα κατεστραμμένος.  Δυστυχώς, έχουμε μια πάρα πολύ αχνή εικόνα της ζημιάς.  Η πιο φρικτή, και κύρια τύφλωση που μας διακατέχει είναι η ανικανότητα να διακρίνουμε την ασθένειά μας.  Αυτό είναι ό,τι πιο επικίνδυνο, διότι, όταν ένας άνθρωπος αναγνωρίσει πως είναι άρρωστος, επιζητεί βοήθεια, πηγαίνει στον γιατρό, και του λαμβάνει την πρέπουσα αγωγή για την ασθένειά του. Αν όμως θεωρεί τον εαυτό του υγιή, διώχνει μακριά του εκείνους που του επισημαίνουν ότι είναι άρρωστος. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σύμπτωμα απ’ όλα, της ζημιάς που βρίσκεται εντός μας.  Το συνολικό βάρος της Ιστορίας – της σύνολης Ιστορίας της Ανθρωπότητας και του κάθε ατόμου, συμπεριλαμβανομένης πρώτα και καλύτερα της δικής μας προσωπικής Ιστορίας – μαρτυρεί χωρίς καμία αμφισβήτηση την πραγματικότητα αυτή.  Αυτό είναι που μας υποδεικνύει ο Χριστιανισμός.

Εγώ έχω να πω ότι το αποδεικτικό στοιχείο του μοναδικού γεγονότος της κατεστραμμένης κατάστασης της ανθρώπινης φύσης, της μοναδικής αυτής αλήθειας που εκφράζεται μέσα στην Χριστιανική Πίστη, είναι αρκετό, για να μου υποδείξει ποια θρησκεία πρέπει να ενστερνιστώ – εκείνη που μου αποκαλύπτει τις ασθένειές μου και μου υποδεικνύει τα μέσα για να τις θεραπεύσω, ή εκείνη που κουκουλώνει τις ασθένειές μου, τρέφει τον ανθρώπινο εγωισμό, και μου λέει πως όλα είναι υπέροχα και θαυμάσια, και δεν χρειάζεται να θεραπεύσω τον εαυτό μου, αλλά τουναντίον, χρειάζεται εγώ να θεραπεύσω τον κόσμο γύρω μου, να εξελιχθώ, και να γίνω πιο τέλειος.  Η Ιστορία μας διδάσκει τα αποτελέσματα της απόρριψης της θεραπείας.

Καταλήξαμε λοιπόν στον Χριστιανισμό.  Δόξα σε Σένα Κύριέ μου, βρήκα επί τέλους την αληθινή Πίστη.  Προχωρώ στο επόμενο δωμάτιο:  Όπως και στα προηγούμενα, είναι γεμάτο από πλήθη ανθρώπων, που όλοι τους φωνάζουν «Η δική μου Χριστιανική πίστη είναι η πιο καλή απ’ όλες!»  Οι Παπικοί διατυμπανίζουν «Κοιττάξτε πόσους οπαδούς έχουμε εμείς – 1 δισεκατομμύριο, 45 εκατομμύρια!»  Οι Προτεστάντες που απαρτίζονται από μια ευρεία γκάμα ομολογιών λένε πως αριθμούν 350 εκατομμύρια.  Οι Ορθόδοξοι είναι οι λιγότεροι – μόλις 170 εκατομμύρια.  Όπως ήδη έχει σωστά επισημανθεί, η Αλήθεια δεν καθορίζεται από την ποσότητα αλλά από την ποιότητα.  Και όμως, παραμένει το ερώτημα:  «Πού βρίσκεται η αληθινή Χριστιανοσύνη;»

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι προσέγγισης στο ερώτημα αυτό. Στην ιερατική σχολή, πάντα μας δίδασκαν να συγκρίνουμε τα Παπικά και τα Προτεσταντικά δογματικά συστήματα με εκείνα της Ορθοδοξίας.  Αυτό είναι μια μέθοδος που αξίζει την προσοχή και τον σεβασμό μας, αλλά μου φαίνεται πως δεν είναι αρκετά κατανοητή ή επαρκής, διότι, κάποιος που δεν έτυχε καλών σπουδών, κάποιος που δεν είναι αρκετά διαβασμένος, μάλλον δεν θα του φανεί εύκολο να βγάλει άκρη από την ζούγκλα των δογματικών επιχειρημάτων και να αποφασίσει ποιος έχει δίκιο και ποιος σφάλλει.  Πέραν αυτού, ορισμένες φορές εφαρμόζονται τόσο ισχυρές ψυχολογικές μέθοδοι, που εύκολα αποπροσανατολίζεται κανείς από την ουσία του ζητήματος.  Για παράδειγμα, όταν εγείρουμε το ζήτημα του πρωτείου του Πάπα με τους Ρωμαιοκαθολικούς, μας λένε: «Α, ναι, τον Πάπα!  Μα τι λέτε τώρα;  Αυτά περί πρωτείου και αλάθητου είναι ανοησίες!   Είναι το ίδιο πράγμα με εκείνα που απολαμβάνει και ο δικός σας Πατριάρχης.  Το αλάθητο και η εξουσία του Πάπα σχεδόν δεν ξεχωρίζουν από το κύρος των αποφάσεων που παίρνονται από την κεφαλή οποιασδήποτε Τοπικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.» Στην πραγματικότητα, εδώ υπάρχει διάκριση ανάμεσα σε δόγμα και κανόνες.  Οπότε, αυτή η συγκριτική-δογματική προσέγγιση είναι κάθε άλλο παρά απλή, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που όχι μόνο δεν είναι διαβασμένοι, αλλά πασχίζουν να σε κερδίσουν, αψηφώντας το κόστος.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο μονοπάτι που δείχνει καθαρά τι ακριβώς είναι ο Ρωμαιο-Καθολικισμός, και πού οδηγεί τον άνθρωπο.  Το μονοπάτι είναι εκείνο της συγκριτικής έρευνας και μελέτης, αλλά που ήδη υπάρχει μέσα στην σφαίρα της πνευματικής ζωής, όπως φανερώνεται στις ζωές των αγίων.  Εκεί, για να χρησιμοποιήσουμε την γλώσσα των ασκητών, φωτίζεται άπλετα και δυναμικά η «αλαζονεία» της Ρωμαιοκαθολικής πνευματικότητας.  Είναι μια αλαζονεία που βρίθει από σοβαρότατες συνέπειες για τον ασκητή που θα πατήσει πόδι στον δικό της τρόπο ζωής.  Ξέρετε, μερικές φορές κάνω δημόσιες ομιλίες, στις οποίες προσέρχεται μια μεγάλη γκάμα ανθρώπων.  Συχνότατα, ακούω το εξής ερώτημα: «Λοιπόν, τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τον Καθολικισμό από την Ορθοδοξία;  Πού κάνουν λάθος;  Δεν αποτελούν απλώς ένα άλλο μονοπάτι προς τον Χριστό;»  Πολλές φορές, διαπίστωσα πως το μόνο που χρειαζόταν να κάνω ήταν να τους προβάλλω παραδείγματα ολίγων Καθολικών μυστών, και ο ερωτήσας να μου πει: «Σας ευχαριστώ, τώρα όλα είναι ξεκάθαρα. Δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο.»

Είναι αλήθεια πως μια οποιαδήποτε Εκκλησία – Ορθόδοξη ή ετερόδοξη – αναγνωρίζεται από τους αγίους της.  Δείξε μου τους αγίους σου, και θα σου πω τι σόϊ Εκκλησία έχεις.  Η κάθε Εκκλησία αγιοποιεί μόνο εκείνους που προσωποποιούν το Χριστιανικό ιδεώδες, όπως αυτό κατανοείται από την εκάστοτε Εκκλησία. Γι’ αυτό τον λόγο, η δοξολογία ενός αγίου δεν είναι απλώς μια επιβεβαίωση της Εκκλησίας ότι έκριναν κάποιον Χριστιανό άξιο της τιμής και κατάλληλο παράδειγμα προς μίμηση, αλλά επίσης, είναι μια κατ’ εξοχήν μαρτυρία της ίδιας της Εκκλησίας περί του εαυτού της.  Μέσω των αγίων, μπορούμε να αποφανθούμε πιο καλά ως προς την πραγματικότητα ή την φαινομενικότητα της αγιότητας της ίδιας της Εκκλησίας εκείνης.  Θα σας δώσω μερικά παραδείγματα του πώς η Καθολική Εκκλησία βλέπει την αγιότητα.

Ένα πρόσωπο που ο Καθολικισμός θεωρεί «μεγάλο άγιο» είναι ο Φραγκίσκος της Ασίζη (13ος αιώνας).  Όσα ακολουθούν, μας δίνουν μια εικόνα της πνευματικής του συνείδησης / του προφίλ του.  Κάποτε, έτυχε ο Φραγκίσκος να έχει επιδοθεί σε μια πολύωρη προσευχή «για δύο δώρα».  Το θέμα της προσευχής είναι αποκαλυπτικότατο:  «Πρώτα, ζητώ να..... βιώσω όλο τον πόνο που Εσύ, γλυκύτατε Ιησού, εβίωσες κατά τα βασανιστικά Σου Πάθη.  Δεύτερο, ζητώ να.... νοιώσω εκείνη την απέραντη αγάπη με την οποία φλεγόσουν, ω Υιέ του Θεού...» Όπως μπορούμε να δούμε εδώ, τον Φραγκίσκο τον απασχολούσε όχι η δική του αμαρτωλότητα, αλλά η γεμάτη υπερηφάνεια τάση εξίσωσης του με τον Χριστό!

Κατά την διάρκεια της προσευχής αυτής, ο Φραγκίσκος «ένοιωσε τον εαυτό του εντελώς μεταμορφωμένο σε Ιησού», τον οποίο αναγνώρισε αμέσως, καθώς ένα εξαπτέρυγο σεραφείμ τον τόξευε με φλεγόμενα βέλη στα χέρια, στα πόδια, και στην δεξιά πλευρά, δηλαδή στα μέρη που είχε λαβωθεί ο Χριστός, και όπου –μετά το πέρας του οράματος αυτού- άνοιξαν πληγές που αιμορραγούσαν (τα λεγόμενα «stigmata», ενδείξεις των βασανισμών του Ιησού). (M.V. Lodyzhensky, σελ. 109, The Unseen Light, (Το Αθέατο Φως) Petrograd, 1915.)

Το φαινόμενο τέτοιων στιγμάτων είναι ένας τομέας πολύ γνώριμος στον χώρο της ψυχιατρικής.  Ένας αδιάκοπος διαλογισμός πάνω στα Πάθη του Χριστού επί του Σταυρού διεγείρει σημαντικά την διανοητική κατάσταση του ανθρώπου, και με παρατεταμένη εξάσκηση μιας τέτοιας αυτοσυγκέντρωσης, τέτοια φαινόμενα μπορούν να προκύψουν. Δεν είναι όμως φαινόμενο «πλήρης χάριτος» αυτό, εφ’ όσον, με το να συμπάσχει κανείς κατ’ αυτόν τον τρόπο με τον Χριστό, δεν υπάρχει εκείνη η πραγματική αγάπη, την ουσία της οποίας μας είχε δηλώσει με πολλή σαφήνεια ο Κύριος: «ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστιν ο αγαπών με·...»  (Ιωάννης 14:21).  Έτσι λοιπόν, η υποκατάσταση του αγώνα μας να υπερνικήσουμε τον «παλαιό άνθρωπο», την προγενέστερη φύση μας, με τον «διαλογισμό επί το συμπάσχειν» είναι ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματα της πνευματικής ζωής˙ σφάλμα που έχει οδηγήσει – και συνεχίζει να οδηγεί – πολλούς πνευματικούς αγωνιστές στον εγωισμό, στην έπαρση, στην σίγουρη πνευματική αυταπάτη που συχνά συνδέεται με την διανοητική ασθένεια.  (Για παράδειγμα, δείτε τις «ομιλίες» του Φραγκίσκου, που απευθύνονται σε πτηνά, σε λύκο, σε περιστέρια, σε φίδια και στα λουλούδια, και την ευλάβειά του ενώπιον της φωτιάς, των βράχων και των σκουληκιών.)

Εξ ίσου αποκαλυπτικός είναι και ο στόχος ζωής που είχε βάλει για τον εαυτό του ο Φραγκίσκος:  «Έχω κοπιάσει, και θέλω να κοπιάζω, διότι αυτό επιφέρει την τιμή.» (St. Francis of Assisi; Works (Αγ. Φραγκίσκος της Ασίζη – Άπαντα); Μόσχα; Εκδότες Franciscan Publishers; 1995. - σελ. 145).  Ο Φραγκίσκος ποθεί να υποφέρει για τους άλλους, και να γίνει ο ίδιος εξιλασμός για τις αμαρτίες των άλλων (σελ. 20).  Μήπως αυτός δεν ήταν και ο λόγος που δήλωσε ευθαρσώς στο τέλος της ζωής του «Δεν γνωρίζω να υπάρχουν παραβάσεις που να μην έχω εξιλεώσει μέσω εξομολόγησης και μετάνοιας.» (Lodyzhensky. - σελ. 129). Όλα αυτά μαρτυρούν την αδυναμία του να δει τις δικές του αμαρτίες, την πτώση του, την τελεία πνευματική του τύφλωση.

Χάριν συγκρίσεως (ανάμεσα στην Ορθόδοξη και Καθολική αντίληψη περί αγιότητας), ας παρατηρήσουμε ένα περιστατικό από τις τελευταίες στιγμές ενός σεβάσμιου Αγίου, του Μεγάλου Σισώη (5ος αιώνας).  «Στα λίγα τελευταία λεπτά πριν από τον θάνατό του, και ενώ ο Σισώης έμοιαζε να συνομιλεί με πρόσωπα αόρατα στους παριστάμενους αδελφούς, ανταποκρίθηκε στο αίτημά τους: «Πάτερ, πες μας με ποιόν συνομιλείς», λέγοντάς τους «Είναι οι άγγελοι, που έχουν έρθει να με πάρουν, και τους ικετεύω να με αφήσουν (εδώ) λιγάκι ακόμα, για να μετανοήσω.»   Όταν οι αδελφοί, που γνώριζαν πως ο Σισώης ήταν κοσμημένος με πολλές αρετές, διαμαρτυρήθηκαν, παρατηρώντας «Μα, Πάτερ, εσύ δεν έχεις ανάγκη την μετάνοια», εκείνος τους είπε «Στ’ αλήθεια, δεν γνωρίζω αν έχω αρχίσει καν να μετανοώ». (Lodyzhensky, σελ. 133.) Εκείνη η βαθύτατη κατανόηση, εκείνη η αναγνώριση της ατέλειάς μας, είναι το κύριο διακριτικό σημείο όλων των πραγματικών αγίων.

Τώρα ένα απόσπασμα από την «Ευλογημένη Αγγελική» (?1309), στο έργο «The Revelations to Blessed Angela» (Αποκαλύψεις στην Ευλογημένη Αγγελική), που εκδόθηκε στην Μόσχα το 1918.

Γράφει η ίδια πως το Άγιο Πνεύμα της μίλησε, λέγοντας:  «Κόρη μου, η τόσο γλυκειά και γοητευτική.... Σε αγαπώ πάρα πολύ.»  (σελ.95)  «Ήμουν με τους Αποστόλους, και με έβλεπαν με ανθρώπινα μάτια, όμως δεν με ένοιωθαν όπως με νοιώθεις εσύ» (σελ.96).  Η Αγγελική αποκάλυψε τα ακόλουθα για τον εαυτό της:  «Μέσα στο σκοτάδι, βλέπω την Αγία Τριάδα, και μου φαίνεται πως είμαι εκεί, στο κέντρο της Τριάδας, της οποία βλέπω μέσα στο σκοτάδι.» (σελ.117)  Μας παρέχει παραδείγματα του πώς η ίδια βλέπει την σχέση της με τον Ιησού Χριστό: «Μπόρεσα να βάλω τον εαυτό μου εντελώς μέσα στον Ιησού Χριστό» (σελ.176). Και: «Εξ αιτίας της γλυκύτητάς Του, και από την πολλή θλίψη μου για την αναχώρησή Του, ούρλιαζα και ήθελα να πεθάνω.» (σελ.101)  Στις φρενήρεις στιγμές της, άρχιζε να δέρνει τον εαυτόν της τόσο σκληρά, που η καλόγριες ήσαν αναγκασμένες να την βγάλουν σηκωτή από τον ναό. (σελ.83)

Ο A.F. Lossev, ένας από τους πιο επιφανείς Ρώσους θρησκευτικούς συγγραφείς του 20ου αιώνα, έδωσε την ακόλουθη σκληρή αλλά ακριβή κριτική του, σχετικά με τις «αποκαλύψεις» της Αγγελικής.  Έγραψε εν μέρει:  «(Η Αγγελική) είναι σε μια τέτοια κατάσταση πειρασμού και ξελογιάσματος, που μέχρι και το Άγιο Πνεύμα το παρουσιάζει πως εμφανίζεται (σ’ αυτήν) και της ψιθυρίζει λατρευτικά λόγια, όπως: ‘κόρη μου, γλυκειά και γοητευτική μου, ναέ μου, χαρά μου, αγάπα με, διότι εγώ σ’ αγαπώ τόσο πολύ, πολύ περισσότερο απ’ ότι μ’ αγαπάς εσύ.»  Η «αγία» λιώνει από την γλύκα, και αποπροσανατολίζεται από την γλυκειά εξουθένωση της αγάπης.  Και ο εραστής της εμφανίζεται όλο και πιο συχνά, για να την φλέγει ακόμα περισσότερο - το σώμα της, την καρδιά της, το αίμα της.  Ο Σταυρός του Χριστού της φαίνεται σαν νυφικό κρεβάτι...  Υπάρχει κάτι πιο αντίθετο στον σοβαρό και νηφάλιο Βυζαντινό-Μοσχοβίτικο ασκητισμό, από την ακόλουθη, βλάσφημη αναγγελία; «Η ψυχή μου αρπάχτηκε από το άκτιστο φως, και ανέβηκε».  Τόσες παθιασμένες αναπολήσεις πάνω στον Σταυρό του Χριστού, στα τραύματα του Χριστού και στα μεμονωμένα μέρη του Σώματός Του, τόσο βεβιασμένη επίκληση αιμορραγούντων στιγμάτων στο ίσιο το σώμα... Στο ζενίθ, ο Χριστός τυλίγει το χέρι που ήταν καρφωμένο πάνω στον Σταυρό γύρω από την Αγγελική, και εκείνη, εντελώς εξουθενωμένη από την αποχαύνωσή της, την αγωνία της και την ευτυχία, λέει:  «Μερικές φορές, μέσα στην κοντινότητα εκείνης της αγκαλιάς, στην ψυχή μου - που εισήλθε μέσα στην πλευρά του Χριστού – η χαρά και ο φωτισμός που έλαβε εκεί ήταν ανέκφραστη.  Διότι ήσαν τόσο μεγάλες, που μερικές φορές ήταν αδύνατον να σταθώ στα πόδια μου, και ξάπλωνα, αδυνατώντας να μιλήσω.....και έμεινα ξαπλωμένη, έχοντας αφαιρεθεί από μένα η γλώσσα και τα μέλη μου...» (A.F. Lossev, Essays on Ancient Symbolism and Mythology, (Εκθέσεις επί Αρχαίων Συμβολισμών και Μυθολογία), Μόσχα 1930, Τόμος. 1, σελ. 867-868.).

Η Αικατερίνα της Sienna (+1380), που είχε υψωθεί από τον Πάπα Παύλο ΣΤ’ στον υψηλότερο βαθμό αγιοσύνης, δηλαδή «Δόκτωρ της Εκκλησίας», είναι ένα έντονο παράδειγμα Καθολικής αντίληψης περί αγιότητας.  Θα παραθέσω μερικά αποσπάσματα από το Καθολικό βιβλίο «Πορτραίτα των Αγίων» του Antonio Siccari, αποσπάσματα που δεν νομίζω να χρειάζονται οποιαδήποτε εξήγηση.

Η Αικατερίνα ήταν περίπου 20 ετών.  «Διαισθάνθηκε πως η ζωή της θα έφτανε σε μια κρίσιμη καμπή, και προσευχόταν συνεχώς για αυτό, στον Ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό, επαναλαμβάνοντάς Του την θαυμάσια, και πολύ τρυφερή έκφραση που θα γινόταν και το λάϊτμοτιφ της:  «Ενώσου μαζί μου, σε ένα γάμο πίστεως!» (Antonio Siccari, Portraits of the Saints, (Πορτραίτα των Αγίων) Τόμος Β’, Μιλάνο, 1991, σελ. 11.)

«Κάποτε η Αικατερίνα είδε το εξής όραμα: ο Θείος Νυμφίος της, αφού την αγκάλιασε, την τράβηξε κοντά του αλλά αμέσως της αφαίρεσε την καρδιά από το στήθος της, για να της δώσει μια καινούργια καρδιά, που να μοιάζει περισσότερο στην δική Του.» (σελ. 12).

Κάποια φόρα, είχε λεχθεί πως είχε πεθάνει.  «Η ίδια είχε πει αργότερα πως η καρδιά της είχε διαρραγεί από την δύναμη της αγάπης του Θεού, και πως βίωσε τον θάνατο, «αγναντεύοντας τις ουράνιες πύλες». Όμως ο Κύριος μου είπε «Γύρνα πίσω παιδί μου. Πρέπει να γυρίσεις πίσω.... Θα φέρω ενώπιόν σου τους πρίγκηπες και τους ηγέτες της Εκκλησίας.» Και το ταπεινό αυτό κορίτσι άρχισε να αποστέλλει επιστολές της σε όλο τον κόσμο. Επιστολές μακροσκελείς που συχνά τις υπαγόρευε 3-4 ταυτόχρονα, επί διαφόρων θεμάτων, και χωρίς να χάνει τον ειρμό της, με καταπληκτική ταχύτητα, κάνοντας τους γραμματείς της να μην προφταίνουν τον ρυθμό της.  Όλες οι επιστολές αυτές έκλειναν με την παθιάρικη συνταγή «Γλυκύτατε Ιησού, Ιησού αγάπη μου».  Πολλές φορές άρχιζαν οι επιστολές με τα λόγια «Εγώ, η Αικατερίνα, υπηρέτρια και δούλη των δούλων του Ιησού, σας γράφω εν τω πολυτιμότατό Του αίματι.......»  (σελ. 12).

«Στις επιστολές της Αικατερίνης, αμέσως γίνεται αντιληπτή η συχνή και επίμονη εμφάνιση των επαναλαμβανόμενων λέξεων «Εγώ θέλω»  (σελ.12).  Μερικοί λένε πως, πάνω στην έκστασή της, απηύθυνε τα απαιτητικά λόγια «Εγώ θέλω» και στον Χριστό (σελ.13).

Από την αλληλογραφία της με τον Γρηγόριο ΙΑ’, τον οποίον προσπαθούσε να πείσει να επιστρέψει από την Αβινιόν στη Ρώμη:  «Σας ομιλώ εκ μέρους του Χριστού.... Σας ομιλώ, Πάτερ, εν Ιησού Χριστώ.... Απαντήστε στο κάλεσμα του Αγίου Πνεύματος, που απευθύνεται σε σας..» (σελ.13)

Και στον βασιλέα της Γαλλίας, είχε πει:  «Κάνε το θέλημα του Θεού και το δικό μου..» (σελ.14).

Όχι λιγότερο αποκαλυπτικές είναι και οι «αποκαλύψεις» της Τερέζας της Αβίλας (16ος αιώνας), η οποία είχε παρομοίως υψωθεί από τον Πάπα Παύλο ΣΤ’ στον βαθμό του «Δόκτορος της Εκκλησίας».  Πριν τον θάνατό της, φώναξε «Ω, Θεέ μου, Σύζυγέ μου, επί τέλους θα Σε δω!»   Αυτή η παραδοξώτατη κραυγή δεν ήταν τυχαία.  Ήταν η φυσική κατάληξη όλων των «πνευματικών παλαισμάτων» της Τερέζας, η ουσία των οποίων φανερώθηκε στα ακόλουθα:

Μετά από τις πολλές τις αποκαλύψεις, ο «Χριστός» είπε στην Τερέζα «Από σήμερα και στο εξής, εσύ θα είσαι η σύζυγός μου. Στο εξής, δεν είμαι μόνο ο Δημιουργός σου, αλλά ο Σύζυγός σου.» (D. S. Merezhkovsky, Spanish Mystics, (Ισπανοί Μύστες) Βρυξέλλες, 1988, σελ. 88.)   Ο D. Merezhkovsky έγραψε πως η Τερέζα καθώς προσευχόταν: «Κύριε, ή να υποφέρω μαζί Σου, ή να πεθάνω για Σένα!» έπεσε εξαντλημένη από τις χάρες αυτές.  Έτσι, δεν προξενεί καμμία έκπληξη που η Τερέζα ομολογεί πως «Ο Αγαπημένος μου καλεί την ψυχή μου με ένα τόσο διαπεραστικό σφύριγμα, που δεν μπορώ παρά να το ακούσω.  Αυτό το κάλεσμα δρα τόσο πολύ πάνω στην ψυχή μου, που εξαντλείται από την επιθυμία.»  Δεν είναι τυχαίο, που κατά την εκτίμηση των μυστικών της εμπειριών, ο διάσημος Αμερικανός ψυχολόγος William James είχε γράψει πως «η δική της κατανόηση περί θρησκείας κατέληξε –αν μπορεί κανείς να το πει έτσι – σε μια ατελείωτη σειρά ερωτικών φλερτ ανάμεσα στον λάτρη και τον Θεό του.» (William James, The Variety of Religious Experience, (Η Ποικιλία της Θρησκευτικής Εμπειρίας), μετάφραση από την Αγγλική,  Μόσχα, 1910. - σελ. 337).

Ακόμα ένα παράδειγμα Καθολικής αντίληψης περί αγιότητας είναι η Τερέζα της Λισιέ (Μικρή Τερέζα, ή Τερέζα, το Παιδί του Ιησού), η οποία έζησε έως τα 23 της χρόνια, και την οποία το 1997 – στα 100 χρόνια από την κοίμησή της – ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ «αλάθητα» ανακήρυξε ως άλλη μία «Διδάσκαλο της Παγκοσμίου Εκκλησίας».  Τα ακόλουθα αποσπάσματα από την πνευματική αυτοβιογραφία της Τερέζας «Η Ιστορία μιας Ψυχής» (Εκδόσεις Symbol, 1996, No.36, Παρίσι, σελ. 151), είναι μια εύγλωττη μαρτυρία της πνευματικής της κατάστασης.

"Κατά την διάρκεια της συζήτησης που προηγήθηκε της κουράς μου, είδα τα γεγονότα που επρόκειτο να λάβουν χώρα στο Καρμήλιο.  Ήρθα για να σώσω ψυχές, και πρώτα απ’ όλα, να προσεύχομαι για τους ιερείς...»  (να μην σώσει τον εαυτό της, αλλά τους άλλους!)

Αναφερόμενη στην ευτέλειά της, έγραψ, «Διατηρώ την σταθερή, τολμηρή ελπίδα πως θα γίνω μεγάλη αγία.... Είχα την πεποίθηση πως γεννήθηκα για την δόξα, και αναζήτησα τους τρόπους που θα μπορούσα να το επιτύχω.  Και να που Κύριος ο Θεός....μου αποκάλυψε πως η δόξα μου δεν θα αντικρύσει τον θάνατο, και η ουσία είναι πως θα γίνω μεγάλη αγία!» (Συγκρίνετε αυτό με τον Μέγα Μακάριο, ο οποίος ήταν γνωστός στους συν-αγωνιστές του για τον εξαιρετικά υψηλό χαρακτήρα της βιοτής του, και που τον αποκαλούσαν «Θεό επί της γης».  Όταν προσευχόταν, έλεγε μονάχα «Ω, Κύριε, καθάρισέ με τον αμαρτωλό, διότι δεν έπραξα τίποτε αγαθό ενώπιόν Σου.»)  Αργότερα, η Τερέζα έγραφε ακόμα πιο ορθά-κοφτά «Μέσα στην καρδιά της Μητέρας-Εκκλησίας μου, εγώ θα είμαι η αγάπη... τότε θα είμαι για όλους..... και μέσω αυτού, θα έχει γίνει αληθινό το όνειρό μου!»

Οι διδαχές της Τερέζας περί πνευματικής αγάπης ήταν ομολογουμένως «αξιοσημείωτες».  Δήλωνε:  «Αυτό ήταν το φιλί της αγάπης. ‘Ενοιωθα πως είχα αγαπηθεί, και είπα «Σε αγαπώ, και εμπιστεύομαι τον εαυτό μου σε Σένα για πάντα.»  Ίχνος από παρακλήσεις, αγώνες, ή θυσίες.  Ο Ιησούς και η καημενούλα η Τερέζα από καιρό αλληλοκοιτάζονταν και καταλάβαιναν τα πάντα.... Η ημέρα εκείνη δεν έφερε κάποια ανταλλαγή βλεμμάτων, αλλά μια συγχώνευση.  Δεν υπήρχαν πλέον δύο, και η Τερέζα εξαφανίστηκε σαν μια σταγόνα νερού που χάνεται στα βάθη της θάλασσας.»  Τα σχόλια στην φανταστική αυτή νουβέλα της καημένης κόρης, της Διδασκάλου της Καθολικής Εκκλησίας, μάλλον περιττεύουν....[σημ. ΟΟΔΕ: Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε πως η παρομοίωση περι Θέωσης «σαν μια σταγόνα νερού που χάνεται στα βάθη της θάλασσας», χρησιμοποιείται στον ΙΝΔΟΥΙΣΜΟ, και τα παρακλάδια του, στον οποίο ουσιαστικά η προσωπικότητα του ανθρώπου εκμηδενίζεται κατά την θέωση. Η Χριστιανική Ορθόδοξη παραβολή περι θέωσης, είναι το να γίνουμε ΜΕΛΗ του Χριστού, μέσω της Εκκλησίας, οπότε το πρόσωπο του ανθρώπου δεν χάνεται, αλλα αγιάζεται. Η ομοιότητα αυτής της εμπειρίας με την αντίστοιχη ανατολικών Θρησκειών, δεν είναι τυχαία, μια και η Δυτική ασκητική, δεν διαχωρίζει τον διαλογισμό από την προσευχή, όπως η Ορθόδοξη. Στην δυτική ασκητική, όπως και στον ανατολικό μυστικισμό, υπάρχει το στοιχείο της φαντασίας.]

Η μυστική εμπειρία του Ιγνατίου Loyola (16ος αιώνας), ιδρυτού του Τάγματος των Ιησουιτών και ένας από τους στύλους του Καθολικού μυστικισμού, βασίζεται πάνω στην συστηματική καλλιέργεια της φαντασίας.

Το βιβλίο του, Spiritual Exercise (Πνευματική Άσκηση), αναγνωρισμένο μέσα στον Καθολικισμό σαν αρκετά έγκυρο, αδιαλείπτως καλεί τον Χριστιανό να φαντάζεται και να μελετά την Αγία Τριάδα, την Μητέρα του Θεού, τους Αγγέλους κλπ.  Από πλευράς αρχής, έρχεται σε δριμύτατη αντίθεση με την βάση των πνευματικών παλαισμάτων των Αγίων της καθολικής (=Παγκοσμίου, χρησιμοποιεί ευρύτερα τον όρο, εννοεί την Ορθόδοξη) Εκκλησίας, διότι οδηγεί τον πιστό σε τελεία πνευματική και συναισθηματική αταξία.

Η Φιλοκαλία, μια έγκυρη ανθολογία των ασκητικών γραπτών της πρώιμης Εκκλησίας, απαγορεύει αυστηρώς την συμμετοχή σε τέτοιου είδους «πνευματικές ασκήσεις».  Ορίστε μερικά αποσπάσματα από αυτή την ανθολογία:

Ο Άγιος Νείλος του Σινά (5ος αιώνας) προειδοποιεί:  «Να μην επιθυμείτε οπτασίες των Αγγέλων ή των Δυνάμεων ή του Χριστού, μην τυχόν χάσετε τα λογικά σας, μπερδέψετε τον λύκο για πνευματικό, και προσκυνήσετε τους δαιμονικούς εχθρούς σας...» (Αγ. Νείλος του Σινά, 153ο κεφάλαιο Περί Προσευχής. Φιλοκαλία, Κεφάλαιο 115, Τόμος 2 της 5τομης Β’ έκδοσης, Μόσχα 1884 σελ. 237).

Συζητώντας για εκείνους που κατά την προσευχή «φαντάζονται τις απολαύσεις του ουρανού, τις τάξεις των αγγέλων, και τις κατοικίες των αγίων», ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος (11ος αιώνας) λέει καθαρά πως «αυτό είναι σημείο πνευματικής αυταπάτης»  «Έχοντας  αρχίσει να βαδίζουν σε τέτοιο μονοπάτι, εκείνοι που βλέπουν ένα φως με τους φυσικούς τους οφθαλμούς, που αντιλαμβάνονται γλυκειές ευωδίες με το αισθητήριο της όσφρησης, και που ακούνε φωνές με τα αυτιά τους κλπ., έχουν πλέον παρασυρθεί....» (Αγ.. Συμεών ο Νέος Θεολόγος. «Περί των τριών τρόπων προσευχής», Φιλοκαλία, Τόμος 5, σελ. 463-464, Μόσχα 1900.

Ο Αγ. Γρηγόριος ο Σιναϊτης  (14ος αιώνας) μας υπενθυμίζει: «Ποτέ να μην καλοδέχεσθε ό,τι αντιλαμβάνεστε με τις αισθήσεις ή το πνεύμα, εντός ή εκτός, είτε είναι η εικόνα του Χριστού, ή ενός αγγέλου, ή κάποιου αγίου...... Εκείνοι που αποδέχονται τέτοια πράγματα... εύκολα ξεγελιώνται...ο Θεός δεν αγανακτεί με κάποιον που, προσέχοντας και φοβούμενος μήπως ξεγελαστεί, δεν αποδέχεται κάποιον που είναι όντως από Αυτόν,... τουναντίον, τον επαινεί, ως σώφρονα.... (Αγ. Γρηγόριος Σιναϊτης, Οδηγίες στους τηρούντες την σιωπήν,  σελ.224)

Υπό το φως των ανωτέρω παραδειγμάτων, δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς την ορθότητα των λόγων αυτών.  Είναι πολύ ατυχές, που η Καθολική Εκκλησία έχει μάλλον πάψει πλέον να διακρίνει ανάμεσα στο πνευματικό και το συναισθηματικό, ανάμεσα στην αγιότητα και την φαντασιοπληξία, και κατά συνέπεια, ανάμεσα στον Χριστιανισμό και τον παγανισμό.

Αυτά, για τον Καθολικισμό.

Προκειμένου να καταπιαστούμε με τον Προτεσταντισμό, μας αρκούν τα διατυπωμένα δόγματά τους.  Μπορεί κανείς να συλλάβει την ουσία τους, αναλογιζόμενος ένα μόνο θεμελιώδη Προτεσταντικό ισχυρισμό:  «Ο άνθρωπος σώζεται μόνο δια της Πίστεως, και όχι με τα έργα του, συνεπώς, για ένα πιστό, η αμαρτία δεν καταλογίζεται ως αμαρτία.»

Εδώ βρίσκεται το θεμελιώδες ζήτημα που έχει μπερδέψει τους Προτεστάντες.  Άρχισαν να χτίζουν τον οίκο της σωτηρίας τους από τον 10ο όροφο, ξεχνώντας (αν το είχαν ποτέ θυμηθεί καν) τις διδαχές της πρώτης Εκκλησίας, περί του είδους της πίστης που σώζει τον άνθρωπο. Δεν είναι άραγε η πίστη στο γεγονός πως πριν 2000 χρόνια, ήρθε ο Χριστός και τα εκπλήρωσε όλα για μας;

Σε τι διαφέρει η Ορθόδοξη κατανόηση της πίστης από εκείνη των Προτεσταντών;  Και η Ορθοδοξία λέει πως η πίστη σώζει τον άνθρωπο, αλλά για τον πιστό, η αμαρτία παραμένει αμαρτία. Τι είδους πίστη είναι αυτή;  Σύμφωνα με τον Αγ΄Θεοφάνη, δεν είναι «διανοητική», δηλαδή αναλυτική, αλλά μάλλον είναι μια κατάσταση που αποκτάται μέσω μιας ορθής, και τονίζω το «ορθής», Χριστιανικής ζωής.  Μόνο μέσω μιας τέτοιας ζωής θα είναι δυνατόν να συλλάβει κανείς το γεγονός πως μόνο ο Χριστός μπορεί να τον σώσει από τα δεσμά και από τα βάσανα των παθών. Πώς αποκτάται μια τέτοια κατάσταση;  Με την εμμονή να τηρούμε τις Εντολές του Ευαγγελίου, και με την ειλικρινή μετάνοια.  Λέει ο Αγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος: «Η προσεκτική τήρηση των εντολών του Χριστού διδάσκει στον άνθρωπο τις αδυναμίες του», δηλαδή, του αποκαλύπτει πως χωρίς την βοήθεια του Θεού, είναι αδύναμος και αδυνατεί να ξερριζώσει τα πάθη του. Μόνος του, δεν μπορεί ο άνθρωπος να το κάνει. Όμως μαζί με τον Θεό – των δύο συνεργούντων – όλα γίνονται δυνατά. Η Χριστιανική ζωή είναι εκείνη που μας δείχνει πρώτα απ’ όλα ότι τα πάθη είναι αρρώστιες, δεύτερον, πως ο Κύριος είναι κοντά στον καθένα από εμάς, και τέλος, πως ανά πάσα στιγμή, ο Θεός είναι έτοιμος να μας βοηθήσει και να μας σώσει από την αμαρτία.  Όμως δεν μας σώζει χωρίς την δική μας συμμετοχή, προσπάθεια και αγώνα.  Ο πνευματικός αγώνας μας καθιστά ικανούς να δεχθούμε τον Χριστό.  Αυτό είναι πολύ ουσιώδες, διότι μας δείχνει πως χωρίς τον Θεό, δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας.  Μόνο την στιγμή που πνίγομαι είμαι βέβαιος για την ανάγκη μου για Σωτήρα.  Όσο είμαι στην ακτή, δεν χρειάζομαι κανένα.  Μόνο όταν βλέπω τον εαυτό μου να πνίγεται μέσα στον στρόβιλο των παθών, θα επικαλεστώ τον Χριστό. Τότε θα έρθει στην βοήθειά μου, και από εκείνο το σημείο είναι που αρχίζει η ενεργός και σωτήρια πίστη.

Η Ορθοδοξία μας διδάσκει πως η ελευθερία του ανθρώπου και η αξιοπρέπειά του δεν είναι (όπως διατείνεται ο Λούθηρος) μια «στήλη άλατος» που αδυνατεί να εκπληρώσει οτιδήποτε, αλλά μάλλον είναι συνεργάτες του Θεού, στην εκπλήρωσή της σωτηρίας μας.  Αυτό καθιστά κατανοητό στον Χριστιανό το νόημα όλων των Εντολών του Ευαγγελίου, και φανερώνει την αλήθεια της Ορθοδοξίας, και όχι απλώς μιας πίστεως στο ζήτημα της σωτηρίας.

Με τον τρόπο αυτό όχι απλά ο Χριστιανισμός, ούτε απλά μία θρησκεία, ούτε απλά η πίστη στον Θεό αλλά η  Ορθοδοξία, είναι που ξεκινά για τον άνθρωπο.

ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ


Ο Χριστός κατά την Αγία Γραφή ήρθε "νικών και για για νικήσει" (Αποκάλυψις 6/ς: 2). Και αναδεικνύεται νικητής με κάθε επέκταση του Ευαγγελίου. Πράγματι, η 2000 ετών ιστορία της Εκκλησίας, του Σώματος του Χριστού, έδειξε ότι οι αναρίθμητοι εχθροί της που την πολέμησαν, ήταν ανίκανοι να τη νικήσουν και να την ανακόψουν. Και τη βλέπουμε σε κάθε εποχή όλο και δυνατότερη, όλο και πιο εκτεταμένη. Μια ιστορία νίκης, που συνεχίζεται μέχρι την εποχή μας, καθώς η Εκκλησία με τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης, επεκτείνεται ταχύτερα από κάθε άλλη φορά!
Τα δύο παρακάτω περιληπτικά σχεδιαγράμματα, αναδεικνύουν κάποιους από τους σημαντικότερους σταθμούς στην ιστορία της Εκκλησίας. Βασίστηκε στο ανάλογο Αγγλόφωνο διάγραμμα του βιβλίου: "A Pocket Church History", του  Ft. Aidan Keller, 1994-2002 St Hilarion Press. Το διάγραμμα εκείνο, το μεταφράσαμε, το συμπληρώσαμε, το διορθώσαμε, και το θέτουμε στη διάθεσή σας.
1η Χιλιετία:

2η Χιλιετία:
Δημιουργία αρχείου: 20-7-2005.

ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ


Άλλα μέσα Λατρείας

Γ. Το κερί και το κανδήλι



          Τα Κεριά μαζί με τις Κανδήλες και τις Λυχνίες αποτελούσαν  για τους αρχαίους ναούς της Εκκλησίας τα μοναδικά μέσα φωτισμού. Οι χριστιανοί κατά την περίοδο των διωγμών συγκεντρώνονταν για τη λατρεία του Θεού συνήθως τη νύχτα ή κατέφευγαν την ημέρα στις υπόγειες σκοτεινές κατακόμβες. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο του "Οι Πράξεις των Αποστόλων" (20/κ: 8) γράφοντας για τον μέχρι μεσονυκτίου λόγο του Αποστόλου Παύλου στην Τρωάδα δεν παραλείπει να περιγράψει και τον φωτισμό του χώρου: "ήσαν δε λαμπάδες ικαναί εν τω υπερώω ου ήμεν συνηγμένοι". (Δηλαδή: Ήταν επίσης λαμπάδες αρκετές στο υπερώο όπου είμασταν συγκεντρωμένοι). Κατά το Βάπτισμά τους όλοι οι νεοφώτιστοι χριστιανοί άναβαν λαμπάδες, για να φανερώσουν τον θείο φωτισμό, που έλαβαν και τη μεγάλη τους χαρά. Τα Θεοφάνεια και η Ανάσταση του Κυρίου, λόγω των λαμπρών φωτισμών που συνόδευαν τις μαζικές βαπτίσεις των ημερών αυτών, ονομάσθηκαν Φώτα και Λαμπρή  αντίστοιχα.

          Η φωτοχυσία του ναού συμβολίζει το θείο φως της παρουσίας του Θεού που φωτίζει τις καρδιές όχι μόνο των νεοφώτιστων αλλά και όλων των χριστιανών. Ο Κύριος φανέρωσε αυτή τη μεγάλη αλήθεια για τον εαυτό Του με τα ακόλουθα λόγια: "Εγώ ειμι το φως του κόσμου" (Ιωάν.8/η: 12). Είναι  φως όχι μόνο λόγω της φωτεινής  διδασκαλίας Του, αλλά κυρίως λόγω της φωτεινής παρουσίας Του. Αυτό επιβεβαιώνεται κυρίως από τη θαυμαστή Μεταμόρφωσή Του, όπου "έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού εγένετο λευκά ως το φως" (Ματθ.17/ιζ: 2).

Στο Σύμβολο της Πίστεως ο Υιός του Θεού παρουσιάζεται ως "φως εκ φωτός". Στην ακολουθία του Εσπερινού  επίσης ο υμνογράφος παρουσιάζει τον Κύριο ως "φως ιλαρόν". Και οι χριστιανοί με τα μυστήρια της Εκκλησίας και τον πνευματικό τους αγώνα μπορούν να δεχθούν το φως της χάριτος του Αγίου Πνεύματος και να το ακτινοβολούν με τη ζωή τους.

Στην "επί του όρους" ομιλία ο Κύριος συμβουλεύοντας τους μαθητές Του είπε: "Υμείς εστε το φως του κόσμου.... ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς" (Ματθ 5/ε: 14-16). (Δηλαδή: Εσείς είστε το φως του κόσμου... έτσι να λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξάσουν τον πατέρα σας τον επουράνιο). Εδώ φαίνεται καθαρά ότι το φως των μαθητών του Χριστού είναι τα καλά έργα της αγιοπνευματικής ζωής τους. Οι άγιοι στην άλλη ζωή θα ομοιάσουν με τον Κύριο, θα γίνουν "θεοί κατά χάριν". Αυτό το εκφράζει ο Κύριος καθαρά με τα προφητικά λόγια Του: "Τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του πατρός αυτων" (Ματθ. 13/ιγ: 43).

          Το κερί, καθώς καίγεται, φωτίζει το περιβάλλον του. Έτσι και ο συνειδητός χριστιανός, όταν θυσιάζεται για την αγάπη του Θεού, φωτίζει τους συνανθρώπους του και τους δείχνει τον δρόμο της σωτηρίας.

          Όταν ο πιστός εισέρχεται στον ναό, πρέπει να ανάβει στο μανουάλι ένα κερί για τους  ζώντες κι ένα κερί για  τους τεθνεώτες συγγενείς και γνωστούς του. Εάν όμως κάποιοι από τους ζώντες έχουν ιδιαίτερα προβλήματα, τότε καλό είναι να ανάβουμε κερί για τον καθένα ξεχωριστά. Το άναμμα του κεριού πρέπει πάντοτε να συνοδεύεται με λόγια προσευχής. Για τους ζώντες θα ζητάμε το έλεος και την προστασία του Θεού, ενώ για τους τεθνεώτες τη θεία ευσπλαχνία και αιώνια σωτηρία τους.

          Το αγνό κερί που παράγεται από παρθένες μέλισσες συμβολίζει την ανθρώπινη φύση του Χριστού η οποία προήλθε από την πάναγνη και παρθένο Μαριάμ. Το τρικέρι του επισκόπου συμβολίζει την Αγία Τριάδα, ενώ το δικέρι τις δύο φύσεις του Χριστού. Τα κεριά ή οι λαμπάδες που ανάβουμε στη Βάπτιση συμβολίζουν το πνευματικό φως που λαμβάνει ο νεοφώτιστος. Τα κεριά της κηδείας, του τάφου και των μνημοσύνων συμβολίζουν το φως του Χριστού, στο οποίο ευχόμεθα να εισέλθει ο αποθανών. Ο Πολυέλαιος συμβολίζει την θριαμβεύουσα Εκκλησία των Ουρανών. Τα κεριά ή τα κανδήλια του συμβολίζουν τους αγίους. Στις μεγάλες  γιορτές στις Ιερές Μονές σείουν τον Πολυέλαιο, για να φανερώσουν ότι και  οι άγιοι στα επουράνια συνεορτάζουν και συγχορεύουν με την επίγεια Εκκλησία του Χριστού.



ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ


B. Θυμίαμα



          Ο Μωυσής υπακούοντας στον Θεό κατασκεύασε και τοποθέτησε στη Σκηνή του Μαρτυρίου Θυσιαστήριο του Θυμιάματος (Έξοδ. 30: 1-10). Ο τρόπος παρασκευής του Θυμιάματος διδάχθηκε από τον ίδιο τον Κύριο (Έξοδ. 30: 34-36). Η προσφορά  Θυμιάματος στην Παλαιά Διαθήκη αποτελούσε εντολή του Θεού. Έπρεπε να προσφερθεί Θυμίαμα στην αρχή της ημέρας το πρωί και το βράδυ με το άναμμα των Λύχνων (Έξοδ. 30: 7-8).

Αυτή η καλή συνήθεια μεταφέρθηκε και στη χριστιανική λατρεία. Ιδιαίτερα προσφέρεται Θυμίαμα στον Εσπερινό με το ιλαρό φως της δύσεως του Ηλίου και στο ψάλσιμο του δεύτερου στίχου του 140/ρμ´ Ψαλμού, όπου ψάλλεται το "κατευθυνθήτω  η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου". Παρακαλούμε τον Κύριο να ανεβεί η προσευχή μας προς τον θρόνο Του, όπως ανεβαίνει το ευωδιαστό Θυμίαμα προς  τον ουρανό.

Το  λατρευτικό αυτό μέσο δημιουργεί κατανυκτικό κλίμα προσευχής και ελκύει την αγιαστική χάρη του Θεού. Η ευλογία  του Θυμιάματος  κατά την τελετή της Προσκομιδής δείχνει καθαρά τη μεγάλη ωφέλεια,  που προξενείται στους εκκλησιαζόμενους από  την   προσφορά  του  Θυμιάματος. Λέει χαρακτηριστικά εκεί ο ευλογών λειτουργός: "Θυμίαμά σοι προσφέρομεν, Χριστέ ο Θεός ημών, εις οσμήν ευωδίας πνευματικής· ό προσδεξάμενος εις το υπερουράνιόν σου θυσιαστήριον, αντικατάπεμψον ημίν την χάριν του παναγίου σου Πνεύματος". (Δηλαδή: Θυμίαμα σ' Εσένα προσφέρουμε, Χριστέ Ύψιστε Θεέ, ως οσμή ευωδίας πνευματικής· αυτό, αφού δέχθηκες στο υπερουράνιό Σου Θυσιαστήριο, στείλε πίσω σε μας τη χάρη του παναγίου Σου Πνεύματος). Έκπληξη προκαλεί το ότι τα ίδια λόγια περίπου χρησιμοποιεί ο λειτουργός και  για την προσφορά των Τιμίων Δώρων στη Θεία Λειτουργία: " Όπως ο φιλάνθρωπος Θεός ημών, ο προσδεξάμενος αυτά εις το άγιον και υπερουράνιον και νοερόν αυτού θυσιαστήριον εις οσμήν ευωδίας πνευματικής, αντικαταπέμψη ημίν την θείαν χάριν και την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος, δεηθώμεν". (Δηλαδή: Με σκοπό ο φιλάνθρωπος Θεός μας, που δέχθηκε αυτά στο άγιο και υπερουράνιο και πνευματικό Του Θυσιαστήριο ως οσμή ευωδίας πνευματικής, να στείλει πίσω σε μας τη θεία χάρη και τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ας παρακαλέσουμε).

