Στην περίοδο του Μεσαίωνα διαμορφώθηκε στον Παπισμό μια θεωρία καθαρά «μπακαλίστικη». Έλεγε ότι «Για να σωθεί ένας Άγιος, αρχίζοντας από την Παναγία σ’ όλους τους Αγίους, κάνει έναν αριθμό καλών χριστιανικών πράξεων... Αυτά όλα είναι προσκοπικά, επικράτησαν στον Προσκοπισμό και δεν έχουν σχέση με την Ορθόδοξη Παράδοση. Πόσες πράξεις έκαμε ο Ληστής, εις το σταυρό; Γι’ αυτό ανατρέπονται τα μαθηματικά του κόσμου με ένα νέο «Απειροστικό Λογισμό» του Ευαγγελίου και της Ορθοδοξίας. Λέει, ο Χρυσόστομος, ότι ο Θεός δέχεται «τον της πρώτης έως και τον της εντεκάτης» και τον αμείβει με τον ίδιο τρόπο! Έρχεται κι ο Παναγιωτόπουλος ο φίλος μου, «φίλος» ως δημοσιογράφος, τώρα δεν έχω καμιά σχέση που είναι πολιτικός, και σου λέει: «Μα είναι δυνατόν ο ένας μία ώρα και ο άλλος δώδεκα και να παίρνουνε τα ίδια χρήματα;». Για το Θεό είναι δυνατό, γιατί έφτασε εκεί που πρέπει να φτάσει. Είναι θέμα πού φτάνεις, πώς γεμίζει η καρδιά σου από κάτι. Ο ένας έχει μια κάνουλα που δέχεται τη Χάρη κι ο άλλος σταγόνα-σταγόνα. Έτσι δεν γεμίζει ποτέ! Άλλα μαθηματικά...
Έτσι, λέγανε ότι οι Άγιοι έχουνε πολλά έργα που ξεπερνούν όσα χρειάζονται για να σωθούν. Άρα υπάρχουν «υπέρτατα έργα» ή «πλεόνασμα έργων». «Supererogatoria» λέγονται στα λατινικά. Αυτά τα έργα, λοιπόν, τα βάζει ο Παπισμός, ο Πάπας, σε ένα ταμείο, το «ταμείο αγαθών έργων». Και λέει, π.χ.: «Στον παπα-Γιώργη τι του λείπουν; 344,5 έργα». Παίρνει από τον Άγιο Αντύπα και μου τα δίνει... Έτσι παίρνει από τα έργα αυτά, τα δίνει σε μένα και από τα «πλεονάζοντα έργα» των Αγίων λαμβάνουμε κι εμείς για να σωθούμε. Αλλά λέει το εξής: «Όταν η ψυχή, στον άλλο κόσμο, ακούσει τον ήχο του χρήματος («νταν-νταν-νταν», τις λίρες), λυτρώνεται η ψυχή». Γιατί, λέει, «Για μένα πληρώνουν». Καταλαβαίνετε γιατί είναι καθαρά μπακαλίστικη όπως είναι και η «θεωρία της ικανοποιήσεως», ότι ο Θεός Λόγος σαρκώθηκε για να πάρει ικανοποίηση, όπως στο ιπποτικό δίκαιο: «Θα σας σφάξω όλους! Αλλά επειδή δεν μπορώ να σας σφάξω (αλλά και να σας σφάξω τι θα βγάλετε;), σταυρώνομαι Εγώ για να ικανοποιήσω τον Θεό Πατέρα». Είναι, καθαρά, το ιπποτικό δίκαιο που προβάλλεται στο Θεό.
Αυτό είναι το πνεύμα του Παπισμού και των Προτεσταντισμών που δεν έσβησε. Οπότε βρήκανε τις λεγόμενες «Indulgentie». Είναι οι «αφέσεις». Αγόραζε ο κόσμος, αυτό που εμείς λέμε Συγχωροχάρτι, σαν «μετοχές Παραδείσου», αγοράζανε Παράδεισο. Κι έλεγε, π.χ. 500 σκούδα, 50 λίρες και παίρνεις διαμέρισμα στο Παράδεισο, τρίτη οδό αριστερά... Αυτά φαίνονται κωμικά αλλά είναι η ουσία! Οπότε άρχισαν να μαζεύουν χρήματα στη Ρώμη για να κτίσουν, να επεκτείνουν τον Ναό του Αγίου Πέτρου και για να κάνουν κι άλλα, βέβαια... Κάπου πρέπει να πάνε τα χρήματα, να δικαιολογηθούν. Και σήμερα γίνονται απάτες και σε μας για «να κτιστεί ο Ναός». Έλεγε ο μακαρίτης ο Κοντόπουλος σε ένα έργο του που είδα στη τηλεόραση: «Αποπερατούται, αποπερατούται ο Ναός και αποπερατωμό δεν έχει!». Θεός σχωρέσ’ τον. Ήταν ωραιότατο έργο, αρκετά καυστικό κατά της Εκκλησίας αλλά για πολλούς άξιζε.Οπότε... πουλούσαν αβέρτα Συγχωροχάρτια! Τώρα, να δούμε και τουςΈλληνες σε ένα σύντομο ανέκδοτο που συνδέεται και δεν ξέρω αν είναι ιστορία ή απλώς ανέκδοτο.
Εκείνος που μοίραζε τα Συγχωροχάρτια στη Δύση, αρχές του 16ου αιώνος, περίπου 1510-1515, ήταν ένας Ιωάννης Tezel (Τέτσελος), ο οποίος πήγαινε από πόλη σε πόλη και πουλούσε Συγχωροχάρτια. Οι Γερμανοί, κακά τα ψέματα, δεν μπορούν να τα χωνέψουν κάτι τέτοια. Σ’ αυτό εγώ τους αγαπώ. Είναι επιστημονικά μυαλά, Αρχαίοι Έλληνες στο πνεύμα -άλλο τι κάνουν στη πολιτική τους! Εφθάρησαν, όμως, κι αυτοί. Ξέρετε γιατί; Επειδή οι εργάτες οι δικοί μας τους έμαθαν να βγαίνουν «ελεύθεροι ιατρού». Δεν τα ’ ξεραν αυτά οι Γερμανοί, εμείς τους τα μάθαμε, οι Έλληνες! «Με πονεί η μέση μου»: «δέκα μέρες έξω από το εργοστάσιο»...! Και το κάνουν και οι Γερμανοί! Και μετά που είδανε που παν... και είπαν «Πού πάτε ρε παιδιά; Θα αδειάσουν τα εργοστάσια...».
Λένε ότι ένας Κεφαλλονίτης καπετάνιος (οι Κεφαλλονίτες είναι μόνιμα έμποροι, καπεταναίοι και συγκεντρώνουν πολλά χρήματα) βρέθηκε σε μια πόλη που, κατά σύμπτωση, ο Τέτσελ πουλούσε Συγχωροχάρτια. Δεν ήξερε Γερμανικά. Ρωτάει κάποιον, ενώ ήταν ανεβασμένος σε κάποιο ύψωμα ο Τέτσελ:
-«Τι λέει αυτός εκεί πέρα, πατριώτη;»
-«Πουλάει Παράδεισο. Όποιος πληρώσει εξασφαλίζει μια θέση στο Παράδεισο»
Οπότε σκέφτηκε ο Κεφαλλονίτης, είδε και το πουγκί του που είχε. Πάει κοντά και λέει του Τέτσελ, με τον διερμηνέα:
-«Ο Παράδεισος ποιανού είναι;»
-«Του Πάπα. Και πουλάει Παράδεισο»
-«Η Κόλαση ποιανού είναι;». Λέει:
-«...Δεν ξέρω τι να σου πω... αλλά κι αυτή του Πάπα είναι»
-«Μου πουλείς εμένα την Κόλαση;»
-«Πόσο δίνεις;»
-«Δέκα χιλιάδες δουκάτα»... τεράστιο ποσό...!
-«Πάρ’ το».
Και με δέκα χιλιάδες δουκάτα αγοράζει την Κόλαση. Οπότε πριν προφάσει ο Τέτσελ να συνεχίσει τα Συγχωροχάρτια ανεβαίνει σε ένα άλλο βραχάκι ο Κεφαλλονίτης και λέει: «Παιδιά, σε μισή τιμή πληρώνετε και δεν πάτε στην Κόλαση. Είναι δική μου η Κόλαση!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου