ΜΗΝΥΜΑ

ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ...ΚΑΠΑΚΩΝΕΙ..ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΔΕΙΑΖΕΤΕ ΤΑ.....ΒΑΡΗ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΣΑΣ!ΚΑΙΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ!ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣΤΕ!!!!....
JellyMuffin.com

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

ΛΟΥΘΗΡΟΣ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΧΩΡΙΚΩΝ



Ενώ λοιπόν όλοι γνωρίζουν τα τετριμμένα και πολύ θετικά στοιχεία για τον Λούθηρο, ελάχιστοι γνωρίζουν άλλες πλευρές της προσωπικότητάς του. Όπως για παράδειγμα ότι το στήριγμά της κίνησής του δεν ήταν τόσο η λαϊκή βούληση, όσο η δύναμη που αντλούσε από «φιλικούς ηγεμόνες»ii. Αυτό το απέδειξε όταν έλαβε χώρα ο λεγόμενος «Πόλεμος των Χωρικών» (1524-25) ο οποίος κατεπνίγη τελικά στο αίμα.
Ασφαλώς δεν θα ισχυριστούμε ότι δεν υπήρχαν και άλλα κίνητρα που οδήγησαν τον καταπιεσμένο αγροτικό κόσμο να εξεγερθεί, τα οποία συνοψίζονται στην «πλήρη σχεδόν παραμέληση των συμφερόντων των αγροτών από τις κυρίαρχες τάξεις (μονάρχες, φεουδάρχες, εκκλησιαστικοί άρχοντες, αστοί)»iii. Όμως, δεν παύει η συγκεκριμένη και «επιβλητικότερη από τις εξεγέρσεις…o πόλεμος των χωρικών, που ξέσπασε στη Γερμανία» να είναι «συνέπεια της λουθηρανικής επανάστασης»iv. Οι χωρικοί δεν είχαν 95 θεολογικές θέσεις σαν τον Λούθηρο, είχαν όμως 12 θέσεις ενάντια στην δουλοπαροικία, τη φορολογία κ.λπ.
Εδώ θα πρέπει να γίνει σαφές, ότι οι κοινωνικές επιδιώξεις που ο Λούθηρος επιζητούσε μέσα από τη θρησκευτική του μεταρρύθμιση, δεν εμπεριείχαν το στοιχείο της βίαιης ανατροπής. Για το λόγο αυτό, ενώ «κατήγγειλε την τυραννία των κοσμικών και προπαντός των εκκλησιαστικών ηγεμόνων, επιρρίπτοντας σ' αυτούς την ευθύνη για τις εξεγέρσεις» των χωρικών, «συγχρόνως στρεφόταν και εναντίον των «απατηλών κηρυγμάτων» των ριζοσπαστικών μεταρρυθμιστών»v όπως ο Τόμας Μύντσερ (δάσκαλος και κληρικός, 1490-1525) που ήταν μεν υπέρμαχος των διακηρύξεων του Λούθηρου, προσέδωσε όμως σε αυτές έντονα κοινωνικό χαρακτήρα, συνδέοντάς τες με μια λαϊκή θεοκρατία που θα ερχόταν ακόμη και μέσα από βιαιοπραγίες vi. Ο Μύντσερ, ήλθε το 1518 σε επαφή με τις μεταρρυθμιστικές ιδέες του Λούθηρου, οι οποίες άσκησαν στη σκέψη του μεγάλη έλξη. Όμως, «με το πέρασμα του χρόνου…όλο και περισσότερο απομακρυνόταν από τα κηρύγματα των λουθηρανών και διαμόρφωνε τη δική του αντίληψη για τη θρησκεία και την κοινωνία. H οριστική ρήξη επήλθε το 1522 στο Νόρντχαουζεν…όπου…εκδιώχθηκε…από τους λουθηρανούς» vii. Στο φυλλάδιό του «Η ευρύτατα απαιτούμενη άμυνα», ο Μύντσερ στράφηκε και εναντίον του Λούθηρου: «Ο ελεεινός κόλακας [ο Λούθηρος] δεν μιλάει για την καταγωγή όλης της κλοπής. Κοιτάχτε τα εδάφη στα οποία φυτρώνουν η τοκογλυφία, η κλοπή και η ληστεία είναι οι άρχοντες και οι ηγεμόνες μας, θεωρούν όλα τα πλάσματα ιδιοκτησία τους: Τα ψάρια στο νερό, τα πουλιά στον αέρα, τα φυτά στο έδαφος, όλα πρέπει να γίνουν δικά τους. Διαδίδουν τις εντολές του Θεού στους φτωχούς και λένε: Ο Θεός πρόσταξε “ου κλέψεις”. Καταπιέζουν όλους τους ανθρώπους και ρημάζουν το φτωχό χωρικό και όλα όσα ζουν – κι όμως αν ο γεωργός διαπράξει το παραμικρό θα τον κρεμάσουν. Οι άνθρωποι θα ελευθερωθούν και μόνο ο Θεός θα είναι κύριός τους» viii.
Ασφαλώς, ο Λούθηρος δεν φέρει ευθύνη για το ότι ένας οπαδός του απομακρύνθηκε από τις βασικές του θέσεις και προχώρησε σε δική του θεωρία. Όμως οι εξαθλιωμένοι χωρικοί εξέλαβαν την αντίθεσή του Λούθηρου με την Παπική Εκκλησία ως επανάσταση, κι επηρεάστηκαν από αυτήν, περιμένοντας υποστήριξη στον ξεσηκωμό τους, ενώ ο τρόπος με τον οποίο ο Λούθηρος αντιμετώπισε την εξέγερση είναι αμφιλεγόμενος: χαρακτήρισε δίκαια τα αιτήματα των χωρικών, δεν ενθάρρυνε όμως την ένοπλη εξέγερση, και όταν αυτή έγινε, παρότρυνε τους ηγεμόνες να τους συντρίψουν.
Οι Ρωμαιοκαθολικοί τον κατηγόρησαν ότι αρχικά ενθάρρυνε τους χωρικούς και όταν είδε ότι θα έχαναν, τους εγκατέλειψε, ενώ ιστορικοί θεωρούν την κίνησή του πολιτική, μια και γνώριζε ότι παρόμοιες εξεγέρσεις στο παρελθόν δεν είχαν καμία τύχη, και τον συνέφερε να συμμαχήσει με τους ηγεμόνες που ήταν ως τότε υποχείρια του παπισμού, ώστε αυτοί να προσχωρήσουν στον Προτεσταντισμό και να στηρίξουν τη Μεταρρύθμιση, παρά με τους χωρικούς, που δεν είχαν ελπίδες επικράτησης, αλλά και να είχαν, δεν επρόκειτο να στηρίξουν τον Λουθηρανισμό λόγω της απομάκρυνσης του Μύντσερ από αυτόνix.
Τελικά, «ο ίδιος ο Λούθηρος, κατήγγειλε τον πόλεμο των χωρικών κι έριξε το βάρος του προς την πλευρά εκείνων που επεδίωκαν τη συντριβή του. Αναπόφευκτα ήρθε η αναχαίτιση του ρεύματος, γιατί οι χωρικοί αποτελούσαν μια απείθαρχη μάζα, που το μεγαλύτερο μέρος της ήταν οπλισμένο με επαγγελματικά εργαλεία, ενώ οι αντίπαλοι τους είχαν αναθραφεί στην τέχνη του πολέμου. Στη Γερμανία σκοτώθηκαν 130.000 χωρικοί, βαπτίζοντας τη μεταρρύθμιση στο αίμα»x. Η τύχη του Τόμας Μύντσερ ήταν ίδια με αυτή των χιλιάδων χωρικών: αφού «νικήθηκε από τον ενωμένο στρατό των Γερμανών ηγεμόνων, ο ίδιος αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε» το 1525 xi.
Είναι σαφές, ότι ακόμη κι αν ο Λούθηρος δεν ήταν άμεσα υπεύθυνος για τις ακρότητες των χωρικών, θα έπρεπε να γνωρίζει το εύφλεκτο περιβάλλον στο οποίο ζούσε και τα προβλήματα των ανθρώπων, ώστε να επιδιώξει και να καταφέρει εξαρχής να διατηρήσει τις ισορροπίες. Ακόμα χειρότερα όμως, ήταν εντελώς αδικαιολόγητος για την τελική θέση που πήρε, στηρίζοντας με ωμό τρόπο τη σφαγή των εξεγερμένων και προτρέποντας σε αυτήν:
«Στην περίπλοκη αυτή κατάσταση που αντιμετώπιζε, ο Λούθηρος εξέδωσε (1524) την Παραίνεση για ειρήνη, μια απάντηση στα Δώδεκα Άρθρα των χωρικών της Σουηβίας... Όχι μόνο δεν παραδεχόταν το δικαίωμα της ανυπακοής, αλλά έφθανε στο σημείο να βεβαιώνει πως το αίτημα της απελευθερώσεως από τη δουλοπαροικία δεν υποστηριζόταν από το Ευαγγέλιο. Παρά την επίκληση θρησκευτικών αρχών και τις παραινέσεις του για μετριοπάθεια, ο Πόλεμος των Χωρικών απλώθηκε σ' ολόκληρη τη νότια και κεντρική Γερμανία, συνοδευόμενος απ' όλη την αγριότητα που χαρακτήριζε τους πολέμους εκείνης της εποχής. Κατά τον Λούθηρο, οι χωρικοί ήταν ένοχοι γιατί αμάρταιναν βαριά απέναντι στο Ευαγγέλιο και έβαζαν σε κίνδυνο το μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα. Εκδήλωσε την αγανάκτηση του σ' έναν εξάψαλμο κατά των ληστρικών και δολοφονικών ορδών των χωρικών, όπου καλούσε τους ηγεμόνες, και «όλους όσους μπορούσαν, να χτυπήσουν, να σκοτώσουν και να μαχαιρώσουν, στα κρυφά ή στα φανερά, έχοντας πάντα κατά νουν πως τίποτε δεν μπορεί να είναι πιο φαρμακερό, επιζήμιο ή διαβολικό από έναν επαναστάτη»xii
Είναι ενδεικτικό της πολιτικής και όχι θεολογικής αντιμετώπισης του ζητήματος, ότι ενώ στο «Παραίνεση για ειρήνη» σημείωνε ότι ούτε οι χωρικοί, ούτε οι ηγεμόνες φέρονταν σαν καλοί Χριστιανοί, και ότι αν γινόταν πόλεμος, και οι δυο θα έχαναν τις αθάνατες ψυχές τους, στο «Κατά των ληστρικών και δολοφονικών ορδών των χωρικών» άλλαζε θέση δηλώνοντας ότι «όποιος σκοτωθεί πολεμώντας στο πλευρό των ηγεμόνων, μπορεί να είναι ένας πραγματικός μάρτυρας στα μάτια του Θεού» xiii.
Μάταια θα προσπαθούσε κάποιος να διακρίνει ποιος αμάρτανε περισσότερο «απέναντι στο Ευαγγέλιο»: οι καταπιεσμένοι χωρικοί λόγω των ακροτήτων που διέπρατταν ή ο Λούθηρος που προέτρεψε ευθέως και με ωμό τρόπο στον σφαγιασμό τους;


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...