Ο Παύλος, αντικαθιστώντας το νόμο με την πίστη, ως νέο θεμέλιο του χριστιανισμού, θέλοντας και μη απαρνήθηκε την πατρογονική του θρησκεία. Όπως ο Λούθηρος, ξεκίνησε ως μεταρρυθμιστής, αλλά (καθώς το ένα πράγμα φέρνει το άλλο) κατέληξε επαναστάτης για τους πολλούς και προδότης για τους υπόλοιπους. Τελικά, όπως και να έχει, η ιστορία γράφτηκε για μια ακόμα φορά από τους νικητές. Στην προσπάθεια του να γκρεμίσει τα εμπόδια για τη μαζική και ατελώνιστη εισδοχή μετανοημένων ειδωλολατρών στη νέα πίστη, ο Παύλος έφτασε σε παρεξηγήσιμες ακρότητες. Εβραίος ο ίδιος, διατύπωσε αδιανόητα βαριές κατηγορίες εναντίον των συμπατριωτών του. Αδερφικά αλλά βίαια (στο πνεύμα του «κώλο Έλληνες» που λέμε συχνά πυκνά και εμείς) τους έριξε όλο το φταίξιμο για το θάνατο του Ιησού και τους χαρακτήρισε εχθρούς της ανθρωπότητας, αφού βάζουν φραγμούς στη σωτηρία των υπολοίπων. Τα λόγια του (εκτός πλαισίου πλέον) θα χρησιμοποιηθούν στους επόμενους αιώνες με το χειρότερο τρόπο, από κάθε λογής αντισημίτες.
Τις επόμενες δεκαετίες το ρήγμα Εβραίων και χριστιανών ολοένα διευρύνεται. Μετά τη μεγάλη αλλά αποτυχημένη εξέγερση των Ιουδαίων κατά της Ρώμης και την καταστροφή του Ναού (70 μ.Χ.), οι χριστιανοί καταφέρονται πλέον απροκάλυπτα εναντίον των πρώην ομοϊδεατών τους. Ο ρόλος του Πόντιου Πιλάτου στην ιστορία αναβαθμίζεται και οι Εβραίοι παρουσιάζονται ως αποκλειστικοί φονιάδες του ίδιου του Θεού! Ταυτόχρονα, η νέα κυρίαρχη τάση στον ιουδαϊσμό αποφασίζει να αναθεματίσει από τη μεριά της τους χριστιανούς. Τα χτυπήματα εκατέρωθεν γίνονται συνήθως κάτω από τη ζώνη. Οι Πατέρες της Εκκλησίας θα δώσουν από τον αμέσως επόμενο αιώνα την τελική ιδεολογική μαχαιριά.
Οι Εβραίοι παρανόησαν, κατάλαβαν λάθος τα ίδια τους τα κείμενα. Ενώ ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη είναι γραμμένη συμβολικά, αυτοί (οι χαζοί) την πήραν στην κυριολεξία. Ξεσκολισμένοι στη ρητορική και στη δικανική τέχνη, οι Πατέρες δεν χάριζαν κάστανα και έφτασαν στα όρια της στρεψοδικίας για να αποδείξουν αυτό που ήθελαν. Ο Μωσαϊκός Νόμος είναι λοιπόν μόνο ένας διδακτικός μύθος, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τον εφαρμόζεις. Έτσι, εμφανίστηκαν να οικειοποιούνται πλήρως την κληρονομιά των άλλων (ουσιαστικά τους πήραν και το σπίτι) και, όπως ήταν φυσικό, ανοίχτηκε ένα άνευ προηγουμένου ρήγμα στις τάξεις των πιστών. Η ομάδα των χριστιανών που παρέμεναν πιστοί Ιουδαίοι απομονώθηκε, δέχτηκε πυρά εκατέρωθεν και στους επόμενους αιώνες ολοένα έφθινε. Προτού χαθούν όμως τελείως από την ιστορία, οι «ιουδαιοχριοτιανοί» πρόλαβαν πολλούς αιώνες μετά να κατηχήσουν τον ίδιο τον Μωάμεθ. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι ο μωαμεθανισμός έχει κρατήσει τον Ιησού ως προφήτη, ενώ πήρε σαφώς περισσότερα (τελετουργικά όμως) στοιχεία από τον ιουδαϊσμό.
Γιατί όμως οι χριστιανοί, παρ’ ότι απαλλάχθηκαν έπειτα από μερικές δεκαετίες από τους αμετανόητους Εβραίους, κράτησαν ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη στον ιερό κανόνα; Η απόφαση δεν ήταν εύκολη και προκάλεσε μεγάλους κλυδωνισμούς και νέα διχόνοια. Για πολλούς πιστούς ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης φάνταζε πολύ εκδικητικός και εθνικιστής για τα γούστα τους και προσπάθησαν να τον παραγκωνίσουν. Όμως επικράτησε η πιο νηφάλια παράταξη: Καθετί νέο εκείνη την εποχή ήταν αυτοδικαίως και ανυπόληπτο. Η παλαιότητα λοιπόν των Γραφών έπρεπε να διαφυλαχθεί, για λόγους σοβαρότητας και ισχυρής θεμελίωσης της νέας θρησκείας. ’λλωστε, οι Ρωμαίοι αναγνώριζαν την εβραϊκή ως νόμιμη πίστη με ειδικά δικαιώματα και οι παράγοντες της Εκκλησίας πίστεψαν ότι θα είχαν μια καλύτερη νομική βάση κατά των διωγμών αν διεκδικούσαν και εκείνοι ένα μεγάλο μέρος από την κληρονομιά του επίσημα «αναγνωρισμένου» ιουδαϊσμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου