Ο ισλαμικός μυστικισμός εκπηγάζει μεν εκ του πρωτογενούς εκείνου μυστικισμού, τελεί δε υπό την επίδραση του νεοπλατωνικού προ πάντων, εν μέρει δε και του ινδικού. Περιώνυμοι μυστικιστές είναι εδώ οι Σουφί της Περσίας, χρησιμοποιούντες κυρίως τον οίνο προς επίτευξη της εκστάσεως, δια της οποίας επέρχεται η συγχώνευση εκείνη μετά της θεότητας. Χαρακτηριστική είναι η προσευχή του Βαγεζίδ Μεσταμί: «Πόσον καιρό ακόμη θα υφίσταται μεταξύ μας το Εγώ και το Εσύ; Άρον το Εγώ μου εκ του μέσου και αφάνισε την προσωπικότητά μου». Τολμηρότερος είναι ο Χουσεΐν Αλ Χαλλάδ εν όσα λέει: «Εγώ είμαι αυτός τον οποίο αγαπώ, και ούτος τον οποίο αγαπώ είναι εγώ. Είμεθα δύο ψυχές ενοικούσες σε ένα σώμα· όταν βλέπεις εμέ, βλέπεις αυτόν, και όταν βλέπεις αυτόν, βλέπεις εμέ». Και ο μέγιστος των μυστικών του Ισλαμισμού, ο Τζελάλ Αλ-Ντιν ρουμί: «Θα ήταν ψεύδος να ομιλώ περί εμού και σου· το Εγώ και το Συ έπαυσε να υπάρχει μεταξύ μας». Και αυτός ο γνωστός θεολόγος του Ισλαμισμού Τζελαλί γνώρισε το μυστικοπαθές βίωμα της ενώσεως μετά του θεού, ως ο ίδιος διηγείται. Τέλος ποιος αγνοεί τους Δερβίσιδες, οι οποίοι μεταπίπτουν σε έκσταση τη βοήθεια κυκλικών περί εαυτούς χορών; Σκοπός αυτών, ως και των Ριφαϊτών, των Σαδιτών, των Ισαβιτών κ. ά. είναι η ένωση και η συγχώνευση μετά του Αλλάχ, είτε ως μέσο χρησιμοποιείται ο χορός, είτε η μουσική, είτε η συχνή επανάληψη της συντόμου ομολογίας της πίστεως ότι «ουδείς υπάρχει θεός πλην του Αλλάχ» (Λα Ιλαχά Ιλλά Ιλλαχού).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου