Το να λέω ότι ο άλλος δεν είναι πλησίον και δεν με βοηθάει, είναι η μισή αλήθεια, η άλλη μισή είναι ότι εγώ δεν θέλω να βοηθήσω και να σταθώ και να τον κάνω αυτόν τον άνθρωπο πλησίον, να τον αναπαύσω. Καταλάβατε; Κι αυτό είναι το πιο τραγικό από όλα. Αυτός ο άνθρωπος κάνει εδώ, το επιτίμιο, τον κανόνα της μοναξιάς του. Κάνει τον κανόνα της δικής του σκληρότητας, πιστέψετε με. Τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια και δεν μπόρεσε να φτιάξει έναν φίλο που να συμπονέσει το δράμα του.
Είναι μία φοβερή ανικανότητα που αγγίζει τα όρια της ψυχικής αναπηρίας. Γιατί; Διότι όταν είμαι ευτυχισμένος, είναι εύκολο να μην χρειάζομαι φίλους. Όταν είμαι δυστυχισμένος έχω ανάγκη να έχω φίλους. Είμαι αναγκασμένος. Τότε είναι που χρειάζεται να εχει φίλους, και παρά ταύτα αυτός, παρά την δυστυχία του, δεν έχει φίλους, δεν έχει έναν άνθρωπο. Και τι κάνει ο Χριστός; Έρχεται και του πετάει την κλωτσιά αυτή, γιατί;
Δεν του πετάει κλωτσιά, του λέει: “πάρε τον κρέββατόν σου και περιπάτει”, σαν να του λέει, “τέλειωσε ο κανόνας σου, πήγαινε να τα αφομοιώσεις στο σπίτι αυτά”. Όχι γιατί εκείνος του είπε: “Κύριε ρίξε με μέσα”. Βλέπετε δεν του λέει: “ρίξε με μέσα”, δεν του λέει “κάτσε εσύ γίνε για μένα”, δεν τον παρακαλεί. Γιατί δεν τον παρακαλεί; Διότι δεν έχει μάθει να έχει σχέσεις, δεν έχει μάθει να ζητάει, γιατί δεν έδινε, δεν έχει μάθει την ανταλλαγή αυτήν, συναισθήματος και σχέσης να την κάνει, δεν ξέρει πως είναι!
Του λέει: κοίταξε, εδώ είμαι τριάντα-οκτώ χρόνια, να κάθομαι. Δε λέει τίποτα το ευαγγέλιο. “Άνθρωπον ουκ έχω, ενώ δε έρχομαι εγώ, άλλος προ εμού καταβαίνει” πήγαινε μόνος του, ε, σπρώξε εσύ έναν άλλον να μπει μέσα, του χρόνου θα σε σπρώξει αυτός να μπεις. Ναι ή όχι; Καταλάβατε; Ακούσατε, αν είδατε την εκπομπή που έχω κάνει στην τηλεόραση με τον Γιανναρά την μέρα του Πάσχα, θα ακούσατε ίσως και την ιστορία εκείνη που είπα σε μια στιγμή για το δωμάτιο, θυμάστε;
Πήγε ένας ασκητής κάποτε και ρώτησε τον άγγελό του τι είναι ο παράδεισος και τι είναι η κόλαση. Είχε την απορία να το μάθει. Και τον παίρνει ο άγγελος και τον πάει σε ένα μεγάλο δωμάτιο σαν και αυτό εδώ. Φανταστείτε αυτό το δωμάτιο να έχει ένα μεγάλο τραπέζι και να είναι μεγάλο όσο το δωμάτιο και εμείς να καθόμαστε γύρω γύρω στο τραπέζι. Στην μέση του τραπεζιού λέει υπήρχε φαγητό και όλοι οι άνθρωποι που ήταν γύρω - γύρω λέει, είχαν τεράστια κουτάλια τα οποία έφταναν το μήκος πόσα να πω δεκαπέντε, δώδεκα μέτρα, θα ήταν από εκεί;
Παίρνανε όλοι φαγητό και όλοι ήταν δυστυχισμένοι, κι όλοι μαλώνανε μεταξύ τους εκεί μέσα και όλοι μένανε νηστικοί. Παίρνανε όλοι το φαγητό, πήγαιναν να το φέρουν πίσω το κουτάλι το ρίχνανε στον τοίχο, χωρίς να φάνε. Άλλος τράβαγε από κει το κουτάλι έβρισκε στον τοίχο στο ντουβάρι δεξιά αριστερά, τα κουτάλια ήταν πολύ μεγάλα. Το φαγητό λοιπόν να αχνίζει, να μυρίζει ωραία, να βουτάνε όλοι για φαΐ, να τραβάνε πίσω και όλοι λέει, μαλώναν, βρίζαν και φωνάζαν εκεί μέσα. Του λέει ο άγγελος: “αυτό είναι η κόλαση” λέει.
“Πάμε να σου δείξω τον παράδεισο τώρα”, λέει. Πάνε σε ένα ακριβώς ίδιο δωμάτιο, με ακριβώς ίδιο τραπέζι με τους ανθρώπους με τα τεράστια κουτάλια, με το φαγητό στην μέση και ήταν όλοι ευτυχισμένοι εκεί πέρα, όλοι τραγουδούσαν και γελούσαν. “Τι γίνεται εδώ (λέει) άγγελε;” “Αυτό (λέει) είναι ο παράδεισος”. “-Και τι διαφέρει αυτό από την κόλαση;” “Α! (λέει), εδώ μάθανε ο ένας να ταΐζει τον άλλονε”. Ταΐζω λοιπόν τον άλλον που φτάνω. Ωραίο ε; Είδατε τι ωραίο που είναι;
Ρίξε έναν εσύ φέτος στην δεξαμενή, να σε ρίξει ο Θεός του χρόνου, ή του χρόνου ή σε λίγο καιρό. Κάθε τόσο ταρασσόταν το ύδωρ, δε ξέρω κάθε πότε, κατά καιρόν, δε λέει κάθε χρόνο, κατά καιρόν. Μπορεί να συνέβαινε αυτό κάθε δύο εβδομάδες, κάθε τρεις, ένα μήνα. Είσαι τόσο βλάκας που δεν μπορείς να αγαπήσεις κανέναν; [τότε] κάνε μια συμφωνία: "Έλα βρε αδελφέ, να ρίξω εγώ τώρα εσένα, να ρίξεις εσύ μετά εμένα". Ούτε συμφωνία μπορούσε να κάνει, τόσο αποξενωμένη ύπαρξη ήτανε. Καταλάβατε;
Κι έρχεται ο Χριστός και τον θεραπεύει, για ποιόν λόγο, ξέρετε γιατί; Για να του πει; “Κοίταξε να δεις αυτή την στιγμή εγώ σε θεραπεύω, άρα ακούστε, υπάρχει τουλάχιστον ένας άνθρωπος για σένα στον κόσμο, αυτός είμαι εγώ. Κοίταξε τώρα εσύ να γίνεις να πλησιάσεις κι εσύ έτσι άλλους ανθρώπους”.
Αυτή είναι η διδασκαλία που του κάνει. “Άνθρωπον ουκ έχω” Τέρμα οι δικαιολογίες! Να, ο πρώτος άνθρωπος εμφανίζεται μπροστά σου και σου κάνει και θαύμα. Σήκω επάνω και το “άνθρωπον ουκ έχω”, από δω και πέρα τέρμα. Έχεις άνθρωπο. Από δω και πέρα κοίταξε να αλλάξεις και συ και να γίνεις άνθρωπος για κάποιον άλλον.
Λοιπόν όταν κάποια μέρα θα βρεθούμε όλοι μαζί κάπου, αν μεν δείτε ότι σας ταΐζουν κάποιοι, σημαίνει ότι είσαστε στον παράδεισο, και ξέρετε πόσο θεολογικό είναι αυτό; Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ακριβώς θεολογικά γράφοντας και μιλώντας, έτσι ακριβώς περιγράφει τα έσχατα. Λέει γίνεται ανάσταση όλων. Όλοι ανίστανται, ο Χριστός ανέστη, η δημιουργία θα αναστηθεί.
Ανίστανται όλοι, αλλά δεν έχουν όλοι μετοχή. Έχουν θέα Θεού, βλέπουν το φαΐ στην μέση, λίγοι όμως μπορούνε να έχουν μετοχή, να φάνε από αυτό. Αυτοί που τρώνε, αυτοί που μετέχουν στα αγαθά λένε ότι ζουν τον παράδεισο. Αυτοί που βλέπουν μόνο αλλά δεν μετέχουν, αυτό είναι κόλαση. Έτσι λέει ο άγιος Μάξιμος. Αυτή είναι η επίσημη διδασκαλία των Πατέρων για τον παράδεισο και την κόλαση, θέα και μετοχή λέγεται παράδεισος, θέα χωρίς μετοχή λέγεται κόλαση.
Δηλαδή ο Θεός δεν κολάζει κανέναν, Θεός ου κολάζει, δεν υπάρχει κόλαση από πλευράς του Θεού. Αυτό είναι μία διδασκαλία πατερική που θα την βρείτε σε πολλούς πατέρες. Δεν κολάζει ο Θεός, κόλαση είναι αυτό το οποίο εσύ έμαθες να κάνεις μέσα στην βασιλεία του Θεού και μέσα στα πράγματα του Θεού. Έτσι έμαθες να ζεις, δεν ξέρεις αυτό το πράγμα, τρομάζεις, αυτό λέγεται ναρκισσιστικός πανικός.
