ΑΡΧΕΙΟ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΩΝ

  Μια πρωτότυπη εργασία υπέρ των αρχαίων σοφών και πατέρων του αρχαίου και πρωτοχριστιανικού κόσμου δίδεται παρακάτω.


Παρακάτω παρατίθεται η ζωή μέγιστων εκ των φιλοσόφων και λόγιων τόσο της αρχαιότητας, των προχριστιανικών αιώνων όσο και εκείνων των μετέπειτα. Τα παρακάτω λοιπόν εις γνώση εκείνων των αδιάλλακτων που δεν έχουν άλλο επιχείρημα παρά τις λόγιες εκφράσεις και τους ύμνους «περί Διός».

Δικαίωμά τους ασφαλώς, αλλά προς Θεού, μην καταπίνει κανείς χωρίς να μασάει όλα όσα οι Εθνικοί, παραθέτουν, δηλαδή ότι η Ορθοδοξία «σκότωσε» τους φιλοσόφους και την φιλοσοφία, ότι η Ορθοδοξία είναι ανθελληνική, ότι οι φιλόσοφοι είναι Εθνικοί, και ένα σωρό άλλα επιχειρήματα.

Ο γράφων δεν είναι παράλογος να πιστεύει ότι  οι αρχαίοι φιλόσοφοι πίστευαν στον Χριστό, διότι ο Χριστός ακόμη δεν είχε γεννηθεί στην εποχή τους. Αλλά δεν ήταν και όλοι τους «Εθνικοί» με την έννοια που τους δίδεται σήμερα από ορισμένους φανατικούς. Και εις την μεταβατική περίοδο από τον Εθνισμό εις τον Χριστιανισμό χωρίζονται σε Χριστιανούς και μη. Σημαντικό πάντως είναι να προσέξει κανείς πόση Ελληνική φιλοσοφική «παράδοση» επέζησε και άνθισε μέσα στην Ορθοδοξία, ενώ είναι πολύ ρηχό να κοιτά τους αρχαίους φιλοσόφους μόνο ως προς την λατρευόμενη θεότητα Δηλαδή είναι σημαντικό να δει πόσα από αυτά που είπαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι είναι σημερινό βίωμα των Ορθοδόξων Ελλήνων και πόσα βίωμα των παγανιστών.
Οι αρχαίοι φιλόσοφοι όχι μόνο θα αναιρέσουν με τις απόψεις τους ακούσια και εκούσια την Εθνική πίστη αλλά και θα περιέλθουν με την θετική και ορθολογική σκέψη τους σε μεγάλες αλήθειες του μετέπειτα εξ’ αποκαλύψεως Χριστιανισμού. Ακόμη και αν υποθέσει κανείς ότι αντιθέτως ο Χριστιανισμός περιέχει αλήθειες των αρχαίων φιλοσόφων, καθόσον αυτοί υπήρξαν προ του Χριστιανισμού, δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί, κι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, ότι η Χριστιανική θρησκεία είναι το ίδιο κοντά με το αρχαίο Ελληνικό φιλοσοφικό πνεύμα όσο ισχυρίζεται η Εθνική πίστη.
Αν ακόμη παραδεχθεί κανείς ότι πλείστοι από τους αρχαίους φιλόσοφους είναι θεοσεβούμενοι και δηλαδή είναι Εθνικοί, από την άλλη πρέπει να παραδεχθεί ότι όλοι οι Έλληνες φιλόσοφοι που αναζητούν την αρχή των πάντων, είναι πλήρως αντίθετοι με την Μυθική Θεογονία του Ησίοδου που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Ολύμπιας Θρησκείας. Αυτή η διαπίστωση έχει σαν βαριά συνέπεια το παράλογο της ιδιοποίησης των αρχαίων φιλοσόφων στον χώρο της Εθνικής πίστης. Άλλο θρησκευτική (εσωτερική) πίστη και άλλο επιστημονική περί της φύσης (φιλοσοφική για την εποχή) σκέψη. Η Ορθοδοξία είναι σε αντίθεση με ότι υπήρξε ο παπισμός ανοιχτή στην θετική σκέψη και έρευνα. Εξάλλου η ορθοδοξία ουδέποτε αμφισβήτησε τις επιστημονικές αντιλήψεις περί φυσικών νόμων, κινήσεις πλανητών, ηλιοκεντρικών συστημάτων, κινήσεις πλανητών κ.λ.π. ακόμη και όταν κάποιοι Ορθόδοξοι υποστήριξαν τον γεωκεντρισμό, διότι ασφαλώς στήριζαν τις απόψεις τους σε Έλληνες φιλοσόφους π.χ. Αριστοτέλης και όχι μόνο σε εσφαλμένες εξηγήσεις εδαφίων της Βίβλου. Το μόνο που έθεσε ως αλήθεια η Ορθοδοξία είναι η Θεϊκή υπόσταση του Χριστού και την ιδιότητα του Θεού ως δημιουργού του σύμπαντος ή φιλοσοφικά έθεσε τον Θεό σαν «πρώτο αίτιο» όπως και ο Αριστοτέλης.
Σίγουρα επίσης,  η αποδοχή των θεοτήτων που λάτρευαν διάφοροι αρχαίοι φιλόσοφοι δεν οδηγεί και σε συμφωνία με αυτούς, δηλαδή η λατρεία του Απόλλωνα δεν οδηγεί εις τον Πυθαγορισμό. Από την στιγμή όμως της εμφανίσεως του Χριστού, όπως αναφέρθηκε και άνωθι, υπάρχει διαχωρισμός φιλοσόφων σε χριστιανούς και Εθνικούς.
Άξιο προσοχής δε είναι ότι ουδείς από τους Εθνικούς φιλοσόφους πολέμιους του Χριστού (Κέλσος, Πορφύριος, Ιουλιανός) διαψεύδει ή προσπαθεί να διαψεύσει την ιστορικότητά Του και ουδείς εναντιώνεται ή δεν αποδέχεται τον εξαίρετο χαρακτήρα Του, αλλά οι διαφωνίες αφορούν μόνο δογματικές πεποιθήσεις π.χ. δημιουργία κόσμου και ανάσταση νεκρών.
Παρακάτω θα φανεί λοιπόν το ανυπόστατο της Εθνικής επιχειρηματολογίας που ο καθένας αν σκεφθεί μόνος του, μπορεί να εκφράσει. Δηλαδή η σελίδα θα αποδείξει ότι η Εθνική θρησκεία των Ελλήνων «έκανε» για την εποχή που εμφανίστηκε στους αρχαϊκούς χρόνους των Μυκηναΐων με τα παλάτια αλλά από την εποχή όμως των φιλοσόφων, αρχίζει μια θρησκευτική επανάσταση και ας μην διαφεύγει σε κανέναν αυτό. Αποτελούν αυτοί τους εθνικούς «προφήτες» του ελληνισμού που προσπαθούν να βάλουν το έθνος της εποχής σε θρησκευτική και νέα ηθική τάξη. Οι φιλόσοφοι δεν εκφράζουν οπωσδήποτε Ολύμπιο Εθνισμό αλλά κάτι άλλο, νέο για την εποχή εκείνη. Και μέσα από την ίδια την ιστορία θα φανεί ότι οι «Ολύμπιοι» Εθνικοί της εποχής αντιδράσανε με καταδίκες και εξορίες κάποιες φορές έχοντας ειδικά θρησκευτικά δικαστήρια στην διάθεσή τους όπως αντιδράσανε και οι Ιουδαίοι μαζί με την βοήθεια των Ρωμαίων έναντι του Διδασκάλου μας Ιησού Χριστού † και των Χριστιανών Ελλήνων προγόνων μας, με καύσεις, θηρία, μαρτύρια, καυτά λάδια και φωτιές. Ανάλογα βέβαια έπραξαν αργότερα και χριστιανοί της εξουσίας σαν εκείνους της ιεράς εξέτασης της δύσεως και μερικοί αυτοκράτορες του Βυζαντίου. Η διαφορά μεταξύ των καταδικών φιλοσόφων της αρχαιότητας με τους αιρετικούς στην Δύση και την ανατολή από ορισμένους αυτοκράτορες, έγκειται στο ότι ο φιλόσοφος υπό καταδίκη ήταν ένα άτομο, γεγονός που δύσκολα θα μπορούσε να θέσει την εξουσία υπό κίνδυνο, με εξαίρεση ίσως τους Πυθαγόρειους και τις διδασκαλίες του Σωκράτη προς τους νέους, όπου εκεί υπήρχε επηρεασμός προς μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, την νεολαία. Αντιθέτως οι διωγμοί κατά αιρετικών είχαν να κάνουν με το παιχνίδι της εξουσίας, εφόσον κάθε ομάδα αιρετικών αποτελούσε πολυπληθή ομάδα του αυτοκρατορικού κράτους ή των φέουδων που αμφισβητούσε την εξουσία θέλοντας να ηγηθεί τοπικά ή και οικουμενικά και ετοποθετείτο ως επικυρίαρχος αντικαταστάτης και διάδοχος του εκάστοτε αυτοκράτορα της Ανατολής ή του Πάπα (πολιτική εξουσία) της Ρώμης.
Πρέπει να τονισθεί, ότι παρ’ όλες τις όμορφες σελίδες των νεοΕθνικών και τα καλαίσθητα περιοδικά τους (ας είναι καλά η καλλιτεχνική ικανότητα των προγόνων), παρ’ όλες τις ωραίες μυθολογικές ιστορίες, παρ’ όλες τις επιστημονικές αναφορές και άρθρα τους, ουδείς των νεοεθνικών ομιλάει περί τα δεινά των φιλοσόφων εκ μέρους της «επιστημονικής» κατά τα άλλα θρησκείας τους. Μήπως λοιπόν δεν ήταν στην Ελλάδα όλα τα του Εθνισμού τέλεια; δεν προστάτευαν οι Ολύμπιοι θεοί τις τέχνες και τα γράμματα; σαφώς και τα προστάτευαν άλλα μόνο για όσο καιρό βρίσκονταν στους δικούς τους θρησκευτικούς κόλπους. Στην παρακάτω εργασία θα καταφανούν παραδείγματα φιλοσόφων που ασπάζονταν την αρχαία θρησκεία, αλλά και άλλων που όχι μόνο δεν την ασπάζονταν (βλέπε άθεους - ασεβείς ), όχι μόνο χλεύαζαν τους αρχαίους θεούς, αλλά και μερικών από αυτούς που έγιναν χριστιανοί.
Οι σημερινοί Εθνικοί ποιούν ξανά και σε αυτόν τον τομέα μεροληπτική προπαγάνδα διότι έχουν γεμίσει τα βιβλιοπωλεία και το διαδίκτυο με συγγράμματα μόνο εκείνων των φιλοσόφων που εκφέρονται ενάντια στο Χριστιανισμό και αποκρύπτουν τους φιλόσοφους που ο Εθνισμός καταδίκασε, που κήρυξαν μονοθεΐα, που είχαν αρμονικότατη σχέση με χριστιανούς φιλοσόφους, εκείνους που γέλασαν με την αρχαία θρησκεία και ιδίως εκείνους που υπήρξαν διδάσκαλοι και απολογητές του Χριστιανισμού . Η μισή αλήθεια ως γνωστόν είναι ψέμα.
Δεν δύναται να συγκριθούν οι καταδικαστικές αποφάσεις των αρχαίων Αθηναίων έναντι των φιλοσόφων με την απόφαση του Ιουστινιανού να κλείσει το πανεπιστήμιο Αθηνών. Διότι τις αποφάσεις των Αθηνών παίρνουν τα Δημοκρατικά δικαστήρια* όπου αποφασίζουν 501 άτομα αντιπροσωπευτικότατα των θρησκευτικών τάσεων και δεισιδαιμονιών της εποχής, ενώ εις την Βυζαντινή αυτοκρατορία αποφασίζει, διατάσσει και ευθύνεται ένας, δηλαδή ο αυτοκράτορας και μαζί του ίσως κάποιοι αυλοκόλακες στους οποίους βέβαια δεν μπορεί να αποδοθεί ιστορική ευθύνη χωρίς αποδείξεις. Η απόφαση δε του ενός δεν αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα του βυζαντινού Ορθόδοξου λαού, εν αντιθέσει με εκείνες τις αποφάσεις της αρχαίας Δημοκρατίας των Αθηνών, που αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα του Εθνικού λαού. Είναι λοιπόν άδικο να καταδικάζονται όλοι της Βυζαντινής αυτοκρατορίας Χριστιανοί ως μισαλλόδοξοι εφόσον αποφασίζει ένας από αυτούς, εν αντιθέσει με την αρχαιότητα που αποφασίζουν οι πλείστοι! Θα περίμενε κανείς να γίνεται το αντίθετο. (* Βεβαίως όμως πρέπει να τονιστεί ότι η ύπαρξη δικαστηρίων στην προχριστιανική Αθήνα δίδει μια σαφή έκφραση πολιτισμού και δημοκρατίας σε μια πόλη της πατρίδας μας, που δεν απαντάται πουθενά αλλού εις την υφήλιο εκείνων των εποχών, αλλά ούτε και για αρκετούς αιώνες εκείνων των μετέπειτα.)
Τέλος ο γράφων εύχεται, οι νέο-Εθνικοί οι οποίοι δυστυχώς τις περισσότερες φορές δεν θρησκεύονται αρχαιοελληνικά, αλλά υβρίζουν κατά παράλογο τρόπο τα χριστιανικά θεία με τρόπο ανεπαίσχυντο, λες και τυγχάνουν μη θρησκευτές αλλά απλοί μικρο-αντίχριστοι, να προσανατολιστούν περισσότερο προς το δρόμο της αρετής και της ηθικής άσχετα από το θεό που λατρεύουν, αν λατρεύουν, παρά σε υβριστικές συμπεριφορές προς τα θεία μιας πολύ μεγάλης μερίδας συμπολιτών τους. Συμπεριφορά που όχι μόνο στο Βυζάντιο αλλά ιδίως στην αρχαία Ελλάδα τιμωρούνταν πολύ αυστηρά.