ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΣ

ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΣ (ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΣ)

Δαιμονιζόμενος ονομάζεται εκείνος που κατέχεται από δαιμόνιο.

Οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι υπάρχουν αγαθοί και πονηροί δαίμονες και στους τελευταίους απέδιδαν πάσα νόσο και γενικά κάθε κακοτυχία ή καταστροφή. Στην Αίγυπτο μάλιστα επικράτησε η πεποίθηση, ότι οι δαίμονες δεν εισέρχονται μόνο στα σώματα των ζώντων αλλά και στα σώματα των νεκρών. Γι’ αυτό εκτελούσαν ορισμένους εξορκισμούς, για να απομακρύνουν από την σορό το πονηρό πνεύμα.

Στην Ελλάδα και στην Ρώμη υπήρχε διαφορετική αντίληψη σε σχέση με την υπό πνευμάτων κατοχή. Ο ιερέας ή η ιέρεια, κατεχόμενοι από την θεότητα, συνταυτίζονταν προς αυτήν και είχαν την πεποίθηση πως εκτελούσαν κάποια θεία αποστολή. Αυτό βέβαια δεν συνέβαινε μόνο κατά την μαντεία αλλά και κατά την λατρεία του Διονύσου, της Δήμητρας και άλλων θεών, οι οποίοι εκπροσωπούσαν τις δυνάμεις της φύσης, η διακατοχή των οποίων θεωρείτο ευεργετική για τους ανθρώπους. Γι αυτό ακριβώς οι κατεχόμενοι από υπερφυσικής δύναμης καλούνταν στην Ελλάδα «ἒνθεοι» και «θεόληπτοι», ενώ η λέξη ενθουσιασμός κατά την πρωταρχική της έκδοση, εκδηλώνει ένθεα κατάσταση της ψυχής. Προς την ιδέα της εις τον εμπνευσμένο άνθρωπο κατασκηνώσεως κάποια υπερφυσικής δυνάμεως ανταποκρίνεται η ιδέα της απολυτρώσεως ή χειραφετήσεως της ψυχής από του σώματος, που θεωρούνταν ως δεσμωτήριο. Η απολύτρωση αυτή καλούνταν έκσταση στους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους.

Πηγή: Α. Γ Δαλέζιος, Δρ. Φιλοσοφίας, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 8, σελίδα 816