ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΑΣ , ΧΡΙΣΤΟΣ, ΓΛΩΣΣΑ

(ΝΕΟ) ΕΛΛΗΝΑΣ

«…συλλογίζομαι την κατάχρηση του ονόματος γένος, ήτις χαρακτήριζε όλους τους δημοκόπους» Αδαμάντιος Κοραής Έλλην Διαφωτιστής

Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 

Αποδείξεις για το πώς άλλαξε η έννοια του όρου «Έλληνας» ανά το πέρασμα του χρόνου:

1. Θρησκεία

Στο βιβλίο της Σειράς «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973, το οποίο επιμελώνται οι Βασ. Σ. Ψευτόγκας & Θεοδ. Ν. Ζήσης, Διδάκτορες της Θεολογίας και εποπτεύουν οι Παν. Κ. Χρήστου & Στερ. Ν. Σάκκος, Καθηγητές Πανεπιστημίου, σελ. 152

«Κατά την αρχαιότητα οι μεν Έλληνες έλεγαν «πᾶς μῆ Ἒλλην βάρβαρος», οι δε Ιουδαίοι «πᾶς μὴ Ἰουδαῖος Ἓλλην», οι δε Χριστιανοί «πᾶς μὴ Χριστιανὸς θύραθεν», δηλαδή έξω από την θύρα (της μάνδρας του Χριστού) . Τα Ιουδαίος και Έλλην έπαυσαν να είναι Εθνικά, ήσαν πλέον θρησκευτικά. Ιουδαίος δεν λέγονταν μόνο ο Εβραίος αλλά και κάθε άνθρωπος πάσης φυλής και γλώσσης και υπηκοότητας που δέχονταν να περιτεμνηθή και να θρησκεύει κατά τον Μωσαϊκό νόμο. Και Έλλην δεν λέγονταν ο κάτοικος της Ελλάδας, αλλά κάθε ειδωλολάτρης κάθε φυλής και γλώσσας (!!!), εφόσον δεν ήταν Ιουδαίος. Όταν λοιπόν το «Έλλην» έλαβε την παγκόσμια και θρησκευτική σημασία, οι κάτοικοι της Ελλάδας έλαβαν τα άλλα ονόματα [δηλαδή Πελασγοί, Αχαιοί, Μακεδόνες κ.λ.π.]». Γι αυτό και ο Μ. Αθανάσιος όταν αναφέρεται στους Έλληνες της Δωδώνης τους ονομάζει Πελασγούς («καί τόγε θαυμαστόν, ὅτι, ὡς οἱ ἱστορήσαντες ἐξηγοῦνται, παρ’ Αἰγυπτίων οἱ Πελασγοὶ μαθόντες τὰ ὀνόματα τῶν θεῶν, οὐκ ἴσασιν οὗτοι τοὺς παρ’ Αἰγυπτίοις θεούς, ἀλλὰ ἄλλους παρ’ ἐκείνους θρησκεύουσι. Καὶ ὄλως πάντων τῶν ἐν εἱδώλοις μανέντων ἐθνῶν διάφορός ἐστιν ἡ δόξα καὶ ἡ θρησκεία, καὶ οὐ αὐτὰ παρὰ τοῖς αὐτοῖς εὑρίσκεται», Μέγας Αθανάσιος, Κατά Ειδώλων, 23).

Υπό την λέξιν «οἱ ἱστορήσαντες» ο Μ. Αθανάσιος εννοεί τον Ηρόδοτο του οποίου την πληροφορία αναφέρει εδώ. Ο Ηρόδοτος λέγει· «Δώδεκά τε θεών επωνυμίας έλεγον πρώτους Αιγυπτίους νομίσαι, και Έλληνας παρά σφέων αναλαβείν, βωμούς τε και αγάλματα και νηούς θεοίσι απονείμαι σφέας…», Ιστ. 2,4,2. Αλλ’ ο Αθανάσιος αντί του «Έλληνες» λέγει «Πελασγοί». Πελασγοί αρχικώς ελέγοντο αυτοί που κατώκουν εις την Ελλλάδα , προτού να έλθουν οι Έλληνες. Όταν ήλθον οι Έλληνες ανεμίχθησαν με αυτούς· εις ωρισμένα δε μέρη έμειναν άμικτοι. Οι Όμηρος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, και‘Εφορος αναφέρουν ότι υπήρχον Πελασγοί εις την Δωδώνην της Ηπείρου, την Θεσσαλίαν, την Λήμνον, την Πελοπόννησον, την Κρήτην. Κατά τα ελληνιστικά όμως και μάλιστα τα μεταχριστιανικά χρόνια, επειδή το «Έλληνες» έλαβεν άλλην σημασίαν , οι Έλληνες ήρχισαν να λέγωνται με τας παλαιάς τοπικάς ονομασίας, ήτοι Πελασγοί, Αχαιοί, Μακεδόνες, κλπ. Αν ο Ηρόδοτος έλεγε «Πελασγοί», θα έλεγε κανείς ότι ο Αθανάσιος λαμβάνει το χωρίον , χωρίς να εξετάση ποίοι ήσαν οι Πελασγοί. Εφ’ όσον όμως μεταβάλλει το «Έλληνες» του Ηροδότου εις «Πελασγοί» , άρα εν γνώσει λέγει Πελασγούς τους προ Χριστού και τους νύν λεγομένους Έλληνας. Αυτά αναφέρονται στο βιβλίο της Σειράς «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», Μ. Αθανασίου, Έργα 1, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1973, το οποίο επιμελώνται οι Βας. Σ. Ψευτόγκας & Θεοδ. Ν. Ζήσης, Διδάκτορες της Θεολογίας και εποπτεύουν οι Παν. Κ. Χρήστου & Στερ. Ν. Σάκκος, Καθηγητές Πανεπιστημίου, σελ. 152.

Συνεπώς χρειάζεται μεγάλη προσοχή διότι και το Έλλην μπορεί να δεικνύει ένα Αιγύπτιο αλλά και η θύραθεν (σοφία) να δεικνύει την Ιουδαϊκή! π.χ. Πορφύριος ή Κέλσος.

2. Ευαγγέλια

Κατά Μάρκον, Κεφ. Ε΄ «25 ἀκούσασα γὰρ γυνὴ περὶ αὐτοῦ, ἧς εἶχε τὸ θυγάτριον αὐτῆς πνεῦμα ἀκάθαρτον, ἐλθοῦσα προσέπεσε πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ· 26 ἡ δὲ γυνὴ ἦν Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει· καὶ ἠρώτα αὐτὸν ἵνα τὸ δαιμόνιον ἐκβάλῃ ἐκ τῆς θυγατρὸς αὐτῆς». Όπως καταλαβαίνει κανείς, το «Έλλην» από την εποχή του Χριστού, είναι δηλωτικό της θρησκείας διότι φαίνεται να είναι αδύνατο ετούτη η Συροφοινίκισα γυναίκα που προσέτρεξε για βοήθεια στον Θεάνθρωπο να ήταν «ελληνικά πεπαιδευμένη» ή «φιλοσοφημένη». Δηλαδή αναφέρονταν και για τους πληθυσμούς που δεν μιλούσαν ΚΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ!

3. Όμηρος

Με τον όρο Έλληνες ο Όμηρος στην Ιλιάδα (β΄ 530 «ἐγχείῃ δ’ ἐκέκαστο Πανέλληνας καὶ ἁχαιούς») αναφέρει μόνο τους Βόρειους ενώ οι νότιοι είναι οι Αχαιοί.  Βέβαια άνθρωποι σαν τους νεοΕθνικούς, είναι πρόθυμοι να βαπτίσουν τους Αχαιούς Έλληνες μιας και αυτό συμφέρει τα σκοτεινά θρησκευτικά τους σχέδια, ενώ οι χριστιανοί Βυζαντινοί είναι Ρωμαίοι και Γρακοί!

4. Εκκλησία

Β’ Οικουμενική σύνοδος 381 μ.Χ. Ζ’ κανών για τους «Έλληνες»:  «Αρειανούς μεν και Μακεδονιανούς και Σαββατιανούς και Ναυατιανούς τους λέγοντας Καθαρούς και Αριστερούς...Πάντας ως Έλληνας δεχόμεθα»

5. Παναγιώτης Μαρίνης

Ο νεοΕθνικός Παναγιώτης Μαρίνης λέγει «Σήμερα λέγεται Έλλην ο κάτοικος της Ελλάδος, όμως στο Βυζάντιο και κατά την Τουρκοκρατία, Έλλην λέγεται ο πιστός της Ελληνικής Θρησκείας, και γι’ αυτό τα κατά της θρησκείας κείμενα των Πατέρων επιγράφονται «κατά Ελλήνων», και μ’ αυτό τον τρόπο χρησιμοποιούμε την λέξη».(Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 95, άρθρο «Τι πιστεύει η Ελληνική μας Θρησκεία», Παναγιώτης Μαρίνης, Μέλος της επιτροπής για την αναγνώριση της Ελληνικής Θρησκείας του Δωδεκαθέου, σελίδα 26)

  

Έλληνες & Ελληνοφωνία στο Βυζάντιο

Η λέξη «Έλλην» δεν είχε εθνικό περιεχόμενο εκείνη την εποχή, και είναι λάθος να πιστεύεται πως υπήρχαν κάποιοι «Βυζαντινοί» ή Χριστιανοί το γένος που μαχόντουσαν κάποιους «Έλληνες» το γένος. Όλοι ήταν Ρωμαίοι ήδη από το 212 μ.Χ. όταν απέκτησαν την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη, και σε αυτό φυσικά δεν φταίει η Εκκλησία. Στο άρθρο του κ. Ζεπάτου στο οποίο αναφέρει πως «η πίστη στον Ιησού ΧΡΙΣΤΟ βοήθησε στις δύσκολες στιγμές της ιστορίας μας να κρατήσουμε την ελληνικότητά μας. Μείναμε Έλληνες γιατί κρατήσαμε την πίστη μας στον ΧΡΙΣΤΟ. Μπορεί να χάσαμε την γλώσσα μας στο Ερζερούμ ή την Καισάρεια, μπορεί να χάσαμε την ελληνική παιδεία μας, εφ’ όσον όμως κρατήσαμε τον ΧΡΙΣΤΟ, η ελληνικότητα ήταν αυτονόητη και παρούσα. Αντιθέτως όσοι Έλληνες εγκατέλειψαν τον Ιησού ΧΡΙΣΤΟ, έστω κι αν διατήρησαν την ελληνική γλώσσα έχασαν την ελληνική τους συνείδηση. Το φαινόμενο αυτό το παρατηρούμε στους Τουρκοκρητικούς, στους Τουρκοκύπριους, στους Βαλάαδες της Κοζάνης, στην μερίδα των Ποντίων που εξισλαμίστηκαν. Αυτοί εγκατέλειψαν τον ΧΡΙΣΤΟ και διατήρησαν την ελληνοφωνία τους. Η ελληνοφωνία δεν βοήθησε καθόλου στην διατήρηση της ελληνικότητός τους .Κι εδώ έχουμε ένα φαινόμενο με απόλυτη ισχύ. Εγκατάλειψη του Ιησού ΧΡΙΣΤΟΥ με διατήρηση της ελληνοφωνίας συνοδεύεται πάντα από την απώλεια της ελληνικότητας. Ενώ αντιθέτως, η απώλεια της ελληνοφωνίας σε συνδυασμό με την πίστη στον ΧΡΙΣΤΟ συνοδεύεται πάντα με τη διατήρηση της ελληνικότητας. Αυτό υπαινίσσεται, ότι η πίστη στον ΧΡΙΣΤΟ εγκλείει μυστικά και το ελληνικό πολιτιστικό υπόβαθρο».