ΜΗΝΥΜΑ

ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ...ΚΑΠΑΚΩΝΕΙ..ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΔΕΙΑΖΕΤΕ ΤΑ.....ΒΑΡΗ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΣΑΣ!ΚΑΙΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ!ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣΤΕ!!!!....
JellyMuffin.com

Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΜΑΡΤΙΑ


Β΄) Προσωπική αμαρτία. Από της προπατορικής αμαρτίας, η οποία μεταδίδεται δια της γεννήσεως από του Αδάμ στους απογόνους, πρέπει να διακριθεί η προσωπική αμαρτία, η οποία προέρχεται εκ της ελευθερίας εκάστου. Η αγία Γραφή δεν παρέχει σε εμάς πλήρη προσδιορισμό της ουσίας της αμαρτίας, πολύ δε λιγότερο ακριβή ορισμό αυτής· εν τούτοις εξαίρει αρκούντως τα συνιστώντα την αμαρτία, τα οποία βεβαίως αποτελούν την ουσία της αμαρτίας. Εκ των ονομάτων, τα οποία η άγια Γραφή μεταχειρίζεται προς εκδήλωση της αμαρτίας, εκ των περιγραφών αυτής και της περί της προπατορικής αμαρτίας διηγήσεως αυτής γίνεται δήλη η ουσία της αμαρτίας. Η αμαρτία δεν είναι απλώς παράβαση των θείων εντολών και ασέβεια προς την δια των εντολών εκφαινόμενη βούληση του Θεού, αλλά και αποστροφή από τον Θεό, έχθρα προς αυτόν και στροφή του ανθρώπου προς εαυτό, εγωισμός και φιλαυτία.
Αφού η αμαρτία είναι έχθρα προς τον Θεό, δεν δύναται βεβαίως να είναι αίτιος αυτής ο Θεός. Αφού άλλωστε πάντα, όσα ο Θεός δημιούργησε, ήσαν καλά λίαν «31 καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν» (Γεν. Α΄, 31), δεν είναι δυνατόν να δημιούργησε ο Θεός τον άνθρωπο αμαρτωλό ή προσδιορισμένο στην αμαρτία, πολύ δε λιγότερο να είναι αίτιος της αμαρτίας «Μηδεὶς πειραζόμενος λεγέτω ὅτι ἀπὸ Θεοῦ πειράζομαι· ὁ γὰρ Θεὸς ἀπείραστός ἐστι κακῶν, πειράζει δὲ αὐτὸς οὐδένα» (Ιακ. Α΄,13), ήτις αντιτίθεται στην αγιότητα αυτού. Κατά ταύτα η αιτία της αμαρτίας πρέπει να ζητηθεί και βρεθεί εκτός του Θεού «16 ὅτι πᾶν τὸ ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου, οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ πατρὸς, ἀλλ' ἐκ τοῦ κόσμου ἐστί.» (Α΄ Ιωάν. Β΄,16). Οι προς την αμαρτία αφορμές ονομάζονται στην αγία Γραφή πειρασμοί ή σκάνδαλα. Τέτοια σκάνδαλα είναι το κακό παράδειγμα, οι κακές συμβουλές, η κακή αναστροφή και ανατροφή και ότι διεγείρει την αισθητικότητα και παρορμά τον άνθρωπο σε παράβαση του ηθικού νόμου. Κατά την αγία Γραφή οι προς αμαρτία αφορμές προέρχονται ενίοτε και εξ επήρειας των πονηρών πνευμάτων. Οι αφορμές όμως αυτές δεν δύνανται να ερμηνεύσουν αποχρώντως την αμαρτία ως καθολικό τι φαινόμενο. Κατά την Καινή Διαθήκη, η κυρία αιτία η πηγή της αμαρτίας έγκειται στα βάθη της ανθρώπινης φύσεως. Κατά τον απόστολο Παύλο καθένας έχει ροπή προς το κακό «6 ἔτι γὰρ Χριστὸς ὄντων ἡμῶν ἀσθενῶν κατὰ καιρὸν ὑπὲρ ἀσεβῶν ἀπέθανε. 7 μόλις γὰρ ὑπὲρ δικαίου τις ἀποθανεῖται· ὑπὲρ γὰρ τοῦ ἀγαθοῦ τάχα τις καὶ τολμᾷ ἀποθανεῖν» (Ρωμ. Ε΄, 6 & 7). Η ροπή αυτή προέρχεται κατά τον Παύλο εκ της σαρκός ή αισθητικότητας, τις οποίες τις κλίσεις και  τις ορμές καλεί «νόμο ἐν τοῖς μέλεσι»του ανθρώπου, εν αντιθέσει προς τον στην συνείδηση εξαγγελλόμενο θείο νόμο, τον νόμο του νοός «23 βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου.» (Ρωμ. Ζ΄, 23). Διά τούτων δεν προτίθεται βεβαίως να δείξει ότι η σαρξ ή αισθητικότητα αυτή καθ’ εαυτή είναι διεφθαρμένη και κατ’ ανάγκη πρόσκομμα της αρετής. Η προς το κακό ροπή προήλθε κατ’ αυτόν εκ της υπερισχύσεως της αισθητικής φύσεως επί του πνεύματος, η υπερίσχυση δε αυτή προήλθε εκ της προπατορικής αμαρτίας στον Αδάμ, δια μέσω του οποίου μεταδόθηκε σε όλους τους ανθρώπους, ούτως ώστε κάθε μη αναγεννημένος άνθρωπος βούλεται μεν το ηθικό αγαθό, είναι όμως νεκρός εις την εκτέλεση αυτού και έχει ροπή να εκλέγει και πράττει το κακό αντί του αγαθού. ΗΚαινή Διαθήκη διακρίνει αρχή ή αιτία της αμαρτίας από της αφορμής προς αυτή υποδεικνύουσα βαθύτερη τινά ρίζα ή αρχή της αμαρτίας, η οποία κατά τους λόγους του Σωτήρα, υπάρχει στην καρδιά ή στο εσωτερικό του ανθρώπου «33 Ἢ ποιήσατε τὸ δένδρον καλὸν, καὶ τὸν καρπὸν αὐτοῦ καλόν, ἢ ποιήσατε τὸ δένδρον σαπρὸν καὶ τὸν καρπὸν αὐτοῦ σαπρόν· ἐκ γὰρ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται»,  «ἐκ γὰρ τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί, φόνοι, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» (Ματθ. Ιβ΄,33 Ια΄,19). Η αμαρτία λοιπόν λαμβάνει αρχή όταν ο άνθρωπος δεν ποιήται την προσήκουσα χρήση της ελευθέρας αυτού βουλήσεως.
Η αμαρτία προϋποθέτει στον άνθρωπο κάποια νίκη κατά της αισθητικότητας κατά της πνευματικής φύσεως αυτού. Εκ της επαναλήψεως της νίκη αυτής προέρχεται η κλίση ή ροπή της βούλησης προς πράξεις αντιβαίνουσας προς τον ηθικό νόμο. Αυτή καλείται κακία ή πονηρία και δύναται να ορισθεί ως ροπή προς το αμαρτάνειν. Η κακία ή πονηρία έχει διαφόρους βαθμούς, των οποίων κυριότεροι είναι α΄) η κατάσταση της ηθικής δυσαρέσκειας, β΄) της ηθικής αστάθειας, γ΄) της ηθικής δουλείας, δ΄) φαυλότητας και ε΄) της ηθικής πωρώσεως.
Όπως στην αγαθή πράξη έτσι και στην αμαρτία διακρίνουμε εσωτερική και εξωτερική πράξη, των οποίων η εσωτερική, η κακή δηλαδή προαίρεση του πράττοντος και το κακό ελατήριο, αποτελεί το ουσιώδες της αμαρτίας. Όθεν αμαρτία υπάρχει και αν μόνο η προαίρεση είναι κακή, η δε κακή πράξη δεν ήθελε συμβεί, η δε χριστιανική ηθική θεωρεί την αμαρτία κείμενη όχι μόνο στις εξωτερικές πράξεις, αλλά και στην διάθεση, επί επιθυμίες και λόγια. Η χριστιανική ηθική θεωρεί ως αμαρτία και κάθε πράξη πραττόμενη από του ανθρώπου παρά την ιδία αυτού πεποίθηση και όταν η πράξη αυτή δεν αντίκειται στον ηθικό νόμο, διότι πάσα πράξης αντικείμενη στην ιδίαν πεποίθηση του πράττοντος είναι εκδήλωση της βουλήσεως μη σεβόμενης το αγαθόν.
Οι αμαρτίες δύνανται να διακριθούν πολλαπλά κατά την διαφορετική άποψη με την οποία θεωρούνται. Οι συνηθισμένες διακρίσεις της αμαρτίας είναι οι ακόλουθες· α΄) αμαρτίες εκτελέσεως ή παραλείψεως β΄) εξωτερικές και εσωτερικές, γ΄) προαιρετικές και μη, δ ) εν γνώσει και εν αγνοία, ε΄) προς τον Θεό, προς ημάς αυτούς και προς τον πλησίον στ΄) συγχωρητές και θανάσιμες. Θανάσιμα αμαρτήματα καλούνται τα αίροντα εντελώς την σωτηρία της ψυχής. Στα θανάσιμα αμαρτήματα τα οποία αριθμούνται συνήθως ως επτά, συγκαταριθμείται κατ’ εξοχήν η κατά του Πνεύματος βλασφημία, η οποία και τον Αυγουστίνο είναι η ενσυνείδητος και επίμονη περιφρόνηση και απόρριψη της χάριτος του αγίου Πνεύματος, ή μέχρι τέλους της ζωής αμετανοησία του ανθρώπου.
Πηγή: Δυοβουνιώτης Ι.Κ., Καθηγητής της Ιστορίας των Δογμάτων και της Συμβολικής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, Ακαδημαϊκός, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Τόμος Δ΄, σσ. 172-173



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...