Στην Αποκάλυψη  ο Ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει για χρυσό Θυμιατήρι: "λιβανωτόν χρυσούν". Απ' αυτό ανέβηκε ο καπνός των Θυμιαμάτων μαζί με τις προσευχές των αγίων ενώπιον του Θεού (Αποκ.8/η: 35). Σε άλλο σημείο της Αποκαλύψεως (5/ε: 8) ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ταυτίζει το Θυμίαμα με τις προσευχές των αγίων. Εκεί γράφει για τους εικοσιτέσσερις πρεσβυτέρους οι οποίοι προσκύνησαν το Αρνίον "έχοντες  έκαστος κιθάραν και φιάλας χρυσάς γεμούσας   θυμιαμάτων, αι εισιν αι προσευχαί των αγίων ". (Δηλαδή: έχοντας ο καθένας κιθάρα και φιάλες  χρυσές γεμάτες θυμιάματα, που είναι οι προσευχές των αγίων).

          Οι τρεις περιφερειακές αλυσίδες του Θυμιατηρίου, που κρατούν τη βάση, συμβολίζουν την Αγία Τριάδα. Η κεντρική αλυσίδα, που ανεβοκατεβάζει το κάλυμμα, συμβολίζει τον Υιό του Θεού που κατέβηκε στη γη και αναλήφθηκε στους ουρανούς, για να σώσει τον άνθρωπο. Οι δώδεκα Κωδωνίσκοι με τον ευχάριστο ήχο τους συμβολίζουν τους δώδεκα Αποστόλους, οι οποίοι κήρυξαν και διαλάλησαν παντού τη Θεότητα του Χριστού και τη λύτρωση που πρόσφερε με τη θυσία Του στον Σταυρό. Η βάση του Θυμιατηρίου, δηλαδή το κάτω ημισφαίριο, συμβολίζει τη Θεοτόκο, η οποία δέχθηκε τον Κύριο της δόξης, ο οποίος εδώ συμβολίζεται με τα αναμμένα κάρβουνα. Σύμφωνα με  άλλη ερμηνεία η βάση συμβολίζει τη γη, ενώ το κάλυμμα τον ουρανό. Ο ευώδης καπνός, όπως φαίνεται καθαρά στην Αποκάλυψη, συμβολίζει τις προσευχές των αγιαζομένων πιστών και την εξαγιαστική χάρη του Αγίου Πνεύματος.

          Όταν ο λειτουργός θυμιάζει τους πιστούς, αυτοί πρέπει να προσκυνούν ευλαβικά  προσδοκώντας την ευλογία και τη χάρη του Θεού. Όταν ο λειτουργός θυμιάζει τις εικόνες των αγίων, επιζητεί τις μεσιτικές προσευχές  τους προς τον Κύριο για βοήθεια των μελών της στρατευομένης Εκκλησίας.

           Στο σπίτι καλό είναι να προσφέρεται θυμίαμα τακτικά και να συνοδεύεται πάντοτε  με κάποια προσευχή.



ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΡΟΣΦΟΡΟΥ(ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ)




Πηγή: Από το βιβλίο ΚΑΛΟΓΗΡΙΚΗ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ του Αρχιμ. Δοσιθέου, έκδ. ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΑΤΑΡΝΗΣ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ, έκδ. ΕΝΑΤΗ, ΣΕΛ. 20-27.

Για την μεταλλαγή στο μονοτονικό και την παρουσίαση:  Π. Α. Μ., 4-11-2006.

(Η ορθογραφία έμεινε ως είχε).




(Αυτή την συνταγή την τοποθετούμε πρώτη απ’ όλες και εκτός καταλόγου, γιατί είναι υπόθεσις ιερή καί αξίζει πολλής προσοχής).
Για την παρασκευή προσφόρου έχουμε γράψη πολλά στο βιβλίο «Οδηγός Ορθοδόξου Προσκυνητού».
Εκεί όμως ασχολούμεθα με την θεωρία αυτής της παρασκευής. Αναφερόμεθα στο πως πρέπει να προετοιμάζεται εκείνος ο Χριστιανός όπου θα ασχοληθεί μ’ αυτό το καθαρώς εκκλησιαστικό διακόνημα.
Εδώ είναι βιβλίο μαγειρικής και γι’ αυτό θ’ ασχοληθούμε με το πρακτικό μέρος, με τον τρόπο δηλαδή παρασκευής του πρόσφορου, που στην γλώσσα του λαού μας λέγεται καί «λειτουργιά» (γιατί είναι εκ των απαραιτήτων προς τέλεσιν της θείας Λειτουργίας).

Και αρχίζουμε:
Χρειάζεται να έχουμε:

α) Μια ειδική λεκάνη (πλαστική ή ανοξείδωτη) για το ζύμωμα,

β) ένα μικρότερο αλλά βαθύ δοχείο για το προζύμι,

γ) ένα μικρό σφραγιστό δοχείο (τάπερ π.χ.) για την φύλαξη του προζυμιού για το ή τα επόμενα πρόσφορα, επειδή η χρήσις μαγιάς απαγορεύεται,

δ) μια καλή σφραγίδα (ξύλινη και όχι πλαστική) που να έχη καλά σκαλισμένα τα γράμματα (ΙΣ-ΧΣ-ΝΙ-ΚΑ, ΜΡ-ΘΕΟΥ και τα εννέα τάγματα των αγίων). Τέτοιες σφραγίδες μόνον στο Άγιον Όρος κατασκευάζονται. Μπορείτε να τις βρήτε στην Αθήνα ή σε άλλες μεγάλες πόλεις στα θρησκευτικά Βιβλιοπωλεία, ή σε καταστήματα εκκλησιαστικών ειδών. Οι πλαστικές σφραγίδες που κυκλοφορούν στο εμπόριο δεν είναι κατάλληλες γιατί «κολλούν» στο ζυμάρι. Επίσης οι ξύλινες του εμπορίου είναι της μηχανής γι’ αυτό δεν έχουν καλές τις εκτυπώσεις των γραμμάτων.

ε) Ειδικό ταψάκι ή ταψάκια αρκετά βαθειά, αλλά που να χωρούν μόνον ένα πρόσφορο, αλουμίνια ή ανοξείδωτα (καλύτερα είναι τα αλουμίνια γιατί τα ανοξείδωτα «αρπάζουν» εύκολα και καίνε το πρόσφορο),

στ) ένα ειδικό πλατύ πινελάκι (καλής ποιότητος για να μην αφήνει τρίχες) για το άλειμμα του ταψιού,

ζ) 3-4 βαμβακερές πετσέτες, πού θα χρησιμοποιούνται μόνον για τα πρόσφορα,

η) 1 χοντρό μάλλινο κάλυμμα για το «γίνωμα» και

θ) μια λευκή καθαρή λινή πετσέτα για την μεταφορά του πρόσφορου στον Ναό.

Όλα αυτά τα διατηρούμε καθαρά σ' ένα ειδικό χώρο ή σε ερμάριο (ντουλάπι) χωρίς να τα χρησιμοποιούμε για τίποτε άλλο. Για ταραμοσαλάτες και σκορδαλιές έχουμε άλλα δοχεία. Και για καθαριότητα έχουμε άλλες πετσέτες.



Α' Παρασκευή νέου προζυμιού

Εδώ πέραν της πράξεως χρειάζεται πίστις και καθαρότης βίου.
Περνούμε ένα κλαδί βασιλικό από την ύψωσι του Τιμίου Σταυρού (εκ των χειρών του Ιερέως και όχι απ’ τον δίσκο ή απ’ τον επίτροπο).

Πριν ξεραθή, ένα απόγευμα, ρίχνουμε στο δοχείο που «αναπιάνουμε» το προζύμι, λίγο χλιαρό νερό. Σ’ αυτό εμβαπτίζουμε τον κλάδο του βασιλικού σταυρώνοντας μέσα στο νερό τρεις φορές και ψάλλοντας συγχρόνως το «Σώσον Κύριε, τον λαόν Σου» και το «Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ εκουσίως».
Αφαιρούμε τον βασιλικό και ρίχνουμε σκληρό αλεύρι λίγο-λίγο, ανακατεύοντας μ’ ένα κουτάλι, ώσπου να γίνη ένας παχύρευστος χυλός. Τυλίγουμε το δοχείο με μια καθαρή πετσέτα και με το μάλλινο κάλυμμα καί τοποθετούμε σε μέρος ζεστό.
Το πρωί αναπιάνουμε το προζύμι με λίγο χλιαρό νερό και λίγο αλεύρι ακόμη και το αφήνουμε και πάλι τυλιγμένο στο ίδιο ζεστό μέρος.
Το βράδι κάνουμε πάλι το ίδιο με λίγο χλιαρό νερό και λίγο αλεύρι και το αφήνουμε τυλιγμένο στο ίδιο ζεστό μέρος έως το πρωί.
           Επαναλαμβάνουμε δηλ. το ίδιο πράγμα τρεις φορές.

Το πρωί ζυμώνουμε το ή τα πρόσφορα με σκληρό αλεύρι, χλιαρό νερό και άλας όπως θα περιγράψουμε πιο κάτω.
Υπ’ όψιν ότι απ’ το ζυμάρι του πρόσφορου θα κρατήσουμε ένα κομμάτι για προζύμι για το επόμενο ζύμωμα. Το αφήνουμε μέσα στο μικρό ειδικό δοχείο να φούσκωση καλά (αυτό πρέπει πάντοτε να γίνεται μετά από κάθε ζύμωμα) καί κατόπιν σκεπασμένο το τοποθετούμε στην συντήρησι του ψυγείου.

Αν αυτά όλα μας φαίνονται δύσκολα (για τους λόγους πού προαναφέραμε) υπάρχει απλούστερος τρόπος:

Δανειζόμαστε προζύμι απ’ την γειτόνισσα ή από άλλη Χριστιανή και όταν ζυμώσουμε το επιστρέφουμε.

Σημειώστε ότι σε πολλά χωριά οι Χριστιανές «αναπιάνουν» νέο προζύμι την στιγμή που θα χτυπήσουν οι καμπάνες για τον όρθρο των Χριστουγέννων (οι λόγοι είναι προφανείς).



Β' «Ανάπιασμα» του προζυμιού

Για το «ανάπιασμα» και το ζύμωμα του προσφόρου χρησιμοποιούμε αλεύρι σκληρό και εί δυνατόν κίτρινο. Τέτοιο αλεύρι κυκλοφορεί στην αγορά χύμα στους φούρνους ή σε συσκευασία του ενός κιλού στα καταστήματα τροφίμων. Εάν έχουμε μόνον μαλακό αλεύρι τότε προσθέτουμε 1/4 της ποσότητος σιμιγδάλι ψιλό.
Δεν λησμονούμε ποτέ να κοσκινίσουμε το αλεύρι.

Και αρχίζουμε το «ανάπιασμα».

Κατά το απόγευμα βγάζουμε το προζύμι από το ψυγείο και τοποθετούμε σε ζεστό μέρος ώστε να αρχίση να «κινείται».

Το βράδυ περνούμε το 1/4 της ποσότητας του αλεύρου που θα χρησιμοποιήσουμε για την παρασκευή του πρόσφορου (εάν θα χρησιμοποιήσουμε 1 κιλό για το ζύμωμα, περνούμε απ’ αυτό τα 250 γρ. περίπου) καί «αναπιάνουμε» το προζύμι.

Ζεσταίνουμε ελαφρά (χλιαραίνουμε) λίγο νερό καί το ρίχνουμε στο ειδικό δοχείο αναπιάσματος του προζυμιού. Ρίχνουμε το προζύμι και το ανακατεύουμε καλά να λειώση και να διαλυθή. Ρίχνομε σιγά-σιγά το αλεύρι και ανακατεύουμε καλά ώστε να γίνη ένας παχύρευστος χυλός. Προσέχουμε το δοχείο να έχη αρκετό περιθώριο για το φούσκωμα (τουλάχιστον διπλάσιο). Σκεπάζουμε με καθαρή πετσέτα και το μάλλινο κάλυμμα και τοποθετούμε σε ζεστό μέρος (κάτω όμως από 50°) όλη την νύχτα.



Γ΄ Ζύμωμα προσφόρου

Το πρωί στην ειδική λεκάνη του ζυμώματος ρίχνουμε το περισσότερο αλεύρι (κρατούμε λίγο, μήπως πέσει πολύ το νερό) μέσα, κάνουμε μια λακκουβίτσα και ρίχνομε μέσα το γινωμένο προζύμι.
Χλιαραίνουμε λίγο νερό, ρίχνοντας μέσα και μια πρέζα αλάτι (αυξομειώνοντας την ποσότητα, αναλόγως ποσότητος αλεύρου) ψιλό για να λειώσει αμέσως.
Κάνουμε το σημείο του Τ. Σταυρού, σταυρώνουμε τρις και την λεκάνη, λέγοντας και το «Πάτερ ημών» και αρχίζουμε να ζυμώνουμε (λέγοντας μέσα μας την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέηοόν με»).
Ρίχνουμε λίγο-λίγο το νερό και μετά προσοχής μην πέσει πολύ. Η ποσότης του νερού εξαρτάται από το αλεύρι. Άλλες ποιότητες «τραβούν» πολύ νερό, άλλες όχι, έστω κι αν προέρχονται από σκληρές ποικιλίες.
           Ζυμώνουμε καλά έως ότου «γυαλίση» το ζυμάρι.

           Προσοχή! Το πρόσφορο δεν ζυμώνεται, όπως το ψωμί.

Πρέπει η ζύμη να γίνη σκληρή, ώστε να αποτυπώνεται καλά η σφραγίδα, και να μη σβήνει κατά το «ανέβασμα», αλλά και να μη κάνη μεγάλες «φουσκάλες».
Επίσης δεν πρέπει η ζύμη να γίνη πολύ σκληρή γιατί σκάει στο ψήσιμο και στο κόψιμο τρίβεται σε ψίχουλα.
Με την πράξι θα μάθετε. Εξ άλλου 4 με 5 αποτυχίες στην αρχή επιτρέπονται καί δικαιολογούνται.
Όταν ζυμωθεί καλά, λοιπόν, αφήνουμε για 5-10 λεπτά την ζύμη στην λεκάνη σκεπασμένη με μια καθαρή πετσέτα.
Στο διάστημα της αναμονής αλείφουμε το ή τα ταψάκια με το πινελλάκι με λίγο λάδι, προσέχοντας να αλειφθούν στεγνά.
Μπορούμε αντί για λάδι να αλείψουμε το ταψάκι με καθαρό κηρί. Βάζουμε ένα κομματάκι καθαρό κηρί στο κέντρο του ταψιού και ζεσταίνουμε λίγο από κάτω. Το κηρί λειώνει καί σκορπίζεται, κουνάμε και μεις λίγο να αλειφθούν καί τα χείλη του ταψιού καί στραγγίζουμε τυχόν περισσεύματα.

Κατόπιν κόβουμε από την ζύμη ένα κομμάτι (το 1/20 περίπου) για να παραμείνη στο ψυγείο για προζύμι (το αφήνουμε όπως προείπαμε 5-6 ώρες εκτός ψυγείου για να «ανέβη»). Οι παληοί διατηρούσαν το προζύμι μέσα στο αλεύρι, ελλείψει ψυγείου.

Πλάθουμε την ζύμη καλά επάνω σ' ένα καθαρό μάρμαρο ή σε οποιαδήποτε καθαρή λεία επιφάνεια, και την κάνουμε ένα κύλινδρο, ισιώνοντας τις δύο άκρες με τις παλάμες μας.
Σηκώνουμε τον κύλινδρο όρθιο και τον σφίγγουμε στην μέση ώστε να γίνη στενότερος. Στρίβουμε μια στροφή την ζύμη και κατόπιν πατούμε τα δύο άκρα ώστε να ενωθούν. Τοποθετούμε στο ταψί και πατάμε με την παλάμη ώστε η ζύμη να κάλυψη όλο το ταψί.

Αν δεν το καταφέρνουμε αυτό (γιατί τον τρόπο αυτό πρέπει να τον δούμε με τα μάτια μας) υπάρχουν άλλοι δύο τρόποι ευκολότεροι. Κάνουμε δύο μπαλίτσες με την ζύμη (χωρίς όμως να την αλευρώσουμε, γιατί δεν σμίγουν, δεν ενώνονται), τις πατάμε την μία με την άλλη καί τοποθετούμε στο ταψί πατώντας με την παλάμη. Ο άλλος τρόπος είναι ακόμη απλούστερος. Κάνουμε την ζύμη μία σφαίρα, ενωμένη καλά, τοποθετούμε στο ταψί και πατάμε με την παλάμη.

           Σε πολλά μέρη δεν χρησιμοποιούν ταψάκια.

           Φουρνίζουν τα πρόσφορα ελεύθερα στην πλάκα του φούρνου.

Έτσι όμως υπάρχει φόβος να «στραβώσουν». Υπάρχουν επίσης φόρμες χωρίς πάτο για πολλά πρόσφορα σ’ ένα ταψί.
Τα χωρίς φόρμες πρόσφορα μέσα σ’ ένα ταψί κολλούν μεταξύ τους και όταν τα ξεκολλούν μετά το ψήσιμο είναι «οικτρόν ιδέσθαι».
             Και επανερχόμεθα:

Κάνουμε το σημείον του Τ. Σταυρού, περνούμε την σφραγίδα και την πατάμε στο μέσον της ζύμης, ώστε να χωθή καλά στο ζυμάρι. Κρατάμε 2-3 δευτερόλεπτα και μετά την αποσύρουμε με προσοχή. Προσέχουμε να μη υπερεκχειλίση η ζύμη γύρω από την σφραγίδα γιατί τότε η σφραγίδα δεν αποκολλάται.

Αν φοβούμεθα ότι η σφραγίδα θα «κολλήσει» την πασπαλίζουμε πρώτα με λίγο αλεύρι, την τινάζουμε καλά και μετά σφραγίζουμε. Δεύτερο σφράγισμα απαγορεύεται. Αν αποτύχουμε στην πρώτη, ξαναζυμώνουμε την ζύμη.

Μετά απ’ αυτό σκεπάζουμε με καθαρή πετσέτα καί με το μάλλινο ρούχο, προσέχοντας να μη βαρύνει επάνω και χαλάση το αποτύπωμα της σφραγίδας (βλογερό το λένε στα βουνά) φουσκώνοντας.

           Τοποθετούμε σε θερμό μέρος.

Όταν φουσκώσει και αρχίζει να σκάζει ολίγον στα χείλη είναι έτοιμο. Ανάβουμε τον φούρνο στους 180° ολίγον ενωρίτερα ώστε να έχη προθερμανθεί. Εάν το βάλουμε στον φούρνο την ώρα πού τον ανάβουμε, τότε θα εξακολουθήσει να φουσκώνη οπότε θα χαλάση η σφραγίδα.

Με μια οδοντογλυφίδα τρυπάμε το πρόσφορο σε μέρη πού δεν αλλοιώνονται οι παραστάσεις της σφραγίδας, (τρυπάμε κυρίως στις γωνίες του ΙΣ-ΧΣ-ΝΙ-ΚΑ, της Θεοτόκου καί των εννέα ταγμάτων και γύρω από την σφραγίδα).

Εάν κατά την διάρκεια του φουσκώματος έχουν πιάση σκληρή κρούστα (κυρίως όταν ο καιρός είναι ξηρός, ή το θέρος), πριν το φουρνίσουμε ψεκάζουμε με λίγο νερό κρύο (με τον ψεκαστήρα του σιδηρώματος γίνεται ενιαίο το ψέκασμα).
Ψήνουμε για 3/4 της ώρας ή και μία ώρα (αναλόγως μεγέθους).
Προσέχουμε να μη σκουρίνουν από πάνω, μόνον να ροδίσουν. Το πρόσφορο δεν ψήνεται πολύ όπως το ψωμί. Χρειάζεται μόνον ρόδισμα καί στράγγισμα. Σε περίπτωση που ροδίση πρόωρα καλύπτουμε με ένα κομμάτι λαδόκολλα ή χαρτιού περιτυλίγματος.
Όταν το βγάλουμε από την φωτιά, το τυλίγουμε με μια καθαρή πετσέτα και το τοποθετούμε σε μια νάϋλον σακκούλα, την οποία δένουμε. Το αφήνουμε έως ότου κρυώση (αυτό γίνεται για να γίνη η άνω κόρα μαλακή, και να μπορεί ό ιερεύς ευχερώς να εξαγάγη τον Αμνόν, την Θεοτόκον και τα εννέα τάγματα των αγίων).
Αν θέλουμε να γυαλίση, μόλις το βγάλουμε απ’ τον φούρνο, το περνάμε με κρύο νερό απ’ το πάνω μέρος, με το πινελλάκι μας, τιναχτό όμως για να μη έχη πολύ νερό καί για μία φορά μόνον.
Όταν κρυώσει είναι έτοιμο για τον ναό. Τυλίγουμε το πρόσφορο σε λευκή και καθαρή πετσέτα και το προσφέρουμε «ως ζεύγος τρυγόνων ή νεοσσούς περιστερών», τω υπέρ ημών προσφορά και θυσία γενομένω υπέρ των «ημετέρων (ιερατικών) αμαρτημάτων καί των του λαού αγνοημάτων».

Δ'  Μέθοδος Ταχυτέρα

Δια την παρασκευήν πρόσφορου υπάρχει και άλλη μέθοδος «ταχύτερα» (αιών ταχύτητος):
Αναπιάνουμε το προζύμι και τοποθετούμε το δοχείο που το περιέχει μέσα σε άλλο μεγαλύτερο που έχει ζεστό (όχι καυτό) νερό. Αν χρειασθή ξαναζεσταίνουμε πάλι το νερό (χωριστά απ’ το δοχείο του προζυμιού, για να μην «καή»).

Σε δύο με τρεις ώρες είναι έτοιμο (φούσκωμα καί φουσκάλες). Ζυμώνουμε, όπως έχουμε περιγράψει. Τοποθετούμε το ταψί επάνω σε καυτό αλλ’ όχι βραστό νερό. Ο ατμός θα ανεβάση το ζυμάρι γρήγορα.



Άλλος τρόπος:

Μπορούμε να τοποθετήσουμε (χωρίς νερό βέβαια) το προζύμι και το ταψί σκεπασμένα με πετσέτα στον ηλεκτρικό φούρνο σε πολύ χαμηλή (την πιο χαμηλή) θερμοκρασία (οπωσδήποτε κάτω των 50ο), αφήνοντας την πόρτα του φούρνου λίγο ανοιχτή. Προζύμι και πρόσφορο ανεβαίνουν ταχύτατα. Για να μη «ξεραθή» το πρόσφορο από πάνω, ανάβουμε μόνον την κάτω αντίστασι του φούρνου.

Αν θέλομε να έχουμε πρόσφορα έτοιμα «εις πρώτην ζήτησιν», μπορούμε να τα βάλουμε μόλις κρυώσουν στην κατάψυξι τυλιγμένα σε χαρτί κουζίνας και σε νάϋλον σακκούλα. Όταν χρειασθούμε αποψύχουμε από βραδύς. Στα παλαιά χρόνια η προσκομιδή εγίνετο με πέντε πρόσφορα (ανάμνηση του θαύματος των 5 άρτων). Επειδή αυτό ήταν δύσκολο συνδέθηκαν τα 5 σε ένα. Γι’ αυτό η συνήθης σφραγίδα έχει πέντε τεμάχια.
Στο κέντρο είναι το ΙΣ-ΧΣ-ΝΙ-ΚΑ, από όπου εξάγεται ο Αμνός δια την μεταβολήν εις Σώμα Χριστού.

Στα δεξιά του Αμνού (αριστερά όπως βλέπουμε το πρόσφορο) είναι η μερίδα της Θεοτόκου (ΜΡΘΟΥ).

Αριστερά τα εννέα τάγματα των Αγίων (Άγγελοι, Προφήται, Απόστολοι, Ιεράρχαι, Μάρτυρες, Όσιοι, Ανάργυροι, Θεοπάτορες και άγιος της ημέρας και Ιεράρχης, ου την Θ. Λειτουργίαν επιτελούμεν (Ι. Χρυσόστομος ή Μέγας Βασίλειος).

          Στο άνω μέρος είναι η μερίδα των ζώντων.

          Στο κάτω μέρος είναι ημερίδα των κεκοιμημένων.

          Αυτά βέβαια για τους ενοριακούς ναούς.

           Για τα Μοναστήρια υπάρχει (ή πρέπει να υπάρχη) άλλη Τάξις.

Για τους Ορθοδόξους η παρασκευή πρόσφορου δεν είναι προαίρεσις, είναι καθήκον. Είναι κρίμα σε ενορίες χιλιάδων Χριστιανών να μην υπάρχη λειτουργία «σπιτική» για την Θ. Λειτουργία και να καταφεύγουν οι ιερείς στους φούρνους.

Δημιουργία αρχείου: 9-3-2012.

ΕΙΝΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ Η ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ?


Ευθύς εξ' αρχής, πρέπει να διαχωρήσουμε τις δύο αυτές λέξεις.
Η προσκύνηση, δεν είναι πάντοτε λατρεία! Μπορεί να είναι λατρεία, μπορεί όμως να είναι και τιμητική υπόκλιση. Όταν σ' ένα ξενοδοχείο ο πορτιέρης υποκλίνεται στον επισκέπτη, φυσικά δεν τον λατρεύει! Απλά, τον τιμάει με μία τιμητική υπόκλιση. Όταν όμως υποκλίνεται κάποιος στον Θεό, τότε η προσκύνηση αυτή, είναι καιλατρευτική επίσης.
Όταν ένας Χριστιανός υποκλινεται μπροστά σε έναν άνθρωπο τού Θεού, δεν τον λατρεύει, αλλά τον τιμά ως άνθρωπο τού Θεού. Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν υποκλίνεται μπροστά σε μία εικόνα ενός Αγίου, δεν λατρεύει την εικόνα, αλλά τιμά το εικονιζόμενο πρόσωπο.
Εάν η εικόνα είναι τού Κυρίου Ιησού Χριστού, τότε μόνο το εικονιζόμενο πρόσωπο λατρεύεται. ΄Οχι η εικόνα, αλλά το πρόσωπο.

Ας δούμε όμως μερικά χωρία τής Αγίας Γραφής, τα οποία χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι εικονομάχοι, για να μας πείσουν ότι η προσκύνηση είναι λατρεία. Αναφέρονται στις Πράξεις 14/ιδ΄ 11-15. Εκεί, όταν οι όχλοι νόμισαν ότι ο Παύλος και ο Βαρνάβας ήταν οι θεοί Δίας και Ερμής, επεχείρησαν να τους προσφέρουν θυσία, όμως οι δύο Χριστιανοί αρνήθηκαν.
Εδώ, η θυσία που θα προσφερόταν, ήταν λατρευτική, μια και τους εξέλαβαν για θεούς. Δεν πρόκειται περί τιμητικής προσκύνησης, κι έτσι, φυσικό ήταν να αρνηθούν κάτι που αρμόζει μόνο στο Θεό.
Στην Έξοδο 20/κ΄ 4,5, σε μία από τις 10 εντολές, λέει για τα ομοιώματα όσων βρίσκονταν στον ουρανό ή στη γη, ή στη θάλασσα: ΄΄μη προσκυνήσεις αυτά μηδέ λατρέψεις αυτά΄΄.
Έχουμε λοιπόν να παρατηρήσουμε τα εξής: Κατ' αρχήν, (ακόμα κι αν ήταν ακόμα σε ισχύ οι 10 εντολές), και πάλι μιλάει εδώ για λατρευτική προσκύνηση, και όχι για τιμητική. Αυτό φαίνεται στο Δευτερονόμιο 4/δ΄ 12-19. Εκεί, φαίνεται πως πρόκειται περί ομοιώματος θεού, κι όχι κτισμάτων. Συνεπώς, μιλάει για λατρευτική προσκύνηση, κι αυτήν απαγορεύει. Δεν απαγορεύει την τιμή. Κατά τον ίδιο τρόπο, μιλάει για λατρευτική προσκύνηση όπου αναφέρεται σε ομοίωμα θεών. (π.χ. Ησαϊας 44/μδ΄ 9-20).
Η φράση: ΄΄μη προσκυνήσεις αυτά μηδέ λατρέψεις αυτά΄΄, είναι Εβραϊσμός. Είναι ένα γλωσσικό ιδίωμα τών Εβραίων, να επαναλαμβάνουν το ίδιο σχεδόν πράγμα, με διαφορετικές λέξεις, που έχουν ελαφρώς διαφορετική σημασία. Εδώ η λέξη ΄΄προσκύνηση΄΄, συνδυάζεται με τη λέξη ΄΄λατρεία΄΄, και συνεπώς πρόκειται για λατρευτική προσκύνηση.
Ένας παρόμοιος Εβραϊσμός, υπάρχει και στα γνωστά λόγια τής μητέρας τού Κυρίου, όταν προφήτευε μαζί με την Ελισσάβετ, στο Λουκάς 1/α΄ 46, 47: ΄΄Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, και ηγαλλίασεν το πνεύμά μου επί τω Θεώ τω σωτήρί μου΄΄. Επίσης, το ίδιο βλέπουμε στην προς Εβραίους επιστολή, 13/ιγ΄ 5: ΄΄Δεν θα σ' αφήσω, ούτε θα σ' εγκαταλείψω΄΄. Και τα παραδείγματα, είναι πολλά ακόμα.
Τα εδάφια τής που είδαμε λοιπόν, δεν απαγορεύουν την οποιαδήποτε προσκύνηση, αλλά αυτή που γίνεται μαζί με τη λατρεία.Απαγορεύουν τη λατρευτική προσκύνηση.


LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...