Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

Κατά την χριστιανική διδασκαλία ο δια του θανάτου επερχόμενος χωρισμός της ψυχής από του σώματος δεν είναι διαρκής, διότι το σώμα το διαλυθέν στα εξ των όσων συντέθηκε θα αναστηθεί κατά την δευτέρα παρουσία του Κυρίου και θα ενωθεί μετά της ψυχής. Κατά ταύτα η ανάσταση των νεκρών περιλαμβάνει δύο τινά, την ανάσταση του σώματος και την ένωση αυτού με της ψυχής. Την ανάσταση της σαρκός ρητά διδάσκει η αγία Γραφή·  ο αναστημένος Χριστός είναι «ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων» (Α΄ Κορινθ. 15, 20), «ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν» (Κολ. 1, 18), η εγγύηση της ημετέρας αναστάσεως (ρωμ. 8, 11)· κατά την ημέρα εκείνη τα μεν σώματα των απ’ αιώνος κεκοιμημένων θα αναστηθούν, των δε ζώντων θα αλλάξουν, δηλαδή θα μεταβληθούν επί το αϋλότερον (Α΄ Κορινθίους 15, 51 κ.ε. -Α΄ Θεσ. 4, 13 κ.ε.). Η πίστη εις την ανάσταση του Χριστού συνεπάγεται την πίστη στην ανάσταση των νεκρών («εἰ γὰρ πιστεύομεν ὅτι Ἰησοῦς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, οὕτω καὶ ὁ Θεὸς τοὺς κοιμηθέντας διὰ τοῦ Ἰησοῦ ἄξει σὺν αὐτῷ» Α΄ Θεσ. 4 14. πρβλ. καί Α΄ Κορινθ. 15,12 κ. έ.). Το αποθνήσκον σώμα έχει τέτοια σχέση προς το εγερθησόμενο όπως ο σπειρόμενος σίτος προς το εξ αυτού φυτό (Α΄ Κορινθ. 15, 36)· το μεν αποθνήσκον σώμα είναι γήινο, φθαρτό, εν ασθένεια, το δ’ ανεστημένο είναι επουράνιο, εν αφθαρσία, εν δυνάμει (Α΄ Κορινθ. 15, 43-49). Ο Χριστός, δια της παντοδυναμίας αυτού, θα μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών σε σώμα σύμμορφο του σώματος της δόξας αυτού (Φιλιπ. 3, 21). Την γραφική αυτή διδασκαλία περί αναστάσεως των σωμάτων διεκήρυξαν τα αρχαία σύμβολα τής Εκκλησίας και ανέπτυξαν οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, είτε σε ειδικές πραγματείες (η αρχαιότερα σωζόμενη τοιαύτη είναι η «περὶ ἀναστάσεως πραγματεία» τουΑπολογητή Αθηναγόρα τον Β΄ αιώνα (εν Migne Ελληνική Πατρολογία 6, 973 - 1024) είτε σε λόγους (Χρυσοστόμου, Αυγουστίνου) και επιστολές (Ισιδώρου Πηλουσιώτου, Νείλου).

Οι απολογητές του χριστιανικού τούτου δόγματος ζητούσαν να καταδείξουν την αλήθεια τούτου όχι μόνον διά γραφικών χωρίων αλλά και διά λογικών επιχειρημάτων· τούτων τα κυριώτερα είναι τα έξης: α΄) ο άνθρωπος αποτελείται εκ σώματος και ψυχής, διά τούτο δεν δύναται να νοηθεί στην μέλλουσα ζωή άνευ σώματος, ότε θα έπαυε να ήταν άνθρωπος· β΄) το σώμα συνεργασθέν μετά της ψυχής δια την επιτέλεση του καλού ή του κακού δίκαιο είναι να συμμερισθεί μετ’ αυτής την αμοιβή ή την τιμωρία («εἰ μὲν μόνη κατώρθωσεν ἡ ψυχή, μόνη καὶ οτεφανούσθω· εἰ δὲ καὶ τὶ σῶμα ἐμερίσατο τοῦς ἄθλους, μετ’ αὐτοῦ καὶ στεφανούσθω» Ισιδ. Πηλουσ. επιστ. 4, 201)·  γ΄) άνευ της αναστάσεως των σωμάτων το απολυτρωτικό έργο του Χριστού θα ήταν ατελές και η κατά του θανάτου νίκη όχι πλήρης.

Την ανάσταση της σαρκός δεν αποδέχονταν στην αρχαία Εκκλησία διάφοροι αιρετικοί, ορμώμενοι από της αρχής ότι η ύλη ουδεμίαν έχει θέση στη κατάσταση της τελειότητας και ότι η εκ νέου συνένωση της ψυχής μετά του σώματος θα επέφερε δι’ αυτήν νέους κίνδυνους. Και ο μέγας εκκλησιαστικός διδάσκαλος Ωριγένης, φρονώντας ότι το υλικό δεν είναι αιώνιο, αλλά απλό επεισόδιο στην πνευματική εξέλιξη, όπερ εκ του μηδενός προελθόν θα επανέλθει στο μηδέν, απέρριπτε την ανάσταση των σωμάτων, τα οποία άλλως εφρόνει ότι δημιουργήθηκαν από τον Θεό διά να εγκλεισθούν σε αυτά, προς τιμωρία και κάθαρση, τα εκπεσόντα πνεύματα. Κατά των δοξασιών τούτων του Ωριγένη, τις οποίες ασπάζονταν ο Συνέσιος ο Πτολεμαΐδας και άλλοι, έγραψε Μεθόδιος ο Ολύμπου το «περὶ ἀναστάσεως» έργο του, που διασώθηκαν τμήματα ελληνιστί (εν Migne Ε. Π. 18, 265) και πλείονα συριστί, και πολλοί μετ’ αυτόν.

Σήμερα την ανάσταση των σωμάτων αρνούνται όχι μόνον ορθολογιστές και υλιστές άλλα και οι πανθεϊστές και ικανοί των αυστηρών προτεσταντών θεολόγων. Ξένη δε προς την γνησία χριστιανική διδασκαλία είναι και η διδασκαλία των Χιλιαστών περί διπλής αναστάσεως.

Πηγή: Δ. Σ. Μπαλάνος, Καθηγητής της Πατρολογίας μετά της Ερμηνείας των Πατέρων στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σσ. 578 - 579

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

Ο Χριστός έφερε κάτι καινούργιο στον κόσμο και το οποίο είναι για όλους. Αυτό το καινούργιο βρίσκεται μέσα στην φράση:

«Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ  Α Ν Ε Σ Τ Η  Ε Κ  Ν Ε Κ Ρ Ω Ν,

 ΘΑΝΑΤΩ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ»

Ο Θεός να σας φωτίζει αδέλφια, Χριστιανοί και μη, Έλληνες και μη.

- «Χριστός Ανέστη!»

- «Αληθώς Ανέστη!»

Η υπογραμμισμένη λέξη είναι η απόλυτη διαφορά του Χριστού με τους Εθνικούς θεούς καταβάτες εις τον Άδη και αναβάτες εις τον άνω κόσμο ξανά. Η Ανάσταση του Ιησού επιτυγχάνεται εξ ολοκλήρου από το πρόσωπό Του, χωρίς την βοήθεια τρίτων. Στην αρχαιότητα οι αναστάσεις άλλων θεοτήτων γίνονται με την βοήθεια άλλων θεών ή με την βοήθεια - πρόσκληση ιερέων - ιερειών, π.χ. το κάλεσμα του θεού Διόνυσου από τον Άδη γίνονταν με την ρίψη ενός αρνιού στην άβυσσο και με την πρόσκληση του θεού με σάλπιγγες. Άλλες φορές χρειάζονται ιερουργικές μάχες για να νικηθεί ο Άδης και να μπορέσει ένας αρχαίος θεός να επιστρέψει στην ζωή. Την γέννηση του Ιησού και την ανάστασή του πρέπει να την δει κανείς μέσα από την ιστορική αλήθεια κάτι το οποίο στις Εθνικές θρησκείες (ιστορικότητα αναστημένων κατά σάρκα Εθνικών θεών) θεωρείται αδύνατον.