Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ

 

Ανάσταση (η):  έγερση, σήκωμα : «ανάστασις εκ τόπου τινός», απομάκρυνση»· «ανάσταση εκ του ύπνου», έγερση· || κατ’ εξοχήν «ανάσταση εκ νεκρών», ή εκ
τού τάφου έγερση, ανάκληση, επάνοδος στην ζωή: «ανάσταση του Χρίστου», «-του Λαζάρου»· || μεταφ. ταραχή, θόρυβος, συμπλοκή : «πιαστήκανε στην πλατεία κι έγινε ανάσταση» (από των πυροβολισμών και τού άλλου θορύβου του κατά την εορτή της Αναστάσεως).

Πηγή:  Β.Φάβης, Συντάκτης του «Ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 578

- [Αποκρυφισμός] Στη μεν τη Ερμητική φιλοσοφία ανάσταση καλείται η μετάχρωση του μέλανος, όπερ εκδηλώνει την σήψη, σε λευκό, τουτέστιν η μετουσίωση αγενούς μετάλλου σε ευγενές· στους λοιπούς κλάδους των απόκρυφων επιστημών ανάσταση καλούμε την αφύπνιση των εσωτερικών δυνάμεων της ψυχής, την προσωποποιούμενη στις ποικίλες αποκρυφολογικές και μυσταγωγικές παραδόσεις δια της αναστάσεως του Αδώνιδος, του Χιράμ, του Βούδα κλπ.

Πηγή:  Διον.Π. Καλλογερόπουλος, Βιβλιοφύλακας της βιβλιοθήκης της Βουλής, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 578

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Α΄. ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΑ

1. Ανάσταση θεών:

Στη παλαιά Εγγύς Ανατολή και μάλιστα στην εμπρόσθια Ασία βρίσκουμε ευρέως διαδεδομένη την πίστη στην εκ νεκρών ανάσταση ενίων θεών. Τοιούτοι Θεοί στην Αίγυπτο ο Όσιρις, στην Βαβυλώνα ο Ταμμούζ, ο υιός και αγαπητός της Ιστάρ, ο περί του οποίου μύθος εμφανίζει ικανές ομοιότητες προς τον μύθο του Οσίριδος, ο μικρασιατικός Άττις, ο φοινικικός Άδωνις, ο ελληνικός Διόνυσος ή Βάκχος, ο γερμανικός Μπάλδερ , ίσως δε και οι διάφοροι Βάαλ παρά τους δυτικούς Σημίτες. Δεδομένου δ’ ότι οι πλείστοι των θεών τούτων ήσαν θεοί της γονιμότητος, η ιδέα περί εκ νεκρών αναστάσεως αυτών είναι λίαν πιθανόν ότι δεν ενεπνεύσθη κυρίως υπόαστρολογικών παρατηρήσεων, αλλ’ είναι συναφής προς το θέαμα της απονεκρωμένης και αναζωογονημένης φύσεως. Οι εν λόγω θεοί δηλαδή, στα γεγονότα του βίου αυτών, συμβολίζουν τις λειτουργίες λειτουργίας της φύσεως, απονεκρωμένοι μετ’ αυτής θνησκούσης και μετ’ αυτής αναζωογονούμενης εις νέο βίο συνιστάμενοι. Πέριξ δε τού αγώνος τούτου περί υπάρξεως των εν λόγω θεών υφάνθηκε ο ιστός των λεγομένων μυστηρίων, από τα οποία επί το μιμοδραματικώτερο το μεν ενώπιον του λαού, το δε κρυφίως ή ενώπιον ορισμένων μυστών, αναπαρίσταντο οι διάφορες φάσεις του αγώνος τούτου παραλλήλως προς τις ανάλογες φάσεις της ειρημένης λειτουργίας της φύσεως, του λαού συμμεριζόμενου τις ποικίλες περιπέτειας του θνήσκοντος και αναζωογονούμενου θεού, της δε χαράς επακολουθούσης τη λύπη. Ως χρόνος δε τελέσεως των μυστηρίων ορίζονταν το τέλος τού θέρους, η αρχή της βροχής ή του νέου έτους. Προς τους μύθους τούτους ουδεμία εσωτερική σχέση έχουν ούτε ή εξωτερικώς παρεμφερής ιδέα περί τού πάσχοντος, θνήσκοντος και ανισταμένου ησαΐείου έβεδ Γιαβέ (παιδί ή δούλου του Κυρίου), με τον οποίο ο μέγιστος τού Ισραήλ προφήτης νοεί τον Μεσσία (κεφ νγ΄), ούτε το ιστορικώς άριστα μαρτυρούμενο γεγονός της αναστάσεως τού Χριστού

Βιβλιογραφία

01. A. J, Leipoldt, Sterbande und auferstehende, Goeter 1923.

02. Gressman εν λ. Auferstehung του εγκυκλοπαιδικού λεξικού, Religion in Geschichte und Gegenwart (β΄ εκδ. 1927 )

κ.π.α..