Είσοδος στην κατάπαυση του Θεού

Ας δούμε όμως για λίγο, τι είναι η ΄΄κατάπαυση΄΄ του Θεού.
O απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του, αναπτύσσει το θέμα της καταπαύσεως, εξηγώντας το χωρίο Ψαλμοί 94 (95 Μασωρ.): 7 - 11. Εκεί το Πνεύμα το Άγιο, (μεταξύ άλλων) λέει για τους Ισραηλίτες που αμάρτησαν και ως αποτέλεσμα γύριζαν επί 40 χρόνια στην έρημο ως το θάνατό τους:
"...σήμερον, εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μη σκληρύνητε τας καρδίας υμών ως εν τω παραπικρασμώ... επείρασαν οι πατέρες υμών ...ως ώμοσα εν τη οργή μου ει εισελεύονται εις την κατάπαυσίν μου".

Ο απόστολος λοιπόν, στην προς Εβραίους επιστολή, 3/γ: 7 - 4/δ: 11, εξηγεί ότι η ΄΄κατάπαυση΄΄, δεν ήταν απλώς το να κληρονομήσουν τη γη της Επαγγελίας οι Ισραηλίτες, αλλά ότι η γη της Επαγγελίας ήταν τύπος της αληθινής ΄΄κατάπαυσης΄΄ του Θεού. Συγκεκριμμένα στο 4/δ: 3 - 11 λέει:

"3. Εισερχόμεθα γαρ εις την κατάπαυσιν οι πιστεύσαντες, καθώς είρηκεν: ΄΄Ως ώμοσα εν τη οργή μου, ει εισελεύσονται εις την κατάπαυσίν μου΄΄ καίτοι των έργων από καταβολής κόσμου γενηθέντων. 4. Είρηκε γαρ που περί της εβδόμης ούτω: ΄΄και κατέπαυσεν ο Θεός εν τη ημέρα τη εβδόμη από πάντων των έργων αυτού΄΄ 5. και τούτω πάλιν: ΄΄Ει εισελεύσονται εις την κατάπαυσίν μου΄΄. 6. Επεί ουν απολείπεταί τινας εισελθείν εις αυτήν, και οι πρότερον ευαγγελισθέντες ουκ εισήλθον δι' απείθειαν, 7. πάλιν τινά ορίζει ημέραν, σήμερον, εν Δαβίδ λέγων, μετά τοσούτον χρόνον, καθώς είρηται: ΄΄σήμερον εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μη σκληρύνητε τας καρδίας υμών΄΄. 8.Ει γαρ αυτούς ο Ιησούς (του Ναυή) κατέπαυσεν, ουκ αν περί άλλης ελάλει μετά ταύτα ημέρας. 9. άρα απολείπεται σαββατισμός τω λαώ του Θεού.10. Ο γαρ εισελθών εις την κατάπαυσιν αυτού και αυτός κατέπαυσεν
από των έργων αυτού, ώσπερ από των ιδίων ο Θεός. 11. Σπουδάσωμεν ουν εισελθείν εις εκείνην την κατάπαυσιν..."

O απόστολος λοιπόν, αφού εξηγεί ότι κάποιοι θα έπρεπε να εισέλθουν στην κατάπαυση του Θεού, μια και οι Ισραηλίτες εκείνοι δεν εισήλθαν, και αφού εξηγεί ότι η γη της Επαγγελίας δεν ήταν η σπουδαιότερη κατάπαυση, στο εδάφιο 7 μιλάει για τον Δαβίδ. Λέει, ότι αν η κατάπαυση ήταν εκείνη στην οποία εισήγαγε τους Ισραηλίτες ο Ιησούς του Ναυή, δεν θα έγραφε μετά από τόσα χρόνια στον καιρό του Δαβίδ, τη λέξη: "σήμερον". Συνεπώς, εφ' όσον ο Δαυίδ μιλούσε περί άλλης ΄΄καταπαύσεως΄΄, ΄΄απομένει σαββατισμός για το λαό του Θεού΄΄. Και στο εδάφιο 11, παροτρύνει τους Χριστιανούς, να προσπαθήσουν να εισέλθουν στην κατάπαυση του Θεού.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα της προς Εβραίους επιστολής λοιπόν, η ΄΄κατάπαυση΄΄ του Θεού, δεν είναι κάτι που τελείωσε, ούτε κάτι που αφορά μόνο το Θεό. Αφορά όλους τους Χριστιανους, σύμφωνα και με το χωρίο Αποκάλυψις 14/ιδ΄ 13:"...μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ' άρτι. Ναι, λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαήσονται εκ των κόπων αυτών, τα γαρ έργα αυτών ακολουθεί μετ' αυτών".

Ήδη λοιπόν από τον 1ο αιώνα που γράφτηκαν αυτά τα λόγια, οι κεκοιμημένοι εν Κυρίω (Χριστιανοί), εισέρχονται στην ΄΄κατάπαυση΄΄ του Θεού, και αναπαύονται από τα έργα τους, όπως ο Θεός αναπαύθηκε από τα δικά Του.

Ας γυρίσουμε για λίγο στον Αδάμ, να θυμηθούμε τι του είπε ο Θεός μετά την αμαρτία του:
"...επικατάρατος η γη εν τοις έργοις σου εν λύπαις φάγη αυτήν πάσας τας ημέρας της ζωής σου ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σοι, και φάγη τον χόρτον του αγρού εν ιδρώτι του προσώπου σου φάγη τον άρτον σου έως του αποστρέψαι σε εις την γην, εξ ής ελήμφθης..." (Γένεσις 3/γ΄ 17 - 19).

Σύμφωνα με τα λόγια αυτά, ο Αδάμ όταν ήταν στον παράδεισο βρισκόταν στην ΄΄κατάπαυση του Θεού΄΄. Η ΄΄κατάπαυση του Θεού΄΄, ήταν η ΄΄ανάπαυσή Του΄΄ από πάντων των έργων του, στην οποία συμμετείχε ο Αδάμ. Τι ήταν λοιπόν η εργασία με τον ιδρώτα του Αδάμ; Μα φυσικά ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ της κατάπαυσης του Θεού από τα έργα του! Ο Αδάμ εργαζόμενος σκληρά, θα ελάμβανε το αντίθετο απ' αυτό που απολαμβάνουν ΄΄οι αποθανόντες από τώρα΄΄, καθώς ΄΄αναπαύονται από των έργων τους. (Αποκάλυψις 14/ιδ΄ 13). Πρόκειται για την έξοδο του Αδάμ από την κατάπαυση του Θεού, την οποία απολάμβανε όσο βρισκόταν στο ΄΄καθ' ομοίωσιν΄΄. Πρόκειται για την πτώση του από την 7η δημιουργική ημέρα.

Είναι η ίδια κατάπαυση στην οποία ήλπιζε ο Λάμεχ, όταν προφητικά ονόμασε το γιο του: ΄΄Νώε΄΄:
΄΄και επωνόμασεν το όνομα αυτού Νωε λέγων: "Ούτος διαναπαύσει ημάς από των έργων ημών και από των λυπών των χειρών ημών και από της γης, ης κατηράσατο Κύριος ο Θεός"΄΄. (Γένεσις 5/ε΄ 29).

Ο Λάμεχ γνώριζε ότι παρά την κατάρα του Θεού επί της γης, υπήρχε ακόμα κατάπαυση! Προεφήτευσε λοιπόν, ότι ο Νώε θα είχε το ρόλο του σ' αυτό το Θεϊκό σχέδιο να εισέλθουν οι δίκαιοι στην ΄΄κατάπαυση του Θεού΄΄.

Εδώ τίθεται το σημαντικο στοιχείο του χρόνου και της σχέσεως μεταξύ των δημιουργικών ημερών. Αν ο Αδάμ με την αμαρτία του ξέπεσε από την 7η δημιουργική ημέρα, σε ποια ημέρα βρέθηκε;

Είναι σπουδαίο το ότι από τις 7 δημιουργικές ημέρες που αναφέρει η Γένεσις, η μόνη που δεν τελείωσε, είναι η 7η! Για όλες τις προηγούμενες, αναφέρεται: "και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωί, ημέρα τάδε". (Γένεσις 1/α΄ 5, 8, 13, 19, 23, 31). Για την εβδόμη αντιθέτως, (αλλά κυρίως για την ογδόη, την πρώτη ημέρα τής καινής κτίσης), ισχύει το χωρίο του Ζαχαρία 14/ιδ΄ 6,7, που αναφέρει ότι δεν τελειώνουν ποτέ, ότι είναι η αιώνια ανέσπερη ημέρα του Κυρίου: "εν εκείνη τη ημέρα ουκ έσται φως και ψύχος και πάγος (έσται μίαν ημέραν, και η ημέρα εκείνη γνωστή τω Κυρίω, και ουχ ημέρα και ου νυξ, και προς εσπέραν έσται φως".

Η έμεση παραπομπή του χωρίου στις δημιουργικες ημέρες της Γενέσεως είναι σαφής. Σκοπίμως το χωρίο αντιτίθεται στις έξι πρώτες δημιουργικές ημέρες, οι οποίες έχουν ΄΄εσπέρα και πρωί΄΄. Εδώ όμως, ΄΄και προς εσπέραν έσται φως΄΄. Αυτή είναι η ημέρα του Κυρίου και των αγίων Του, όπως φαίνεται στο προηγούμενο χωρίο, το Ζαχαρίας 14/ιδ΄ 5: "και ήξει Κύριος ο Θεός μου και πάντες οι άγιοι μετ' αυτού".

Πώς γνωρίζουμε όμως, ότι εδώ μιλάει και για την 7η και όχι μόνο για την 8η δημιουργική ημέρα, στην οποία αναφέρονται κάποιοι πατέρες;
Η απάντηση είναι ότι μιλάει και για τις δύο αυτές ημέρες ταυτόχρονα, γιατί η 7η και η 8η ημέρα σχετίζονται! Αυτό όμως θα πρέπει να το εξηγήσουμε:

Ας πάρουμε ως παράδειγμα την εβδομάδα. Οι Ισραηλίτες ξεκινούσαν από την 1η ημέρα, και έφθαναν στην 7η, που ήταν το Σάββατο. Τότε δεν εργάζονταν, επειδή αυτή η ημέρα ήταν τύπος της 7ης δημουργικής ημέρας του Θεού, κατά την οποία Εκείνος΄΄ανεπαύθη΄΄ και ΄΄την αγίασε΄΄. (Έξοδος 20/κ΄ 8 - 11).
Στη Χριστιανική εποχή, χρησιμοποιούμε ως ημέρα αναπαύσεως κυρίως την Κυριακή, επειδή σ' αυτήν αναστήθηκε ο Κύριος και έτσι αυτή απέκτησε την αξία της ημέρας σωτηρίας (΄΄καταπαύσεως΄΄) του ανθρώπου, και προεικόνισε την πρώτη ημέρα τού μέλλοντος αιώνα. Έτσι η Κυριακή εκτός από 1η ημέρα της εβδομάδος, είναι και η ημέρα καταπαύσεως των Χριστιανών, δηλαδή ημέρα Σαββατισμού (αναπαύσεως)! Είναι όμως ταυτόχρονα και η επομένη του Σαββάτου, που κορυφώνει την εβδομάδα, δηλαδή 8η! Εξαρτάται δηλαδή πώς θα τη μετρήσει κάποιος. Μπορεί να θεωρηθεί 1η, Σάββατο, ή 8η ημέρα της εβδομάδος.Μάλιστα στην Αγία Γραφή αναφέρεται και ως "μία τών Σαββάτων" (Πράξεις 20/κ΄ 7).

Πώς θα μπορούσε αυτό να συμβεί με την 7η δημιουργική ημέρα;
Αυτό έχει σχέση με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το χρόνο. Και στο δημιουργικό σχέδιο του Θεού, ο χρόνος μπορεί να γίνει αντιληπτός με δύο διαφορετικούς τρόπους: 1. Γραμμικός χρόνος, και 2. (και Χριστιανικότερον) Σταυρικός χρόνος.