ΨΕΥΔΕΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΨΕΥΔΕΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

α. Παραμυθία Περί «Ημετέρων Αρχαίων Ελλήνων προγόνων»

Οι «διαφωτιστές» νεοπαγανιστές της Ελλάδας, ισχυρίζονται πως οι πρόγονοι τους είναι οι Έλληνες. Ο Μάριος Βερέττας υποστηρίζει χαρακτηριστικά τη «θρησκεία της Αρχαίας Ελλάδας, τη θρησκεία των προγόνων μας» (11). Αυτό το «μας» είναι μια ατυχή κτητική αντωνυμία, διότι ο Μάριος Βερέττας, όπως και κάθε πιστός νεοπαγανιστής, που αποδέχεται την θεωρία της μετενσαρκώσεως, δεν έχει καμιά απόδειξη ότι πράγματι οι πρόγονοί του ήταν οι αρχαίοι Έλληνες. Θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν οι Πέρσες ή οι Αιγύπτιοι ή οι Ούνοι, δεδομένου ότι ουδείς γνωρίζει πότε και σε ποιο λαό «ενσαρκώθηκε» για πρώτη φορά η ψυχή τουΜάριου Βερέττα. Επιπλέον την επόμενη φορά που, σύμφωνα με την πίστη του θα μετενσαρκωθεί, ουδείς γνωρίζει να πει και να μαντέψει, ποιους θα ισχυρίζεται και θα πιστεύει ότι θα αποτελούν τους «πρόγονούς του».

β. Παραμυθία Περί «Αυθεντικής Προγονικής Ελληνικότητας»

Το ΥΣΕΕ υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη ελευθεροπρέπεια, «απετέλεσε το υπ’ αριθμόν ένα βιοτικό πρόταγμα των πολυθεϊστικών πραγματικών Ελλήνων προγόνων μας» (12), ενώ ο νεοπαγανιστής ιερέας των θεών, εμπνευστής παγανιστικής σέκτας, Βλάσης Ρασσιάς, δέχεται ως «πραγματικούς Έλληνες» μόνο τους «τουςεθνικούς» (13), καθώς διερωτάται φιλοσοφικά «Πόσο Έλληνες είμαστε;». Η αλήθεια λοιπόν είναι πως ο Βλάσης Ρασσιάς και η σέκτα των παγανιστών, δεν μπορεί να στηρίζει την άποψη ότι αποτελούν τους «πραγματικούς Έλληνες», εφόσον τόσο το παρελθόν τους, όσο και το μέλλον τους μέσα από τις μετενσαρκώσεις που δέχονται, είναι εξαιρετικής αμφίβολης πολιτιστικής ποιότητας. Οι «μάτσο» Έλληνες, είναι στην πραγματικότητα «μάτσο» ηθοποιοί κάτω από όποια πλευρά και αν το δει κανείς αυτό το θρησκευτικό ζήτημα.

γ. Παραμυθία Περί «Παντοτινής Διαφύλαξης Θερμοπυλών & Αξιών»

Η Μαρία Τζάνη, «εκκλησιαζόμενη» σε κάθε νεοπαγανιστική εκδήλωση από το λιβάνι και την φλόγα των «βωμών», διατείνεται στους φιλοσοφικούς της λόγους, ότι ««Δώσαμε, δίνουμε και θα δίνουμε την ζωή μας, για να φυλάμε Θερμοπύλες αξιών» (14), ισχυριζόμενη δηλαδή βάση της πολιτισμικής παραδόσεως, πως αυτή και τα νεοπαγανιστικά κινήματα αποτελούνται από ανθρώπους που διαχρονικά μεταδίδουν τις αξίες τις «ελληνικές»  (βλ. τον όρο «Θερμοπύλες»). Βάση όμως του θρησκευτικού θεωρήματος των συνεχομένων μετενσαρκώσεων, κάτι τέτοιο προκύπτει εξαιρετικά αδύνατο ως προς την διαχρονικότητα. Την προηγούμενη φορά που σύσσωμοι οι Έλληνες νεοπαγανιστές μετενσαρκώθηκαν, θα μπορούσαν κάλλιστα, να ανήκουν στους 10.000 «Αθανάτους» του Πέρση Βασιλιά Ξέρξη. Υπό αυτή την έννοια θα μπορούσαν να «φυλάνε» Θερμοπύλες μετά το πέρας της ομώνυμης μάχης, όχι όμως και τις αξίες τις οποίες υπερήφανα και υπερφίαλα, υπαινίσσονται πριν από αυτήν. Και αυτό προκύπτει βάση των ίδιων των θρησκευτικών τους δογμάτων που διαλαλούν σήμερα. Οι νεοπαγανιστές χθες ή αύριο μπορεί να έδωσαν ή να δώσουν την ζωή τους για να φυλάνε αξίες του Κορανιού, των Βεδών ή και του Ευαγγελίου, ακόμη και της Π.Δ., την οποία τόσο μισούν. Κανείς, μα κανείς του χώρου τους δεν μπορεί να αποφανθεί περί αυτού τόσο σίγουρα, όσο δηλαδή η εθνικιστική μανία του επιβάλει.

Αριστερά: Βάση της ανήκουστης θεωρίας της μετενσαρκώσεως ο νεοπαγανιστής θα μπορούσε να ήταν στο παρελθόν τόσο ο αριστερός όσο και ο δεξιός μαχητής της εικόνας. Επίσης, βάση μιας άλλης πιθανής εκδοχής, κανένας από τους δύο δεν θα μπορούσε να είναι ο πραγματικός  πρόγονος του νεοέλληνα παγανιστή, από τον οποίο αντλεί υποκριτικά αυτός σήμερα τις ιδεολογικές του «ρίζες», δημιουργώντας ψευδείς εντυπώσεις σε ένα κοινό που έχει αποκοιμηθεί παρατηρώντας δεισιδαιμονικά τα φυσικά φαινόμενα.

δ. Παραμυθία Περί «Ελληνικών Ριζών»

Ο δε νεοπαγανιστής και ιδρυτής των Προμηθειών εις το βουνό του Ολύμπου, Τρύφωνας Ολύμπιος, γεμάτος εθνικά συναισθήματα και φλερταρίσματα με το έθνος των Ελλήνων, αποκοιμίζει τους παρόντες εις τις εν λόγω σκοταδιστικές θρησκευτικές, δήθεν πολιτιστικές, εκδηλώσεις, ρητορεύοντας ως εξής:  «Όπως αποδεικνύεται, το αμάρτημά μας είναι ότι είμαστε Έλληνες στην συνείδηση και στεκόμαστε στις ρίζες μας» (15). Εκτός του ότι οι νεοπαγανιστές φάσκουν και αντιφάσκουν, πότε ομιλώντας περί ελληνικότητας βάση εξωτερικών γνωρισμάτων και πότε, όπως εδώ, βάση συνειδήσεως, πλανιούνται δεχόμενοι πως έχουν «ρίζες» στον ιδεολογικό και γεωγραφικό χώρο της αρχαίας Ελλάδας. Διότι δεν θέλει μεγάλη σοφία για να αποδείξει κανείς βάση της ανήκουστης θεωρίας της μετενσαρκώσεως ότι κάτι τέτοιο πρακτικά είναι ένα μεγάλο και πομπώδες ψέμα, κατάλληλο για αθέμιτα σκοταδιστικά πανηγύρια στις πλαγιές των βουνών παρέα με τον Πάνα. Έπειτα μερικοί αναρωτιούνται γιατί σε αυτές τις συγκεντρώσεις φυσά δυνατός αέρας. Μάλλον ούτε η ίδια η «φύση» δεν ανέχεται τόσα ψεύδη, οπότε φυσά δυνατά ώστε κανείς να μην τα ακούει ή αν τα ακούει η προσοχή του να αποσπάται από τους «θεούς», ώστε ποτέ του να μην τα ενστερνίζεται.

ε. Παραμυθία Περί «Ελληνικής Πατρίδας» και περί «ιερών ελληνικών εδαφών»

Ο Παναγιώτης Μαρίνης, παραμυθιάζει τους πιστούς του, όταν επιτιθέμενος στην Ορθόδοξη Εκκλησία διαλαλεί πως η τελευταία «κηρύσσει την απαξίαν του εθνικού εδάφους χαρακτηρίζουσα αυτό κενόν αγιότητος και εξαιρούσα αλλοδαπούς «Αγίους Τόπους», όπου υποχρεούται και ο πρόεδρος τής Δημοκρατίας να μεταβαίνη διά προσκύνημα» (16). Τι γκρινιάζουν άραγε οι νεοπαγανιστές για τους «αλλοδαπούς "Αγίους Τόπους"». Κάθε φορά που αυτοί οι σκοταδιστές κονδυλοφόροι μετενσαρκώνονται έχουν, βάση της δικής τους θρησκείας, όχι μόνο υποκριτικά «αλλοδαπούς "Αγίους Τόπους"», αλλά κάθε φορά οι «Άγιοι Τόποι» τους είναι διαφορετικοί.

στ. Παραμυθία περί της «ισότητας των όντων» μέσα από την παγανιστική θεώρηση του κόσμου

Ως επίλογος εδώ θα αναφερθεί μια παρατήρηση στο νεοπαγανιστικό παραμύθι περί της ισότητας όλων των έμβιων όντων του πλανήτη γη. Για παράδειγμα η Σάβιτρι Ντέβι, πρόσωπο εις τον οποίο κατά τον Δημήτρη Κιτσίκη, τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας, «συναντήθηκαν το ελληνικό μηρικό ιδεώδες, η αγάπη για τα ζώα, οι οικολογικές ευαισθησίες, η ινδική εθνική αυτοσυνειδησία και η αντιδυτική ιδεολογία...» (17), θεωρούσε πως «στον Ινδουϊσμό δεν είχε θέση ο ανθρωποκεντρισμός. Εδώ, το κέντρο του ενδιαφέροντος ήταν το αιώνιο σύμπαν μέσα στο οποίο ο άνθρωπος ήταν ένα τσόφλι, μια λεπτομέρεια» (18). Επίσης ο Παναγιώτης Μαρίνης θεωρεί ότι «Ο άνθρωπος, ων απλώς μέλος της ολότητος του φυσικού περιβάλλοντος» (19) δεν «διαφέρει» ίσως σε ποιότητα από το υπόλοιπο σύμπαν. Τέτοιες θεωρήσεις όμως έρχονται σε αντίφαση με την «εξελικτική» πορεία των μετενσαρκώσεων και αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες νεοπαγανιστές έχουν άκρα ανθρωποκεντρική θεώρηση του κόσμου, αν κρίνει κανείς και από τους ανθρωπομορφικούς θεούς τους. Ως συνέπεια αυτής της θεωρήσεως ο Στυλιανός Τάκας αναφέρει για τις μετενσαρκώσεις πως «Οι δεχόμενοι την έννοια της μετενσαρκώσεως, θεωρούν ότι μια ψυχική ατομικότητα εξελίσσεται μέσω όλων των ζωϊκών μορφών και ότι αρχικά εξελίσσεται μέσω οργανισμών φυτών, κατόπιν ζώων, και όταν η εξέλιξη της ψυχικής αυτής ατομικότητας ξεπεράσει κάποιο όριο, τότε ενσαρκώνεται μόνο σε οργανισμούς ανθρώπων, διότι στην εξελικτική της αυτήν πορεία δεν υπάρχει οπισθοδρόμηση, αφού η ενσάρκωση σε οργανισμούς ζώων ή φυτών θεωρείται οπισθοδρόμηση» (20)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Δεν μένουν παρά δύο λύσεις εις τους νεοπαγανιστές:

α. Είτε να αρνηθούν την θεωρία της μετενσάρκωσης, αρνούμενοι τα ανήκουστα δόγματα της αρχαίας Ελλάδα και αποδεχόμενοι εμμέσως τα Ορθόδοξααναθέματα, διακηρύσσοντας παράλληλα πως όσα διδάγματα σήμερα αυτοί εκφέρουν, απλά δεν τα πιστεύουν, αφού ο εθνικισμός τους έρχεται σε αντίκρουση με την θρησκεία τους.

β. Είτε να παραδεχθούν πως σήμερα αυτοί ως Έλληνες νεοπαγανιστές υποκρίνονται, αφού «χθες» και «αύριο» μέσα στην ιστορία πιθανότερο είναι να μην ήσαν ούτε να είναι αντίστοιχα ξανά ποτέ, ούτε Έλληνες, ούτε παγανιστές.

Εν τέλει οι «νεοπαγανιστές γκουρού» δεν υποστηρίζουν μέσα από την σημερινή παγανιστική θρησκεία τους τίποτα άλλο, παρά την άποψη του ότι οι ίδιοι δεν μπορεί και ούτε θέλουν να ανήκουν σε κανένα συγκεκριμένο θρησκευτικό ή εθνικό χώρο στο πέρασμα της ιστορίας. Μόνο πιστεύουν και δηλώνουν ότι δύνανται και εμφανίζονται κατά διαστήματα σε όποιο έθνος αποφασίσει η «θεά τύχη», παριστάνοντας ενίοτε ως παγανιστές, τους «μάτσο πατριώτες» και τους «αφοσιωμένους πιστούς» της άλλης και διαφορετικής κάθε φορά θρησκείας που θα ακολουθήσουν και της εθνότητας που θα πάρουν μέρος ως «εθνικιστές - κομπάρσοι», κοροϊδεύοντας στην ουσία υποκρινόμενοι τους κάθε φορά «ομόθρησκους» και «ομοεθνούς» τους συνανθρώπους, που σε καμιά περίπτωση δεν δέχονται τις αρλούμπες που αυτοί πουλάνε στην παρούσα φάση της σειράς μετενσαρκώσεών τους. Και αν δεν είναι αυτοί οι ίδιοι θρησκευτικοί υποκριτές και προδότες του διαφορετικού έθνους για το οποίο κάθε φορά μάχονται, τότε η παγανιστική θρησκεία είναι αλλοπρόσαλλη και αδιάφορη για τον πνευματικό τέλος των υποστηρικτών της, αφού η διαφορετική κάθε φορά θρησκεία κάθε μετενσαρκώσεως αποδεικνύει περίφημα πως ο παγανισμός δεν αποτελεί σταθερή πλεύση βίου, αλλά αντιφατική, εφήμερη και υποκριτική.

Οι «τραγικές πλάκες»

Η μεγαλύτερη αστειότητα που θα μπορούσε ποτέ να είχε η παρελθούσα ενσάρκωση ενός σημερινού Έλληνα νεοπαγανιστή, είναι εκείνη κατά την οποία σε τυχαία στιγμή, περίπου τον 6ο μ.Χ., και ενώ οι Χριστιανοί είχαν καταδικάσει επίσημα τις καταστροφές αρχαίων ιερών και αγαλμάτων (21), αυτός συνέχιζε να καταστρέφει ως νεοφώτιστος «Χριστιανός», ερχόμενος να ενταχθεί στην Εκκλησία ως «φρέσκος Αιγυπτιακής καταγωγής προσήλυτος», από τον διαλυόμενο αρχαίο παγανιστικό κόσμο. Λίγους αιώνες αργότερα, μετενσαρκωμένος ως «εθνικιστής μάτσο Έλληνας νεοπαγανιστής» υπαινίσσονταν ότι «άλλοι» ήσαν αυτοί που καταστρέψανε τα ιερά των «προγόνων» του.

Αριστερά: Βλάσης Ρασσιάς

Δεξιά: Βλάσης Γ. Ρασσιάς, «Ες Έδαφος Φέρειν… Υπέρ της των Ελλήνων νόσου/3», Β΄ έκδοση επαυξημένη, Εκδ. Ανοικτή Πόλη (Πηγή: http://www.rassias.gr/1045.html)

Την επόμενη φορά που θα συναντήσει κανείς έναν νεοπαγανιστή, ας τον ρωτήσει αν γνωρίζει σε ποια εθνότητα ανήκε και τι θρήσκευμα ακολουθούσε την τελευταία φορά που μετενσαρκώθηκε. Το πιθανότερο είναι να διαπιστώσει ότι ο παγανιστής δεν γνωρίζει να απαντήσει. Εκτός και αν έχει επισκεφτεί τελευταία κάποιον «υπνωτιστή» (22), οπότε οι πλανεμένες απαντήσεις του θα είναι εξαιρετικά «ενδιαφέρουσες» και καλό θα είναι ο κάθε ορθόδοξος να απέχει από τις όποιες δικές του ανόητες μεθόδους μεταφυσικής πιστοποιήσεως θρησκεύματος και εθνότητας.

Η αναίδεια & ο φαύλος κύκλος

Η αναίδεια του νεοπαγανιστικού κινήματος έγκειται στην σκοταδιστική εθνοδιασπαστική του διδασκαλία περί «αυθεντικών» και μη Ελλήνων. Με άλλα λόγια, βασισμένα πάνω στις διδασκαλίες του ελληνικού νεοπαγανισμού, παγανιστές γκουρού αφού «ενσαρκωθούν» εις την ελληνική κοινωνία αναλαμβάνουν την διάσπαση της ελληνικής υπερκρατικής εθνότητας βάση της θρησκευτικής ρατσιστικής διδασκαλίας. Υποτίθεται πως οι παγανιστές «αφυπνίζουν» τους Έλληνες για την σωτηρία του «ελληνικού πολιτισμού» και του «ελληνικού έθνους» διχάζοντάς τους σε «Έλληνες» και «Ιουδαίους» ή «Ναζωραίους». Αργότερα, αφού μεταναστεύσουν χάρη του Άδη στα «ανώτερα πεδία» της πλάνης τους, υποτίθεται ότι θα ενσαρκωθούν σε κάποιο άλλο έθνος, πιθανόν διδάσκοντας και εκεί τις ίδιες ανάλογες εθνοδιασπαστικές τους διδαχές, εργαζόμενοι και εκεί υποτίθεται για το καλό της εκεί «αυθεντικής» εθνότητας έναντι του Χριστιανισμού και της υπεροχής της έναντι «οιοδήποτε άλλου ξένου πολιτισμού». Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο άνθρωπος που ενσαρκώνεται διαρκώς ως παγανιστής σε διαφορετικά κάθε φορά έθνη, διχάζει τους πληθυσμούς τους, βάση εφήμερων διδασκαλιών περί «εθνικής αυθεντικότητας» που ο ίδιος δεν φαίνεται να ακολουθεί στην διαχρονική του πορεία. Έπειτα μακάρι ενσαρκωμένος ως Χριστιανός, ίσως και απολογητής, καταπολεμά όσα δίδασκε προηγουμένως περί αυθεντικότητας. Με άλλες λέξεις, για την νεοπαγανιστική θρησκεία η ίδια ψυχή είναι απόλυτα ικανή να αναλαμβάνει τον ρόλο τόσο της διαχρονικής «κατασκοπείας» όσο και της διαχρονικής «αντικατασκοπείας», αναλισκόμενη σε ένα φαύλο κύκλο μετενσαρκωτικής ματαιοδοξίας και αυτοεξουδετέρωσης.