Στην εικονογράφηση βλέπουμε μια Πυθία την ώρα που χρησμοδοτεί, καθισμένη στον μαντικό τρίποδα μέσα στο χαμηλοτάβανο υπόγειο άντρο που υπήρχε στο ναό του Απόλλωνα. Στο ένα χέρι κρατά κλώνο δάφνης από το ιερό δένδρο του Απόλλωνα και στο άλλο μια κούπα με νερό της Κασσοτίδος πηγής. Οι αναθυμιάσεις που προέρχονταν από το υπέδαφος ήταν, σύμφωνα με τους επιστήμονες, αιθυλένιο. (Πηγή: Περιοδικό Myst, τεύχος 2, άρθρο «Αναζητώντας το μυστικό της Πυθίας», Γεωργία Μεταξά, σελίδα 38)
Η εισπνοή από την Πυθία για την χρησμοδότηση ναρκωτικών ουσιών που επιφέρουν ακόμη και τον θάνατο, είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση της πλάνης του παγανισμού. Σχετικά βλέπε εδώ. Δεν εκπλήσσει διόλου ότι ακόμη και σήμερα ο νεοπαγανισμός διδάσκει αλκοολισμό και ναρκωτικά (βλέπε πάθη).
α. Βασική ιστορία
Υπάρχουν ενδείξεις ότι η παραγωγή του αλκοόλ πρέπει να ξεκίνησε σε προϊστορικούς χρόνους. Η πιο παλαιότερη γνωστή ηλικία παραγωγής αλκοόλ είναι περίπου 8.000 χρόνια π.Χ. όταν η παραγωγή υδρομέλιτος (ζυμωμένο μέλι) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά. Η αμπελοκαλλιέργεια για την παραγωγή κρασιού, πιστεύεται ότι ξεκίνησε το 6.000 - 8.000 π.Χ. στον χώρο της σημερινής Αρμενίας. Λίγο αργότερα, το 3.700 π.Χ. το πρώτο ζυθοποιείο δημιουργήθηκε στην Αίγυπτο. Κατά την διάρκεια αυτού του χρόνου η παραγωγή αλκοόλ άνθησε στην Μεσοποταμία και στην Μεσόγειο. Η παραγωγή αλκοόλ έφτασε στον Ινδικό πολιτισμό γύρω στο 800 π.Χ. και στην συνέχεια εφαρμόσθηκε από την Δυναστεία των Τανγκ στην Κίνα το 500 π.Χ.. Ο Μουσουλμανικός κόσμος ήταν ο πρώτος που ανέπτυξε την διαδικασία της απόσταξης, που επιτρέπει στην συγκέντρωση του αλκοόλ να φτάσει πάνω από το 15% (συγκέντρωση στην οποία τα κύτταρα της μαγιάς που παράγουν αλκοόλ αρχίζουν να πεθαίνουν) σε ένα ποτό. Η λέξη «αλκοόλ» είναι Αραβικής προέλευσης, από την λέξη που μεταφράζεται al-kohol (κάτι λεπτό -γοητευτικό). Οι σταυροφόροι έφεραν την απόσταξη στον δυτικό κόσμο, όπου άνθησε.
β. Θρησκευτική χρήση
Σχεδόν κάθε θρησκεία κατά κάποιο τρόπο επηρεάστηκε από το αλκοόλ. Οι Χριστιανοί τον εισήγαγαν στην λατρεία, οι Μουσουλμάνοι τον απαγόρευσαν και οι Ιουδαίοι τον σερβίρουν στα θρησκευτικά γεύματα. Οι Βαβυλώνιοι ήσαν γνωστοί για τα αλκοολικά όργιά τους και οι αρχαίοι Ινδουιστές έχουν ιστορίες με πολλούς ήρωες που μεθούν. (1)
α. Βασική Ιστορία
Η κοκαΐνη είναι το ενεργό συστατικό του θάμνου Erythroxylon coca (ερυθρόξυλη κόκα), που μεγαλώνει στα ανατολικά υψίπεδα των Άνδεων. Αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν πως η κοκαΐνη θα πρέπει να μασιέται σε αυτές τις περιοχές από το 3000 π.Χ. Η Κόκα έγινε πρακτικά πολύ διάσημη στο Περού, αλλά απαγορεύτηκε από τους Ισπανούς Κονκισταδόρες στα 1500. Η απαγόρευση άρθηκε όταν ανακαλύφθηκε πως οι δούλοι Ίνκας δούλευαν καλύτερα και περισσότερο όταν μασούσαν κόκα. Επειδή συνήθως τα φύλλα της Κόκας δεν επιβίωναν του ταξιδιού κατά το πλου του Ατλαντικού, η κόκα δεν απέκτησε φήμη στην Ευρώπη. Αυτή η κατάσταση άλλαξε όταν το 1859 ο Niemann απομόνωσε την κοκαΐνη από τον φυτό κόκα. Η κοκαΐνη έγινε διάσημη και στον δυτικό κόσμο. Μια ποικιλία από προϊόντα, όπως ελαφριά ποτά μέχρι σταγόνες δοντιών και τσιγάρα, άρχισαν να κατασκευάζονταν στο τέλος του 19ου αιώνα. Η είσοδος της Κοκαΐνης από την μύτη διαδόθηκε τον 1905, και το 1914 η Harrison Narcotic Act πέρασε στην Αμερική, πρακτικά απαγορεύοντας την κοκαΐνη. Η δημοτικότητα της Κοκαΐνης κατά την διάρκεια αυτού του διαστήματος μειώθηκε, μέχρι το 1970 όταν η διαδικασία της freebasing κοκαΐνης διαδόθηκε.
