ΡΩΜΗ ΡΩΜΑΙΟΙ.

ΡΩΜΑΙΟΙ

Ο genius της ρωμαϊκής μυθολογίας προσομοιάζεται προς τον γενέθλιο δαίμονα των Ελλήνων Είναι προσωποποίησης της ψυχής και της ζωικής αρχής και του πνεύματος κάθε ανθρώπου. Ο Genius υπαγορεύει τις σκέψεις και τις πράξεις των ανθρώπων. Η λαϊκή φαντασία προς ερμηνεία του προβλήματος του καλού και του κακού παραδέχθηκε στους ανθρώπους σε 2 δαίμονες, τον καλό και τον κακό, οι οποίοι παλεύουν για να κερδίσουν αυτόν στον οποίο ανήκουν. Ο Βρούτος και ο Κάσιος είδαν τον κακό τους δαίμονα αναγγέλλοντας τον όλεθρό τους. Οι δαίμονες των γυναικών καλούνταν (junones). Πλην των ατομικών γενεθλίων δαιμόνων (genius natalis) υπήρχαν και οικογενειακοί (genius generis) και τόπων (genius loci) και πόλεων, ως και της ρώμης. Οι αυτοκράτορες συχνά παριστάνονταν υπό μορφή genius και τύγχαναν ειδικής λατρείας. Ο Genius παρίσταται συνήθως υπό μορφή ανδρός φέροντας εις την αριστερά το «κέρας της ἀφθονίας» και στην δεξιά φιάλη. Μετά τον θάνατο του ανθρώπου οgenius αφού επιζούσε και από της απόψεως αυτής συγχέονταν όχι σπάνια προς τους Λάρητες και τους Manes (ψυχές των νεκρών)

ΔΑΙΜΟΝΕΣ & ΤΕΧΝΕΣ

Οι «δαίμονες» είχαν τόση μεγάλη θέση εις την αρχαία λογοτεχνία και φιλοσοφία αλλά κατείχαν πολύ μικρότερη εις την λατρεία και στην τέχνη. Πλην των «προπόλων» και των τοπικών «ἀπιχωρίων» δαιμόνων, οι πρώτοι συγχέονται με τους θεούς οι δε δεύτεροι με τους προς τους τοπικούς ήρωες ουδεμία ιδία λατρεία υπήρχε των απειράριθμων δαιμόνιων. Ο Παυσανίας αναφέρει «Δίκην» γεγλυμένη επί λάρνακα του Κυψελλού. Ο Πραξιτέλης παρέστησε την «Χλωρίδα» σε σύμπλεγμα αυτού, ο Απελλής την «Βροντήν», την «Ἀστραπὴν» κ.λ.π. Ο Πολύγνωτος τον «Εὐρύνομον» δηλαδή τον χθόνιο δαίμονα που τρώει τις σάρκες των νεκρών. Στον τάφο των Ταρκυνίων βρέθηκαν παραστάσεις δαιμόνων που συνόδευαν τις ψυχές, λευκών και μαύρων, των δευτέρων κρατούντων όργανα βασανιστήρια.

Η Δίκη καταβάλλει την αδικία [επί αρχαίου αγγείου] (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 8, σελίδα 817)