Η έννοια τής λέξεως: "Ειδωλολατρεία"

1. Η παραδοχή ενός ειδωλολάτρη

Προς ντροπή τών Νεοπαγανιστών που νομίζουν ότι ξέρουν τι πιστεύουν, αλλά δεν ονομάζουν τον εαυτό τους: "ειδωλολάτρη", θα χρησιμοποιήσουμε και εδώ τα ίδια τα λόγια ενός ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΗ, παρμένα από γνωστό δικηγορικό φόρουμ. (Βλέπετε η αντιχριστιανική προπαγάνδα γίνεται σε όλα τα φόρουμ από τους ανθρώπους αυτούς). Στα παρακάτω, διατηρώ τα ίδια τα λόγια και τα κεφαλαία του ειδωλολάτρη αυτού, όπως ακριβώς τα έγραψε:

«ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ, ΔΙΟΤΙ ΩΣ ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ ΕΡΩΤΙΔΕΥΣ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΕΠΙΔΙΔΟΝΤΑΙ ΣΕ ΠΡΑΞΕΙΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΙ ΙΔΕΑ ΤΟΥΣ ΘΕΩΡΟΥΝ ΙΕΡΗ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΔΕΣΠΟΖΟΥΣΑ ΘΕΣΗ ΚΑΤΕΧΕΙ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΕΙΔΩΛΩΝ

ΕΙΔΩΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ (ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΒΑΣΙΚΑ) ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΠΡΙΝ ΨΥΧΘΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΤΕΛΘΟΥΝ ΣΤΟ ΣΩΜΑ. ΕΙΔΩΛΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΑΝΤΙΛΗΨΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΕΦΥΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΑΝΩΤΕΡΟΥ, ΙΔΕΑΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ. ΟΜΟΙΩΣ, ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΘΕΩΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΙΔΩΛΑ ΤΟΥΣ, ΕΙΔΩΛΑ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ, ΕΚΦΡΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΕΔΡΑΖΟΜΕΝΗ ΣΤΟ ΜΑΡΜΑΡΟ, ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΚΟΙΝΩΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΘΕΩΝ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥΣ, ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΤΟΥΣ, ΟΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΤΟΥΣ.

ΣΥΝΕΠΩΣ Η ΣΧΕΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΜΦΙΔΡΟΜΗ ΚΑΙ ΣΑΝ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ».

Μετά την παραπάνω παραδοχή, τα παράπονα τών Ειδωλολατρών, ότι τους αποκαλούμε: «ειδωλολάτρες», φαντάζουν χωρίς νόημα.



2. Η λέξη: "είδωλο"

Ειδωλολατρεία (επιστημονική άποψη): Η λέξη "είδωλο" που παράγεται από το "είδος" (π.χ. Β' Κορ. 5/ε΄ 7) δεν σημαίνει "αντικατοπτρισμός" ή "αντανάκλαση", οπότε και ειδωλολατρία θα σήμαινε την λατρεία της αντανάκλασης, άρα του μη πραγματικού. Σημαίνει την απόδοση του σεβασμού του πιστού στο "είδος του θεού", δηλαδή σε αυτό που ο πιστός βλέπει και συλλαμβάνει με τις αισθήσεις του, ένα άγαλμα π.χ. Αυτό βέβαια παραπέμπει στην θεμελιώδη αρχή της αρχαιοελληνικής θρησκείας ότι οι θεοί της είναι εγκόσμιοι θεοί, που ζουν μέσα στο υλικό σύμπαν και όχι έξω και πέρα από αυτό. Οι θεοί της αρχαίας ελληνικής θρησκείας είναι μέσα στον κόσμο, έχουν πάντα ύλη και συνιστούν "είδος", με την αριστοτελική σημασία του όρου.

Άρα ειδωλολατρία είναι η λατρεία κάθε τέτοιου εγκόσμιου θεού, του κατ' εξοχήν "είδους" δηλαδή.

Με άλλα λόγια, η Αθηνά δεν απεικονίζεται από το άγαλμά της όπως συμβαίνει με τις χριστιανικές εικόνες αλλά είναι το άγαλμά της!

Μα αυτό θα σήμαινε πολλές "Αθηνές" όσες και τα αγάλματα της θεάς, θα παρατηρούσε κάποιος. Ακριβώς! Και εδώ ερχόμαστε σε ένα άλλο χαρακτηριστικό της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, δηλαδή την εντοπιότητα των θεών, τους ιδιαίτερους θεούς της κάθε περιοχής, πόλης κ.λ.π. Γιατί προφανώς είναι άλλη η Αθηνά της Αθήνας από την Μινέρβα της Ρώμης, παρόλο που η μετέπειτα νοοτροπία (επηρεασμένη και από τα Χριστιανικά πρότυπα) τις ταύτισε....

Αυτό φυσικά παραπέμπει και στην αντίληψη των δωδεκαθεϊστών, ότι οι θεοί είναι ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ, που ζουν μέσα στο υλικό σύμπαν, και όχι εξωσυμπαντικοί όπως ο αληθινός Θεός.



3. Η διαφορά τών Χριστιανών

Οι Νεοειδωλολάτρες, με περισσή ασχετοσύνη, σπεύδουν να πουν ότι και οι Χριστιανοί που τιμούν τις άγιες εικόνες, είναι... ειδωλολάτρες. Και ότι η τιμή που αποδίδουν προς τους αγίους και τους αγγέλους, είναι... ειδωλολατρεία.

Όμως η Χριστιανική αντίληψη που καταδικάζει τα είδωλα, κινείται σε εντελώς αντίθετο πνεύμα. Δεν καταδικάζεται η κατασκευή και η τιμή εικόνων κτισμάτων, παρά μόνο εάν αυτή η εικόνα σκοπεύει να απεικονίσει τον άκτιστο και αόρατο Θεό, και λατρεύεται ως Θεός. Μόνο τότε θεωρείται είδωλο. Οι άγιοι δεν λατρεύονται, (γιατί η λατρεία είναι κάτι που αποδίδεται μόνο στον Θεό), αλλά τιμούνται. Και όπως είπαμε, ο Θεός δεν απεικονίζεται, γιατί δεν ομοιάζει με τίποτα κτιστό. Μόνο ο Χριστός λατρεύεται από τα εικονιζόμενα πρόσωπα, επειδή έχει ΔΥΟ ΦΥΣΕΙΣ, και την ανθρώπινη φύση Του την είδαμε, οπότε την απεικονίζουμε. ΟΧΙ όμως ως εικόνα τού ακτίστου Θεού, αλλά ως εικόνα τής κτιστής φύσης του ΑΝΘΡΩΠΟΥ Χριστού. Αυτό που λατρεύουμε στον απεικονιζόμενο Χριστό, δεν είναι η κτιστή ανθρώπινη φύση Του, αλλά Η ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ, το Πρόσωπο Χριστός, και φυσικά η δεύτερη και Θεϊκή φύση Του, η άναρχη και απερίγραπτη Θεία Του Ουσία.