β. Θρησκευτική χρήση και κοινωνία σήμερα
Οι Ίνκας πίστευαν πως η κοκαΐνη ήταν ένα δώρο του θεού Ηλίου. Σαν αποτέλεσμα, η χρήση της περιορίσθηκε στην θρησκευτική χρήση. Η υψηλή εξάρτηση από την κοκαΐνη (2), έφερε ως αποτέλεσμα την ακύρωση αυτής της πρακτικής, και όταν έφτασαν οι κονκισταδόροι, οι κοκαΐνη χρησιμοποιείτο κάθε μέρα. Από τον καιρό των Ίνκας, καμιά άλλη θρησκεία δεν ενσωμάτωσε την κοκαΐνη στις πρακτικές της (3). (Ιστορικά πρόσωπα ως χρόνιοι χρήστες κοκαΐνης ήσαν ο Sigmund Freud, Jules Verne, και δύο Αμερικανοί πρόεδροι: ο Ulysses S. Grant και ο Grover Cleveland. Στις αρχές του 20ου αιώνα η κοκαΐνη έχασε δημοτικότητα μέχρι το 1970 και την άνοδο του κρακ). Τότε εμφανίστηκαν δύο κουλτούρες: η κλασσική με την είσοδο της από την μύτη μεταξύ των κοσμικών διασημοτήτων, όσο και μεταξύ των πετυχημένων αστών (τα «πάρτυ κοκαΐνης» της Wall Street έγιναν δημοφιλή το 1980 και ακόμη είναι), και το κάπνισμα των κρυστάλλων της κοκαΐνης (κρακ). Αυτή η δεύτερη κουλτούρα χτυπά περισσότερο τα φτωχά και αστικά κέντρα των Αφρο-Αμερικάνων. Εξαιτίας των τρομερών και καταστροφικών του αποτελεσμάτων, το κρακ έγινε ένα τεράστιο πρόβλημα για τους φτωχούς αστούς των Αφρο-Αμερικάνων, όπως φάνηκε από την επιδημία του κρακ την δεκαετία του 1980, όταν οι εθνικοί αμερικανικοί δείκτες της εγκληματικότητας ανέβηκαν κατακόρυφα. (βλέπε και Μούμιες)
ΣΝΙΦΑΡΙΣΜΑ ΤΕΦΡΑΣ ΝΕΚΡΟΥ ΠΑΤΕΡΑ
ΛΟΝΔΙΝΟ. Αλήθεια ή ψέματα; Όπως και να ’ χει, το «κακό παιδί» των Rolling Stones, ο Κιθ Ρίτσαρντς, βρήκε ξανά τον τρόπο να σοκάρει τους πάντες περιγράφοντας σε συνέντευξή του στο περιοδικό «New Musical Express» (ΝΜΕ) πως... ανακάτεψε τις στάχτες του νεκρού πατέρα του με κοκαΐνη και στη συνέχεια εισέπνευσε το μακάβριο μείγμα από τη μύτη!
«Ποιο είναι το πιο παράξενο πράγμα που σνιφάρισα ποτέ; Τον πατέρα μου! "Σνιφάρισα" τον πατέρα μου! Τον είχαν αποτεφρώσει και δεν μπόρεσα να αντισταθώ... Τον ανέμειξα με λίγο "κοκό". "Κατέβηκε" μια χαρά και είμαι ακόμη ζωντανός. Τον πατέρα μου πάντα» δεν θα τον ένοιαζε, δεν έδινε φράγκο για τίποτα!» δήλωσε ο 63χρονος κιθαρίστας και... βετεράνος αναρίθμητων «overdoseε» πάσης φύσεως ναρκωτικών. 
Μια δήλωση που προκάλεσε τέτοια αίσθηση ώστε λίγες ώρες αργότερα (όχι ο ίδιος ο ρόκερ αλλά...) ο εκπρόσωπος Τύπου του θρυλικού συγκροτήματος, Μπέρναρντ Ντόχερτι, έσπευσε να τη διαψεύσει, χαρακτηρίζοντάς την «πρωταπριλιάτικο αστείο».
Μια δήλωση που προκάλεσε τέτοια αίσθηση ώστε λίγες ώρες αργότερα (όχι ο ίδιος ο ρόκερ αλλά...) ο εκπρόσωπος Τύπου του θρυλικού συγκροτήματος, Μπέρναρντ Ντόχερτι, έσπευσε να τη διαψεύσει, χαρακτηρίζοντάς την «πρωταπριλιάτικο αστείο».Δεξιά: Ο τραγουδιστής των Ρόλινγκ Στόουνς διδάσκει την χρήση των ναρκωτικών μέσα από την «καλλιτεχνική» προσέγγιση των πραγμάτων. Κόκα & τέφρα νεκρού, αποτελούν τον αρχαίο παγανιστικό τρόπο «θεώσεως» ορισμένων. Περίγελες απόψεις για την ζωή. (Πηγή Φώτο: Εφημερίδα Το Βήμα, Μ. Πέμπτη 5 Απριλίου 2007, σελίδα Α΄18)
Συνέντευξη
Σε κάθε περίπτωση στην εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη ο Ρίτσαρντς μιλάει για τα ναρκωτικά με αφοπλιστική ειλικρίνεια και κατάμαυρο χιούμορ: για παράδειγμα, ενώ χαρακτηρίζει... ανώδυνη την κατανάλωση κοκαΐνης και τέφρας, περιγράφει με τρομακτικό τρόπο μια σχεδόν θανάσιμη εμπειρία με ηρωίνη στην Ελβετία: «Κάποιος έβαλε οτρυχνίνη στην πρέζα μου. Έπεσα σε κώμα, και όμως είχα πλήρη συναίσθηση. Μπορούσα να ακούσω τους ανθρώπους γύρω μου να φωνάζουν "είναι νεκρός, είναι νεκρός! "και ένιωθα να με αγγίζουν και να με σπρώχνουν, ενώ σκεφτόμουν "όχι, δεν πέθανα ακόμη"».
Όπως εξηγεί, η μακροβιότητα του παρά τη συστηματική κατάχρηση πάσης φύσεως ουσιών οφείλεται σε καθαρή τύχη. «Δεν έχω ψευδαισθήσεις περί αθανασίας. Ήμουν 10 χρόνια νούμερο ένα στη λίστα για το "Ποιος Θα Πεθάνει Πρώτος" και ειλικρινά απογοητεύτηκα όταν έχασα τη θέση. Ένας γιατρός μού είπε κάποτε πως θα πεθάνω σε έξι μήνες κι εγώ πήγα στην κηδεία του» δηλώνει.
Ο Ρίτσαρντς πάντως στη συνέντευξη-σοκ αποθαρρύνει όσους τυχόν θελήσουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του, ενώ περιγράφει με μοναδικό τρόπο τον... τρυπανισμό του κρανίου του ύστερα από το γνωστό ατύχημα που είχε πέρυσι στα νησιά Φίτζι, όταν έπεσε από έναν κοκκοφοίνικα. Λόγω του ατυχήματος ακυρώθηκαν πολλές συναυλίες των Stones, ανάμεσα τους και η προγραμματισμένη στην Αθήνα. (Πηγή: Εφημερίδα Το Βήμα, Μ. Πέμπτη 5 Απριλίου 2007, σελίδα Α΄18)
α. Βασική Ιστορία
Το όπιο παράγεται από το αποξήρανση του γάλακτος άγουρων φλουδών των σπόρων της παπαρούνας, Papaver somniferum. Το ενεργό στοιχείο του οπίου είναι η μορφίνη, που μπορεί χημικά να μεταλλαχθεί σε ηρωίνη, κοδεΐνη και μεθαδόνη (όλα αυτά θεωρούνται ναρκωτικά από την US Drug Enforcement Agency, DEA). Παπαρούνες αρχικά καλλιεργήθηκαν στην Μεσόγειο, πρώτα από τους Αιγυπτίους (1300 π.Χ.) και αργότερα στο νησί της Κύπρου (1100 π.Χ.). Το όπιο έγινε δημοφιλές στην Μεσοποταμία και στην Ινδία από τον Μ. Αλέξανδρο, όπως αναφέρει ο Θεόφραστος. Το 400 π.Χ. το όπιο μεταδόθηκε στην Κίνα, όπου χρησιμοποιήθηκε για περισσότερα από 100 χρόνια αποκλειστικά για ιατρικούς σκοπούς. Η British East Indies Company έλαβε τον έλεγχο της Βεγγάλης (Bengal) το 1750. Αυτή έγινε βάση για την παραγωγή παπαρούνας από την εταιρία. Ως ψυχαγωγική η χρήση του οπίου έγινε πρόβλημα στην Κίνα και ο αυτοκράτορας Yung Chen απαγόρευσε το κάπνισμα του. Το 1803 η μορφίνη απομονώθηκε από τις παπαρούνες από τον 20χρονο Γερμανό Φαρμακοποιό Friedrich Wilhelm Adam Serturner και ονομάστηκε από τον αρχαίο θεό των ονείρων, τον Μορφέα.
Η East Indies Company συνέχισε να εμπορεύεται στην επαρχία του Canton, και ο 1839, η Κινεζική κυβέρνηση κατέλαβε τους χώρους παραγωγής οπίου και τους έκαψε. Οι Άγγλοι απάντησαν με ένα πόλεμο εις τον οποίο οι Κινέζοι δεν είχαν τεχνολογική υπεροχή, και το 1942 η Κίνα υπέγραψε την Συμφωνία του Νανκίνγκ που, εκτός άλλων πραγμάτων, έδωσε στην Αγγλία τον έλεγχο του Χόνγκ Κόνγκ και την δυνατότητα να εμπορεύεται το όπιο. Στα τέλη του 190υ αιώνα Κινέζοι μετανάστες έκανα διάσημο το όπιο στην Αμερική. Το 1853 η σύριγγα με την κοίλη βελόνα ανακαλύφθηκαν για να διευκολύνουν την είσοδο της μορφίνης στο αίμα. Το 1874 η ηρωίνη συντέθηκε για πρώτη φορά από την Μορφίνη από τον χημικό C.R. Alder Wright στο νοσοκομείο St. Mary΄s Hospital στο Λονδίνο. Η ηρωίνη άρχισε να πωλείται στο εμπόριο από την Bayer Pharmaceutical μέχρι που η δυναμικότητα της για καταχρηστική χρήση αναγνωρίστηκε.
β. Θρησκευτική χρήση και κοινωνία σήμερα
Μέχρι στιγμής φαίνεται πως καμιά θρησκεία δεν ενσωμάτωσε την χρήση οπιούχων στις πρακτικές της.
Το μανιτάρι teo-nanacatl (σάρκα των θεών). (Πηγή Φώτο: http://teo.tribe.net/photos/efaf93c6-2bcc-4c76-85b8-6ff2d1956675)
α. Βασική Ιστορία
Τα μανιτάρια ψιλοκύβοι (AKA «μαγικά μανιτάρια») ονομάζονται έτσι επειδή το ενεργό τους στοιχείο είναι η psilocin. Το πιο γνωστό είδος είναι Psilocybe mexicana, ανάμεσα σε διάφορα είδη που χρησιμοποιούνται. Τα μανιτάρια ψιλοκύβοι ήταν δημοφιλή στην Κεντρική Αμερική και στο Μεξικό τουλάχιστον από το 1000 π.Χ., όπου ναοί στους θεούς των μανιταριών κατασκευάστηκαν από τον πολιτισμό των Μιξτέκων του Μεξικού. Οι Ινδιάνοι Αζτέκοι αργότερα ενσωμάτωσαν τα μανιτάρια στις θρησκευτικές τους πρακτικές μέχρι οι Ισπανοί Κονκισταδόροι του 16ου αιώνα έθεσαν την χρήση των μανιταριών ως παράνομη. Η μεγάλη διάδοση των μανιταριών ψιλοκύβων άρχισε να διαλύεται. Στις αρχές του 20ου αιώνα διάφοροι Αμερικανοί ακαδημαϊκοί θεώρησαν τα ψυχοενεργά μανιτάρια απλές φήμες. Αυτή θεωρία καταρρίφθηκε το 1957 όταν ο Albert Hofmann για πρώτη φορά απομόνωσε την psilocin. Ο Timothy Leary, ένας καθηγητής του Χάρβαρντ, άρχισε να εξοικειώνεται με την psilocybin και το LSD στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ακόμη και δίδοντας το ναρκωτικό στους σπουδαστές του. Ο Leary στην συνέχεια απολύθηκε από το Χάρβαρντ και έγινε ο εγκέφαλος της νέας Αμερικανικής παραισθησιογόνου κουλτούρας των 1960-1970. Οι επιστήμονες που ερευνούσαν τις ουσίες αυτές, τις δρομολογούσαν για χρήση «ελέγχου του μυαλού» από την CIA. (http://www.stain#000066.com/ah.html)
Αριστερά: «Πρωϊνή δόξα». Οι σπόροι του αν φαγωθούν περιέχουν ουσία σαν το LSD, το LSA. Οι σπόροι τρώγονται αλεσμένοι, μασημένοι ή σαν αφέψημα. Οι Αζτέκοι Ινδιάνοι τα έλεγαν «oloiuqui» και τα χρησιμοποιούσαν συχνά σε διάφορες τελετές. Οι Μεξικανοί Ινδιάνοι χρησιμοποιούσαν τους σπόρους για να διαγνώσουν ασθένειες και να προλέγουν διάφορα μελλοντικά συμβάντα. (Πηγή:http://www.erowid.org/plants/morning_glory/morning_glory.shtml)
Μέσο: Salvia divinorum. Φυτό που χρησιμοποιείται για τις ψυχο-δραστικές του ενέργειες. Οι Μαζατέκ και οι Σαμάνοι θεραπευτές το χρησιμοποιούν παραδοσιακά εδώ και χιλιάδες χρόνια, σαν θείο εργαλείο για να βλέπουν «άλλες πραγματικότητες». Μερικοί το χρησιμοποιούν για να «επικοινωνούν» με την φύση, και άλλοι για να δοκιμάσουν τα «ταξίδια διεύρυνσης του μυαλού». Ουσία του η δυνατήsalvinorin-A. Στην σημερινή εποχή, καπνίζεται το βότανο. (Πηγή: http://www.erowid.org/plants/salvia/salvia.shtml )
Δεξιά: Ντάτουλα ή «αγκάθι του διαβόλου» (Πηγή: http://www.erowid.org/plants/datura/datura.shtml)
β. Θρησκεία
Τόσο οι Μιξτέκοι και οι Αζτέκοι στον πολιτισμό τους λάτρευαν ένα θεό των ψυχοενεργών μανιταριών. Ο θεός των Μιξτέκων ονομάζονταν Piltzintecuhtli (που σήμαινε 7 λουλούδια) (4). Οι Αζτέκοι λάτρευαν τον Xochipilli, τον πρίγκιπα των λουλουδιών, που ήταν ο προστάτης του «ονείρου των λουλουδιών». Οι Αζτέκοι κατανάλωναν σπόρους «Πρωινής Δόξας», κάκτου πεγιότ, salvia divinorum, και datura (Ντάτουλα, «αγκάθι του διαβόλου», «σάλπιγγα του διαβόλου», «φεγγαρολούλουδο», «βρωμοζιζάνιο») επιπλέον των ψιλοκύβων, που ονομάζονταν teo-nanacatl (σάρκα των θεών). Τα μανιτάρια σερβίρονταν με σοκολάτα ή μέλι κατά την διάρκεια θρησκευτικών δρωμένων. Στα μέσα του 16ου αιώνα, ο Ισπανός ιερέας Bernardino de Sahagœn έγραψε για την χρήση των παραισθησιογόνων μανιταριών από τους Αζτέκους στον Κώδικα Florentine Codex : «Το πρώτο πράγμα που τρώγεται στην εορτή ήταν μικρά μαύρα μανιτάρια που ονομάζονταν nanacatl και έφερναν την μέθη, παραισθήσεις και ακόμη lechery· τα έτρωγαν αυτά πριν το ξημέρωμα... με μέλι· και όταν άρχιζαν να αισθάνονται τα αποτελέσματα, άρχιζαν να χορεύουν, άλλοι τραγουδούσαν και άλλοι έκλαιγαν... Όταν η μέθη των μανιταριών έφευγε, μιλούσαν ο ένας με τον άλλον για τα οράματα που είχαν δει.»
Μικρός κάκτος χωρίς σπονδυλική στήλη, Λοφιοφόρα Ουίλιαμσιι, το κύριο ενεργό συστατικό του είναι το παραισθησιογόνο μεσκαλίνη. Από τα παλαιότατα χρόνια καταγεγραμμένης ιστορίας, το πεγιότ χρησιμοποιείται από τους ιθαγενείς του Βόρειου Μεξικού και των ΝΔ ΗΠΑ σαν μέρος παραδοσιακών θρησκευτικών τελετών. Η Μεσκαλίνη εξάγεται από τα πεγιότ ή παράγεται συνθετικά (Πηγή:http://www.erowid.org/plants/peyote/peyote.shtml)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου