ΖΗΛΩΤΕΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Α.  Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΟΥ

1.  Ο Οικουμενισμός (Οικουμενική Κινησις) κατά τον περασμένο αιώνα

 Ο Οικουμενισμός γεννήθηκε και αναπτύχθηκε στους κόλπους του Προτεσταντισμού με τελικό σκοπό την ενοποίησί του. Σπονδυλική στήλη του προτεσταντικού Οικουμενισμού είναι η αιρετική "θεωρία των κλάδων". Αιρετικός είναι και ο παπικός Οικουμενισμός, όπως εκφράζεται στο "Διάταγμα περί Οικουμενισμού", ο οποίος συναγωνίζεται σε ασέβεια την "θεωρία των κλάδων".

 Η Ορθοδοξία κατά τον παρελθόντα αιώνα συμμετείχε στην εν γένει Οικουμενική Κινησι. Κατά κανόνα οι Ορθόδοξοι που συμμετείχαν σ αυτήν, εξέφραζαν την άποψί τους ως άποψι της Μιας,  Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δηλαδή της μοναδικής Εκκλησίας του Χριστού. Δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις η συμμετοχή των Ορθοδόξων στην Οικουμενική Κινησι δεν εξέφραζε το Ορθόδοξο φρόνημα και παρουσιάσθηκε μεγάλος κίνδυνος να εισαχθούν οι κακοδοξίες του Δυτικού Οικουμενισμού εντός των πλαισίων της Ορθοδοξίας.  Η εκτροπή ορισμένων Ορθοδόξων Οικουμενιστών εκδηλώθηκε με απόψεις που φανέρωναν δογματικό μινιμαλισμό η συγκρητισμό, με αντικανονικές ενέργειες που παραβίαζαν την Ορθόδοξο Ακρίβεια και με προσπάθειες συμβιβαστικών ενώσεων με τους ετεροδόξους.

Δηλώσεις περί "αδελφών Εκκλησιών", περί "δύο πνευμόνων", περί "Εκκλησίας του Χριστού εν τω συνόλω της" η "εκτός των δικών μας (Ορθοδόξων) ορίων", περί "νομίμων θεολογικών εξελίξεων στην Ανατολή και την Δυσι", περί "ναρκισσευομένης Ορθοδοξίας" απογοήτευσαν κάθε Ορθόδοξο ψυχή. Μεταδόσεις μυστηρίων σε ετεροδόξους, συμπροσευχές μαζί τους και άκρατες φιλενωτικές προσπάθειες χαρακτηρίσθηκαν δίκαια ως απαράδεκτες και η διολίσθησίς τους σε διαρκώς πιο αντιευαγγελικές και αντιπαραδοσιακές ενέργειες ώθησαν τους Ορθοδοξους να κορυφώσουν κατά την τελευταία δεκαετία τις αντιδράσεις τους εναντίον της εν γένει Οικουμενικής Κινήσεως και του Π.Σ.Ε.

 Ηδη τρεις Ορθοδοξες Εκκλησιες έχουν αποχωρήσει εντελώς από τους Διαλόγους, άλλες συμμετέχουν απλά ως παρατηρηταί, σε άλλες οι αντιδράσεις κατά της συμμετοχής στο Π.Σ.Ε είναι πολύ απειλητικές και γενικά, κατά τον Οικουμενικό πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, επικρατεί βαρύς χειμών «τη καθόλου Οικουμενική Κινήσει»5. Στην "Διορθόδοξο Συνάντησι" της Θεσσαλονίκης6 (Μαιος 1998) ωμολογήθηκε, ότι το χάσμα μεταξύ Ορθοδοξων και Προτεσταντών γίνεται διαρκώς μεγαλύτερο, και ελήφθησαν σημαντικές αποφάσεις, οι οποίες έσεισαν το Π.Σ.Ε. και απέδειξαν, ότι η προώθησις της χριστιανικής ενότητος καρκινοβατεί. Λιγους μήνες αργότερα, κατά την Η  Συνέλευσι του Π.Σ.Ε στην Ζιμπάμπουε, η Ορθοδοξος συμμετοχή ήταν υπερβολικά μειωμένη7, ενώ οι αντιπαραθέσεις Ορθοδοξων και Προτεσταντών ήταν πολλές και οξύτατες.

 Η συμφωνία του Μπάλαμαντ δεν γίνεται αποδεκτή όχι μόνο από τις Ορθοδοξες Εκκλησιες αλλά ούτε πλέον από τους ίδιους τους Ορθοδοξους που την υπέγραψαν! Κατά την τελευταία συνάντησι της μικτής Επιτροπης Διαλόγου Ορθοδοξων - Παπικών στην Βαλτιμόρη (Ιουλιος 2000), οι Παπικοί, κατόπιν εντολής του πάπα, δεν αποδέχθηκαν την κατάργησι της Ουνίας, καθώς απαιτούσαν οι Ορθοδοξοι.  Ετσι, οι Ορθοδοξοι αντιπρόσωποι δήλωσαν, ότι θεωρούν τα εν Μπάλαμαντ γενόμενα βήματα υποχωρητικότητος έναντι των Ουνιτών «ως μη γενόμενα» και επιστρέφουν και πάλι «εις μηδενικήν βάσιν» επί του θέματος της Ουνίας! Κατέκριναν την παρέμβασι του πάπα στον Διάλογο ως απαράδεκτη, καθώς και τους Παπικούς, επειδή εμπαίζουν τους Ορθοδοξους. Συνεπώς ο Διάλογος κατέληξε σε «ουσιαστικό ναυάγιο»8, καθώς οι Ορθοδοξες Εκκλησιες δεν δέχονται να συζητηθή κανένα θεολογικό θέμα με τους Παπικούς προ της οριστικής καταδίκης της Ουνίας και από τις δύο πλευρές.

Αλλα και οι "Κοινές Δηλώσεις", καθώς και το προσχέδιο συμφωνίας στην Αντιοχεια μεταξύ Ορθοδοξων - Αντιχαλκηδονιων κατακρίθηκαν από πολλούς Ορθοδοξους, με αποτέλεσμα να θεωρήται ουτοπία η ένωσις με τους Αντιχαλκηδονιους, αν δεν αποδεχθούν όλες τις Οικουμενικές συνόδους. Ευχόμαστε οι αντιδράσεις να συνεχισθούν, ούτως ώστε και οι "Κοινές Δηλώσεις" να καταδικασθούν οριστικά και η παροχή μυστηρίων η η από κοινού τέλεσις ορισμένων μυστηρίων (όχι θεία λειτουργία) που έχουν συμφωνηθή στην Αντιοχεια (και τα οποία, απ ο,τι γνωρίζουμε, εφαρμόζονται πολύ περιορισμένα) να εξαλειφθούν. Πολύ περισσότερο να μη αποτολμηθή κάποια συμβιβαστική ένωσις, η οποία αναμφίβολα θα διχάση την Ορθοδοξο Εκκλησια.  Αλλωστε οι ενωτικές προσπάθειες του κ  αιώνος όχι μόνο δεν επέφεραν την επιστροφή των ετεροδόξων στην Μια Εκκλησια, αλλά αντιθέτως διέσπασαν και την Ορθοδοξια, γεγονός που αποδεικνύει την πλήρη αποτυχία τους. Ελπιζουμε δε, ότι ο ευσεβής κλήρος και λαός των Τοπικών Εκκλησιων θα εντείνη τον αγώνα του, προκειμένου να καταστείλη ολοκληρωτικά κάθε οικουμενιστική ενέργεια, αλλά και κάθε απαράδεκτη η διπλωματική δήλωσι των Οικουμενιστών, η οποία προσβάλλει την Ορθοδοξο ευαισθησία του και ταπεινώνει με ανάρμοστο τρόπο την Ορθοδοξο συνείδησί του.

Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφέραμε, ότι οι ανωτέρω σποραδικές, ανεπίσημες και άνευ συνοδικών αναγνωρίσεων απαράδεκτες ενέργειες η απόψεις μεμονωμένων Οικουμενιστών δεν συνιστούν επίσημη διακήρυξι αιρέσεως, εφόσον δηλαδή δεν έχουν παγιωθή η εγκριθή από τις Ορθοδοξες Εκκλησιες. Την άποψί μας αυτή αποδέχονται πλήρως ακόμη και ολόκληρη παλαιοημερολογιτική παράταξις, οι οποίοι λέγουν:

«Πρωτίστως δεν είναι ορθόν, αλλ ούτε και δίκαιον, να χαρακτηρίζεται και θεωρήται μία Τοπική Εκκλησια συνολικώς ως οικουμενιστική, επειδή ένας αριθμός, ενίοτε μάλιστα μικρός, κληρικών της είναι όντως Οικουμενισταί: αυτοί βεβαίως δεν ταυτίζονται με την τοπικήν Εκκλησιαν. Αι Τοπικαί Ορθοδοξοι Εκκλησιαι σήμερον είναι κατά βάθος αντι-οικουμενιστικαί· η αδράνεια της σιωπώσης πλειοψηφίας δεν σημαίνει οπωσδήποτε συμφωνίαν και επιδοκιμασίαν των οικουμενιστικών πράξεων και διδασκαλιών. Δεν θα πρέπει να λησμονήται, ότι καμμία Τοπική Εκκλησια δεν εκήρυξε συνοδικώς το κύριον δόγμα του Οικουμενισμού ως πιστευτέαν και αναγκαίαν δια την σωτηρίαν διδασκαλίαν της Ορθοδοξου Εκκλησιας· αλλ ούτε και πανορθοδόξως διεκηρύχθη ποτέ τούτο»9. Μετά από αυτή την ομολογία «τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;»10