Η δαιμονική κατοχή δεν είναι μια έγκυρη ψυχιατρική ή ιατρική διάγνωση που αναγνωρίζεται από είτε το DSM-IV ή το ICD-10, και πράγματι, δεν υπάρχει καμία επιστημονική βάση για μια τέτοια πεποίθηση. Οι άνθρωποι εκείνοι που δηλώνουν φανερά μια πίστη στη δαιμονική κατοχή μερικές φορές εσφαλμένα έχουν αποδώσει τα συμπτώματα που συνδέονται με τις διανοητικές ασθένειες όπως η υστερία, η μανία, η ψύχωση, ή η διαχωρίσιμη αναταραχή ταυτότητας στην κατοχή. Υπάρχει, εντούτοις, μια διανοητική ασθένεια αποκαλούμενη δαιμονομανία ή δαιμονοπάθεια. Αυτό είναι μια μονομανία στην οποία ο ασθενής πιστεύει ότι κατέχεται από έναν ή περισσότερους δαίμονες.
Από μια άλλη άποψη, εκείνοι που κατηγορούν άλλους για την δαιμονο-κατοχή πρέπει να αναφερθούν επίσης. Σε περιπτώσεις όπως εκείνους των μαγισσών του Σάλεμ ή των καλογριών που κατηγόρησαν τον πατέρα Urbain Grandier, αντιμετωπίζουμε μια συλλογική υστερία, που περιλαμβάνει περισσότερα από ένα πρόσωπα «μεταδοτικά» που πείθονται για εκείνη την «αλήθεια». Σε ιδιαίτερες περιπτώσεις (μερικές φορές ένας μικρός αριθμός προσώπων, δηλ. μερικά μέλη μιας οικογένειας ή μιας μικρής ομάδας φίλων, αλλά γενικά ενός ατόμου) η κατηγορία της κατοχής δαιμόνων προκαλείται λόγω των ασθενειών προαναφερθεισών ή του φαινόμενου της συλλογικής υστερίας. Μια άλλη περίπτωση που είναι απαραίτητη για να αναφέρει είναι αυτή της προσομοίωσης· η προσομοίωση θεωρείται γενικά ψυχολογική αλλαγή της ανθρώπινης συμπεριφοράς παρά μια ψυχιατρική ασθένεια, αλλά υπάρχει σε περιπτώσεις ιατρικής προσομοιωτών διανοητικά άρρωστων που ενεργούν από τον εξαναγκασμό. Ήταν κοινή η περίπτωση παιδιών και εφήβων που κατηγορούσαν ανθρώπους να τα έχουν μαγέψει για την κατοχή αυτή και να προφασίζονται πως κατέχονται από δαίμονα, και ζητώντας συγγνώμη αργότερα για αυτό· δυστυχώς, λόγω των διαδικασιών που πραγματοποιήθηκαν από τα θρησκευτικά δικαστήρια, γενικά εκείνοι οι αθώοι είχαν χάσει ήδη τις ζωές τους, και αυτή ήταν η αιτία πολλές από εκείνες τις συγγνώμες: το συναίσθημα της ενοχής, ή η τύψη. Υπήρξαν διάφορες περιπτώσεις της προσομοίωσης στην Αγγλία, οι περισσότερες από τις μεταξύ 1533 και 1697, έως ότου απαγορεύθηκαν οι κατηγορίες που γίνονταν από παιδιά το 1718· υπήρξαν περιπτώσεις της προσομοίωσης στη Γαλλία και την Αμερική επίσης· θεωρείται ότι η συλλογική υστερία που παρήγαγε την κατηγορία ενάντια στον Urbain Grandier άρχισε από μια περίπτωση της προσομοίωσης. Μένει να ειπωθεί ότι ένα πρόσωπο εύκολο να επηρεαστεί μπορεί να πειστεί από τρίτους για δαίμονο-κατοχή. Η υστερία είναι το πρώτο βήμα σε όλες τις άλλες αναφερθείσες προηγουμένως ασθένειες, και είναι πιο κοινό στις γυναίκες απ’ ό,τι στους άνδρες, κατά συνέπεια ο αριθμός «δαιμονισμένων» ανθρώπων και κατηγόρων να ήταν υψηλότερος στις γυναίκες απ’ ό,τι στους άνδρες· τέτοιος ήταν ο αριθμός ανθρώπων που σκοτώθηκαν από εκείνες τις κατηγορίες επίσης.
Η ιατρική μπορεί να εξηγήσει μερικές πτυχές των «συμπτωμάτων» που παρουσιάζονται από εκείνα τα πρόσωπα που κατέχονται σύμφωνα με τους ισχυρισμούς· είναι γνωστό ότι η «υπερφυσική δύναμη» είναι κοινή σε μερικές περιπτώσεις της παραφροσύνης (μανιακοί, energumens, κ.λπ.).
Το θέμα της κατοχής δαιμόνων κατά πολύ καλύτερα έχει χρησιμοποιηθεί από τον κινηματογράφο από τη λογοτεχνία. Ίσως ο πιο γνωστός τίτλος στο θέμα είναι εξορκιστής (και βιβλίο και κινηματογραφικό έργο), το οποίο απεικονίζει μια χαρακτηριστική μεσαιωνική περίπτωση της δαιμονικής κατοχής στην οποία το θύμα παρουσιάζει όλα απαραίτητα χαρακτηριστικά για να επιβεβαιώσει τη θέση. Την ταινία, του 1973, σατίρισε αργότερα το 1990 το έργο «Repossessed» Το «τέλος των ημερών» (1999) παρουσιάζει μια άλλη μορφή δαιμονικής κατοχής που προτείνεται από τον Hilarius.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου