ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΕΞΟΡΚΙΖΟΥΝ?

ΠΩΣ ΕΞΟΡΚΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ;

Το ερώτημα που τίθεται, είναι ανάλογο με τους απόστολους: μπορούν να εξορκιστούν δαίμονες και από αιρετικούς, π.χ. Λατίνους, κάνοντας χρήση του ονόματος του Ιησού Χριστού;  (Κατά Μάρκον, Κεφ. Θ΄  «38 Ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ Ἰωάννης λέγων· Διδάσκαλε, εἴδομέν τινα ἐν τῷ ὀνόματί σου ἐκβάλλοντα δαιμόνια, ὃς οὐκ ἀκολουθεῖ ἡμῖν, καὶ ἐκωλύσαμεν αὐτόν, ὅτι οὐκ ἀκολουθεῖ ἡμῖν.»). Βεβαίως. Στην συνέχεια του ίδιου κεφαλαίου, την απάντηση στην άνωθι ερώτηση έχει δώσει ο Χριστός: «39 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε· Μὴ κωλύετε αὐτόν· οὐδεὶς γάρ ἐστιν ὃς ποιήσει δύναμιν ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου καὶ δυνήσεται ταχὺ κακολογῆσαί με· 40 ὃς γὰρ οὐκ ἔστι καθ' ἡμῶν, ὑπὲρ ἡμῶν ἐστιν»,

Πώς γίνεται όμως αιρετικοί να έχουν τέτοια δύναμη πάνω σε δαίμονες; Σε τι διαφέρουν λοιπόν από τους ορθοδόξους; Η απάντηση και εδώ είναι απλή. Πολλοί είναι εκείνοι που «εν ονόματι του νόμου» κάνουν μηνήσεις και κυνηγούν άλλους, υπερασπιζόμενοι τα συμφέρονται τους, χωρίς όμως και οι ίδιοι να είναι σε όλα νόμιμοι. Οι  φασίστες επίσης, αν και δεν ασπάζονται την δημοκρατία και τις αξίες της, εντούτοις χρησιμοποιούν τις δυνατότητες που αυτή τους δίνει για να κερδίσουν έδαφος και να προβληθούν κομματικά στις ευρύτερες λαϊκές μάζες. Στην περίπτωση των εξορκισμών, οι δαίμονεςαναγκάζονται να υπακούσουν τις περισσότερες φορές στους αιρετικούς, όπως και στους Ορθοδόξους, διότι και οι πρώτοι, όσο και οι δεύτεροι, κάνουν χρήση του ονόματος του Ιησού Χριστού ή του σημείου του σταυρού, τα οποία έχουν  εξουσία επάνω τους. Στην ουσία δηλαδή, οι δαίμονες υποτάσσονται στην Παντοδυναμία του Θεού, όχι στην αίρεση, στο σωστό δόγμα ή στους ανθρώπους. Πολλοί άνθρωποι όμως πλανώνται, διότι δεν αντιλαμβάνονται ότι ο Θεός δρα για τους δαιμονισμένους από φιλανθρωπία και ουδεμία απόδειξη είναι αυτή ότι ο αιρετικός ή μη εξορκιστής έχει τον Θεό «μέσα του». Είτε εξορκιστής, είτε ιερέας, αιρετικός ή μη, εκτελεί χρέη διακονίας, όχι υπερήφανης αλαζονείας καθιστώντας εαυτό «θεούμενο» του Ιησού.

Ιδίως όμως για τον αιρετικό εξορκιστή παραμένουν δύο προβλήματα άλυτα, ένα μικρό και ένα μείζον. Πρώτον η μη ένταξή τους στο μυστήριο του Ορθόδοξου βαπτίσματος, αφήνει αυτούς έκθετους σε μεταφυσικούς κινδύνους, που έχουν προεκτάσεις και στον φυσικό κόσμο. Παίζουν με την φωτιά αλλά δεν το καταλαβαίνουν τις περισσότερες φορές, και σίγουρα εδώ έχει να κάνει η φιλανθρωπία του Θεού και η οικονομία Του για όλο τον κόσμο, κάθε φορά που τα βγάζουν πέρα αλώβητοι. Δεύτερον και κυριότερο, υπάρχει η πιθανότητα μη συμμετοχής στην βασιλεία του Θεού κατά την ημέρα της κρίσης.  Διότι ο Χριστός μαρτυρά πως στην βασιλεία Του δεν χωρά ο κάθε ένας που κράζει «Κύριε, Κύριε», ούτε εκείνος που στην βιολογική του ζωή προφήτευσε στο Όνομά Του ή εξόρκισε ακόμη καιδαίμονες με Αυτό (1). Οι  αιρετικοί σκορπίζουν ανθρώπους από την βασιλεία του Θεού, Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ΄ «30 ὁ μὴ ὢν μετ' ἐμοῦ κατ' ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει», και ως εκ τούτου έχουν περισσότερες ευθύνες.

Πώς γίνεται όμως να συμβαδίζει, ρωτούν ορισμένοι, το Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ΄«30 ὁ μὴ ὢν μετ' ἐμοῦ κατ' ἐμοῦ ἐστι» (2) που κάποτε χρησιμοποίησε ο Μπους και το Κατά Μάρκον, Κεφ. Θ΄ «40 ὃς γὰρ οὐκ ἔστι καθ' ἡμῶν, ὑπὲρ ἡμῶν ἐστιν» (3); Συνήθως αυτοί που βρίσκουν αντίκρουση σε αυτά τα εδάφια τα διαβάζουν ξεχωριστά το ένα από το άλλο, με συνέπεια να πλανώνται. Στο Κατά Μάρκον, Κεφ. Θ΄ 40 βλέπει κανείς, πως ο Χριστός δηλώνει στους μαθητές Του, ότι όποιος δεν είναι εναντίων τους είναι στην ουσία μαζί τους. Δηλαδή όποιος είναι ανεκτικός απέναντι στον Χριστό και δεν Τον πολεμά είναι μαζί Του. Συνέπεια τούτου του λόγου είναι πως εκείνος που δεν είναι μαζί με τον Χριστό (κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ΄ 30), και δηλαδή βάση του Κατά Μάρκον, Θ΄40, εκείνος που δεν είναι ανεκτικός απέναντί Του και δηλαδή Τον πολεμά, είναι εναντίον Του. Καμία λοιπόν αντίκρουση, κανένας «φασισμός» ή «βία» εκ μέρους του Θεού. Μόνος του ο άνθρωπος γίνεται εχθρός προς τον Θεό, όχι το αντίστροφο.

Σημειώσεις

1. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ζ΄ «21 Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι, Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ' ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 22 πολλοὶ ἐροῦσίν μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; 23 καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι Οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν.»

2. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ΄ «24 οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἀκούσαντες εἶπον· Οὗτος οὐκ ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια εἰ μὴ ἐν τῷ Βεελζεβοὺλ, ἄρχοντι τῶν δαιμονίων. 25 εἰδὼς δὲ ὁ Ἰησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν αὐτοῖς· Πᾶσα βασιλεία μερισθεῖσα καθ' ἑαυτὴν ἐρημοῦται, καὶ πᾶσα πόλις ἢ οἰκία μερισθεῖσα καθ' ἑαυτὴν οὐ σταθήσεται. 26 καὶ εἰ ὁ σατανᾶς τὸν σατανᾶν ἐκβάλλει, ἐφ' ἑαυτὸν ἐμερίσθη· πῶς οὖν σταθήσεται ἡ βασιλεία αὐτοῦ; 27 καὶ εἰ ἐγὼ ἐν Βεελζεβοὺλ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, οἱ υἱοὶ ὑμῶν ἐν τίνι ἐκβάλλουσι; διὰ τοῦτο αὐτοὶ κριταὶ ἔσονται ὑμῶν. 28 εἰ δὲ ἐγὼ ἐν Πνεύματι Θεοῦ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, ἄρα ἔφθασεν ἐφ' ὑμᾶς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. 29 ἢ πῶς δύναταί τις εἰσελθεῖν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ ἰσχυροῦ καὶ τὰ σκεύη αὐτοῦ ἁρπάσαι, ἐὰν μὴ πρῶτον δήσῃ τὸν ἰσχυρόν; καὶ τότε τὴν οἰκίαν αὐτοῦ διαρπάσει. 30 ὁ μὴ ὢν μετ' ἐμοῦ κατ' ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει.»

3. Παρουσιάζονται και τα δύο αυτά εδάφια σε αυτή την ενότητα, διότι αναφέρονται κατά την διάρκεια εξορκισμών στην Αγία Γραφή.