Το βλέπουμε στα ζευγάρια, στις σχέσεις, πολύ αυτό. Μόλις πιάσει το κουτάλι και πάει να ταΐσει τον άλλον, τον πιάνει πανικός! “Εγώ δε θα φάω, εγώ δε θα φάω τώρα, το χάνω αυτό από μένα”. Και χάνει την ζωή του εκεί. Εάν νικήσει αυτόν τον φόβο, (εδώ είναι ο σταυρός), και πει: “Στα κομμάτια να πεθάνω εγώ, να ζήσει όμως εκείνος απέναντι”. Θα δει μετά από λίγο, μόλις ζήσει εκείνος, παίρνει το κουτάλι και τον ταΐζει, και λέει: “Θεέ μου να η ζωή”.
Φτάνουμε σ' αυτό το φοβερό κατώφλι εκεί, φοβερό, φοβερό! Νομίζω οι πνευματικοί έχουνε μεγάλες τέτοιες εμπειρίες. Πριν από λίγο καιρό συνάντησα ένα ζευγάρι, το οποίο για δυόμισι χρόνια στερούσε. Δυο νέα παιδιά νεώτατα και πολύ καλοβαλμένα. Αυτοί οι δυο λοιπόν για δυόμισι χρόνια είχαν να έρθουν σε σαρκική σχέση, με αποτέλεσμα να έχουν φοβερό πρόβλημα, φοβερό πρόβλημα, φοβερό.
Κι άρχισα να το διερευνάω εγώ. Ήρθαν σε μένα, αφού φτάσανε στα όρια της τρέλας, αφού αρρώστησαν, αφού αποκάνανε, λοιπόν, ήλθανε σε μένα. Λοιπόν, και πιάσαμε την κουβέντα. Εγώ διαπίστωσα ότι είχα δυο ανθρώπους που αγαπούσε ο ένας τον άλλον. Προσέξετε όμως, τιμωρούσε ταυτόχρονα ο ένας τον άλλον. Είχε προσβάλει ο ένας τον άλλονε, αυτή ήθελε κάπως να είναι παραπάνω από αυτόν, αυτός ήθελε να είναι παραπάνω από αυτήν.
Υπήρχε ένας ανταγωνισμός, και φτάσανε στο σημείο να μη θέλει να ζητήσει ο ένας από τον άλλον τόσο δα. Ακούστε τι σας λέω τώρα, γιατί είναι φοβερά και παράξενα μαζί αυτά τα πράγματα. Τόσο δα για να μη πέσει στα μάτια του, να μη φανεί κατώτερος, ούτε η ίδια η ερωτική σχέση (επειδή κάποιος έπρεπε να κάνει την αρχή) δε λειτουργούσε πια.
Είδατε; Γιατί έπρεπε να την ξεκινήσει κάποιος. Ε! Αυτός ο κάποιος δεν υπήρχε! Καταλάβατε; Καταλάβατε τι λέω τώρα; Πού φτάνουμε δηλαδή, σε καταστάσεις, και αυτοί τιμωρούσαν ο ένας τον άλλον με ερωτικό και συναισθηματικό αποκλεισμό, με αποτέλεσμα σας είπα να αρρωστήσουν, ακριβώς διότι είχαν αυτό το φοβερό πρόβλημα. Αυτό λέγεται, σας είπα, ναρκισσιστικός πανικός.
Σηκώνω το κουτάλι και λέω, “αυτό είναι δικό μου, για μένα”. Πάω να το δώσω στον άλλον και τρέμω. Αυτό είναι η φιλαυτία, αυτό είναι η αρρώστια αυτή. Η αρρώστια μου αυτή, αυτή είναι η αρρώστια, να ταΐσω τον άλλον, γιατί αν ο άλλος φάει εγώ τι θα φάω; Λιγοστεύει το φαΐ στο μεταξύ, κι αν ζητήσει και δεύτερη μπουκιά και τρίτη; Κι αν ζητήσει δέκα μπουκιές για να μου δώσει αυτός μία; Τι θα απογίνω εγώ; Καταλάβατε;
Τι φοβερά είναι αυτά τα πράγματα! Αυτά με πείθουν εμένα ότι το ευαγγέλιο, σας είπα, δεν είναι κατ' άνθρωπον, δεν είναι από άνθρωπο γραμμένο, δεν είναι ανθρώπινα αυτά. Αν ήταν θα τα είχαμε βρει και πριν. Δεν τα βρήκαμε όμως. Αν διαβάσετε Πλάτωνα, διαβάστε τι θέλετε να διαβάσετε, βρείτε αυτά τα πράγματα πουθενά. Πουθενά! Όλο εξουσία, τιμωρία, κι όλο συγκεντρωτισμό, κι όλο αίμα και μάχες θα βρείτε, τίποτε άλλο δε θα βρείτε.
Τίποτε άλλο δε θα βρείτε, αυτό το πράγμα, αυτή τη σοφία, π ο υ θ ε ν ά αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου