Είναι η περίοδος των ευαγγελίων του Ιωάννη και ο Ιωάννης ξέρετε πόσο πλούσιος θεολογικά είναι... έτσι ένας μεγάλος, είναι ό Θεολόγος, Ιωάννης ο Θεολόγος ο πρώτος της εκκλησίας και μάλιστα ονομάστηκε έτσι ακριβώς διότι υπήρξε ακριβώς μαθητής της αγάπης, “πλήρης ον αυτής της αγάπης, πλήρης γέγονε και της θεολογίας” λέει γι αυτόν η υμνογραφία, όποιος είναι πλήρης αγάπης γίνεται και πλήρης θεολογίας.
Εάν δεν υπάρχει αγάπη στον Θεό δεν υπάρχει και θεολογία, υπάρχει νομική, υπάρχει δικαστική, υπάρχει... αλλά θεολογία δεν υπάρχει. Πρέπει να αγαπάει κανείς τον Θεό για να θεολογήσει σωστά, γιατί αν δεν αγαπά τον Θεό η θεολογία του θα είναι εχθρική για τον άνθρωπο και για τον Θεό. Ασχέτως αν δεν το καταλαβαίνει αυτός, ασχέτως εάν είναι σε "θρόνο θεολογίας υψηλό".
“Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού μαθηταίς: ταύτα εντέλλω υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους”, λέει εδώ. Μοναδική εντολή που σας δίνω είναι να αγαπάτε αλλήλους. Αυτή η μοναδική εντολή βέβαια ξέρουμε όλοι μας τι βάρος έχει, και πως είναι ουσιαστικά το σημείο στο οποίο συγκλίνουν όλη η χριστιανική πραγματικότητα όλοι οι αγώνες, όλη η ασκητική.
Ο σκοπός της ασκήσεως στην ορθόδοξη εκκλησία, δεν είναι να αποκτήσω χαρίσματα, δεν είναι να αποκτήσω αρετές, ούτε καν αρετές, αλλά είναι να αποκτήσω αγάπη. Είναι ένας αγώνας ο οποίος γίνεται επειδή αντιλαμβάνομαι ότι δεν αγαπώ. Κι είναι ευτυχής αυτός που αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να αγαπήσει. Είναι ευτυχής αυτός ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι η αρρώστια του η πραγματική έγκειται στο ότι δεν μπορεί να αγαπήσει.
Να αγαπήσει πράγματι με τον τρόπο με τον οποίο η αγάπη πράγματι είναι. Όταν βλέπετε ένα ζευγάρι το οποίο αγαπιέται όπως λέει και παραμένει ίδιο για δεκαετίες κι ο καθένας είναι ουσιαστικά κλεισμένος στον εαυτό του, τι είδος αγάπης είναι αυτό; Είναι αγάπη, είναι αυτό που λέει ο αβάς Ισαάκ “αγαπώ αγαπείσαι”. Θέλω να αγαπήσω, μ' αρέσει να αγαπώ, έλα όμως που δεν είναι τόσο εύκολο!
Αυτό το πράγμα, πώς μαθαίνει κανείς την αγάπη; Τι είναι αυτό το πράγμα, το μέγιστο αυτό μάθημα; Το μέγιστο μάθημα είναι το να αγαπούμε και μετά έρχονται τα χαρίσματα όταν μάθω να αγαπώ, αλλιώς τα χαρίσματα είναι κ α τ α σ τ ρ ο φ ι κ ά. Ό,τι χάρισμα κι αν λάβω, αν δεν έχω μάθει να κινούμαι λίγο προς την αγάπην, έστω πέφτοντας και σηκωνόμενος, το χάρισμα, ό,τι χάρισμα και να μου δοθεί θα με καταστρέψει. Και θα χρησιμοποιηθεί και από μένα προς την καταστροφή άλλων άθελά μου.
Λοιπόν η απόκτηση της ασκητικής είναι η απόκτηση της αγάπης, είναι μία κοινωνική ασκητική η ορθόδοξη ασκητική. Δε πιάνουν τα βουνά γιατί μισούν τους ανθρώπους οι ασκητές και οι μοναχοί. Εάν το κάνει κανείς αυτό, θα πλανηθεί ως μοναχός. Πηγαίνει έξω για να μάθει, να φύγει λίγο από την τύρβη, να κλειστεί λίγο στο κελί το εσωτερικό, να απραγμονήσει λίγο, να αδιαφορήσει, να αναπαυθεί λίγο από την μέριμνα του κόσμου και να δει την ασθένειά του και να ζητήσει τα ανάλογα φάρμακα.
Αυτό είναι ο μοναχισμός, δεν είναι ένδειξη αυτόματης αγιότητας, είναι όμως ένδειξη ανθρώπου ο οποίος καταλαβαίνει τι πρέπει να κάνει. Γιατί και εμείς όσοι μένουμε στον κόσμο αν δεν απραγμονήσουμε, αν δεν αμεριμνήσουμε, αν δεν σχολάσουμε λίγο, αν δε κλειστούμε και μεις λίγο στα πνευματικά μας και στον εαυτό μας πάλι και εμείς δεν θα βγάλουμε άκρη.
Ε, ο μοναχός αφού καταλαβαίνει ότι έτσι είναι τα πράγματα κάνει το μεγάλο βήμα άμεσα. Πιο εσχατολογικό είναι το βήμα αυτό. Εγώ μπορώ να επαινώ τους μοναχούς διότι δεν είμαι μοναχός. Αν ήμουν μοναχός θα λέγατε πως επαινώ τον εαυτόν μου. Αλλά δεν είμαι μοναχός και μπορώ να τα λέω αυτά.
Λοιπόν έτσι προχωρεί κανείς και εκεί καταλαβαίνει το μεγάλο έλλειμμα, καταλαβαίνεις δηλαδή ότι ο Θεός για έναν λόγο που δεν τον ξέρουμε και δεν μπορούμε να τον φανταστούμε είναι αγάπη. Και μάλιστα μια αγάπη ανεκλάλητη, φοβερά ταπεινή, μια αγάπη αδιανόητα ευγενική. Και με τον τόπο αυτό αρχίζω εγώ να καταλαβαίνω την δική μου αρρώστια. Και καταλαβαίνοντας την ασθένειά μου αρχίζει η άσκηση προκειμένου να προχωρήσω προς τα εκεί που με καλεί ο Θεός,Γι αυτό ο μοναχός κάνει την ακτημοσύνη, εμείς δεν έχουμε την ακτημοσύνη, αλλά εμείς έχουμε τον νόμο της χρείας, έτσι δεν είναι; Δηλαδή τι μας χρειάζεται, αυτά να έχουμε. Να έχουμε σα να μην έχουμε, έτσι δεν είναι; Γιατί (ο μοναχός κάνει την ακτημοσύνη); Για να είναι στραμμένος ο νους συνέχεια σ' αυτό το πράγμα: στο να ακολουθείς αυτόν ο οποίος σου δείχνει το φως το εσωτερικό και σου δίνει την βασιλεία, την οδό της βασιλείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου